Fred Würdemann

Dirk smeet den Tennisball hooch un Julus dreep em vull mit sien Knüppel. De Mitspeeler Gerd un Hannes kunnen em nich to faten kriegen. In hogen Bogen flöög de Ball över jemehre Köpp. Un wedder weern Julus un Dirk een poor Meter vöran kamen. De Veer spelen twee gegen twee „Drieven“, so een Oort Slagball. Un dat Speel güng hen un her op de Dörpstraat. Wunnen harr de Mannschop, welke de annern ut’t Dörp rutdreven harr. As Släger harrn de Jungs sik Knüppels trechtsnittjert un blank rubbelt.

Nu weer dat Hannes sien Part, den Ball to slaan. Un he haal för Gewalt ut – wull ja wedder Bodden goot maken – so dull, dat he an’n Ball vörbislagen dä un em de Knüppel ut de Hand rutsch. Bit in dat böberste Finster von Ooltbuer Richard Henken sien Huus. Jüst bi den olen Quaakbüdel. Dor bleev de Knüppel steken un schaukel as een Wippe sinnig op un daal, half binnen in de Gardien un half buten. Dat sehg sowat von putzig ut, dat Julus luuthals lachen müß un dorbi gor nich marken dä, dat siene Mackers middewiel achter Hebbelmann sien Holtschuppen verswunnen weern.

Aver dat Lachen vergüng em gau, as de Richard Henken unvermodens buten stünn, mit sien Handstock drohen un schimpen dä: „Julus Brand, du al wedder! Nu heff ik di. Eerst smittst mi de Schieven in un denn amüseerst di noch. Tööv, ik warr dien Vadder vonavend Bescheed geven. Dor kummt noch wat na!“ Un he schafuter mit puterroden Kopp egaalweg wieder, meist ohn Luft to halen.

Julus keem nich dorto, em to verkloren, da he dat gor nich wesen is. Un he wull den Ooltbuern egens uk fragen, woso he von „al wedder“ snack. He harr em noch nie nich bi wat Unrechts andropen. Julus tuck mit de Schullern un taaghaft haal he sien Knüppel in de Hööchde un wull so wiesen, dat he doch sienen Knüppel noch in de Hand hett. Aver dat harr he beter nich doon. Nu brüll ole Henken luuthals: „Wat wullt du vermaledeite Bengel? Een olen Mann mit’n Knüppel slaan? Du büst ja een Fall för den Udel, du Döögnix!“

Heel benaut leep Julus na Huus. He wull sien Mudder vörwarnen un de Geschicht mit de tweie Schief bi Richard Henken vertellen. Op de Deel over sehg he een Mantel an de Gardroov hangen. Un den Mantel kenn he. De höör de Krögersch to.

Jümmer wenn de in’n Dörp wat to weten kregen harr, keem se to’n Sludern. Dat Sluderwiev wull Julus düssen Dag nich uk noch in de Mööt kamen. So güng he in sien Stuuv un höör sik liesen Musik an. Man de Dag weer noch nich to End.

As sik de Krögersch op de Deel verafscheden dä, höör Mudder sien Musik, möök sien Döör op un meen: „Julus, al trüch? Harrst doch even maal goden Dag seggen kunnt.“

In düssen Momang kreih Selma Kröger achtern von de Deel: „Mien Fief-Mark-Stück is weg. Dat weer in mien Manteldasch. Bi’n Slachter heff ik’t noch hatt. Dat weet ik nipp un nau! Dat mutt Julus ween hebben. Dorüm is he uk an de Döns vörbi sleken. Annerseen weer hier doch gor nich!“

Mudder fröög Julus: „Büst du an den Mantel wesen?“ Julus snapp na Luft. Wat weer dat bloots för’n Dag hüüt? Or weer dat man een slechten Droom? He wull wat seggen, aver kreeg keen Woort rut. Wenn de Krögersche doch tominnst noch fraagt harr, aver ne, glieks: „Dat mutt Julus nahmen hebben!“ Dat weer to veel för em. He schüddel bloots den Kopp un verstünn de Welt nich mehr. Mudder aver lang dat, as se ehrn Jung so sehg. To Selma Kröger sä se forsch: „Selma, dat langt! Paß op, wat du seggst. Un nu geihst Du beter!“

Avends müß Julus sien Vadder vertellen, wat den Dag passeert weer. Denn hett Vadder em rutschickt un een poor Mal telefoneert. Julus kunn nich verstahn, wat sien Vadder seggen dä, aver dat he twüschendör teemlich luut worrn is, kunn he goot höörn. Bi Disch meen Vadder denn miteens: „Mit Richard Henken bün ik kloor. Deit em leed, dat he di to Unrecht utschimpt hett. Man wat de Schiev angeiht, Julus, ji Veer hebbt tosamen speelt un ji Veer ward de Schiev uk tosamen von joe Daschengeld betohlen. Wat mutt, dat mutt!“ Vadder haal deep Luft un mit een argerlich Bevern in de Stimm sä he denn noch: „Un wat Selma Kröger angeiht. Mit de fief Mark hett sik dat uk opkläärt. Dormit hett se na’n Slachter noch bi’n Schooster betahlt. Aver an Telefoon meen se noch stiefköppsch: „Harr ja doch ween kunnt, dat Julus…“ Dorüm heff ik ehr seggt, dat ik ehr hier nich mehr op’n Hoff sehn will!“

Mit grote Ogen keek Julus dankbor von Vadder na Mudder un wedder trüch. Düssen pickenswatten, schönen Dag hett Julus tietlevens nich vergeten.