Fred Würdemann
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
Claas Themann keek noch mit Slaap in de Ogen op sien Wecker: fief Minuten vör halvig söben, so as elk een Morrn. Wenn Dag för Dag de Wecker halvig söben bimmeln deit, büst faken al kort vorher von alleen waak.
Elke, sien Fro, weer jümmer toeerst in de Baadstuuv. Un Claas kunn dat nochmaal geneten, sik to recken un strecken. He föhl sik utslapen as lang nich. So keem he mit Swung ut ‘n Bett. Bi ‚t Raseern weer he froh den „River-Kwai-Marsch“ an fleiten, wieldeß Peter, sien Söhn, sik „een Etaasch deper“ de Tähnen putzen dä.
Peter harr foorts markt, dat sien Vadder vondaag sünnerlich goot op weer. So fröög he an Fröhstücksdisch miteens: „Papa, dörf ik nich doch al bald maal mit ’n Rad no School?“ „Nee, dat is veel to gefährlich op de Landstraat!“ sä Mudder Elke.
„Naja, wenn de Radweg tokamen Johr kloor is, köönt wi över snacken. Denn büst du al in de drütte Klass un denn kunn dat wat warrn. All right, Partner?“ weer Vadder Claas sien Söhn an begööschen, strakel em öber sien Wuschelkopp un plinker em to.
„lk föhr denn dör de Wischen, Partner. All right ?“ „Och, Jung, dör de Wischen bit hen na de Brügg över de Wettem un denn op de annere Siet trüch. Wat is dat för ’n Ümweg!? Büst denn ja ’n Stünn ünnerwegs.“ – Dat Thema weer dör! – Pause.
„Du, Mama, allens ward jümmer düürer, nich?“ „Ja, Peter, is so.“ „De Papa is nu uk düürer worrn för sien Chef“ „Wo meenst dat?“ „Kriggt he nu nich mehr Geld as verleden Johr?“ „Lütt beten, ja.“ Mudder Elke kunn sik dat Smuustem nich verkniepen.
„Mien Daschengeld kunn uk maal mehr warrn – lütt beten.“
„Ah, dorher weiht deWind“, dach Vadder Claas, leet sik achtert Blatt aver nix anmarken.
„Du, Papa, ik weet, wo du Geld sporen kunnst.“ „So? Denn laat maal höörn!“ „Wenn du mi dat Geld för den Schoolbus geven deist, harr ik mehr Daschengeld,‘ ohn dat di dat mehr kosten deit!“ „Un wo wullst du dat anstellen? Etwa swatt föhren?“ „Nee, Papa, to Foot – or mit‘ Rad. – Ji bruukt bloots ja seggen!“
Claas Themann leggt den Arm üm sien Fro un meen: „Wat hebbt wi doch för ’n kloken Söhn!“ Un to Peter sä he: „Slaag di dat ut ’n Kopp, Jung!“
„Sois dat jümmer. Wenn „t gegen mi geiht, plöögt ji opeen Stück!“ muul Peter.
Ut ’n Radio quarr dat: „Die Zeit: Es ist fünf Minuten vor acht, 7 Uhr 55″
„Still!“ Claas Themann sprüng op, sien Koffietass füll üm. Nix mehr in, man goot. He suus in de Kamer. De Wecker stünn jümmer noch op fief Minuten vor halvig söben. Trüch na de Köök.
„Sluß mit Snackeree. Wi hebbt verslapen. Dien Schoolbus is weg, Peter. Los, snapp dien Schooltasch, Anorak an, tomaken kannst em in ’n Auto. lk föhr di even na School.“
Un denn güng dat allens man bannig fix: hen na de Garaasch, rin in ‚t Auto – ansnallen nich vergeten – un af güng de Fohrt. Claas Themann föhr ömlich mit een „Kavalierstart“ an, dat de Rööd dördreihten un de Wagen an de eerste Eck ’n lütt beten ut de Kurve rutschen dä. Peter weer heel begeistert: „Klasse, Papa. Jüst so as Schumi!“
Dree Kilometer wieder stünn een mit de witte Mütz un weer mit een rode Kell an fuchteln. Claas Themann föhr rechts ran, dreih de Schiev rünner un tööv ungedullig. He trummel mit sien Fingern op ‚t Lenkrad.
De Wachtmeester keem un meen fründlich: „Sie haben es heute aber eilig. Sie sind zu schnell gefahren!“
„Kann nich angohn. Föhr ik nie nich!“, anter Themann un trummel wieder mit sien Fingers. Höör sik an as: „Wir wollen unsere alten Kaiser Wilhelm wieder haben!-
„Oh, Sie sind sogar vielzu schnell gefahren!“ sä de Wachmeester nochmaal fründlich.
„Stimmt nich. lk föhr jümmer wat ik dörf un nich mehr!“ Themann worr jümmer argerlicher un dorbi wüß he woll, dat deWachtmeester Recht harr.
Do meen Peter von achtem: „Doch, Papa, du büst achtig föhrt. Heff ik genau sehn!“ „Swieg still! Dööskopp!“ brüll Claas Themann ärgerlich un steeg ut. Denn keem dat übliche Ritual: Papiern verwiesen, Belehrung un Geld betohlen.
As Claas Themann wedder in ’n Wagen steeg, lepen Peter Tranen de Backen hendaal. Soluut harr he sien Vadder noch nich beleevt. „Deit mi leed, Peter,“ sä he to sien Söhn. He föhl sik slecht dorbi. Un na een Wiel fröög he: „All right, Partner? – Oder is sünst noch wat?“
Do snucker Peter. „Nix Partner! Nix all right! To mi seggt ji jümmer: Lögen is leeg un – un een schall jümmer de Wohrheit seggen. – Ja, gellt dat denn bloots för Kinner?“
