Fred Würdemann

Klock dree de Nacht waak he op. Een Schree. Do weer doch even een Schree! Hett dor nich een üm Hölp ropen? Oprecht seet Frerk Hansen in’n Bett un luuster in de Nacht. Still – allens still. Nix as Still to hören.

Hett he villicht slecht dröömt? Man wat hett he denn dröömt? Fallt em nich in. Hett he överhaupt dröömt? – Egaal! He will slapen. Halvig söß is de Nacht to Enn. Denn rappelt sien Wecker un he mutt hooch. Will he doch vondaag sien Fro von de Kinner trüchhalen. Un eerst Klock een is he von düssen Jubiläums-Empfang na Huus kamen. He mutt nu slapen!

Dat Büfett, wat de dor opboet harrn, dat weer wat! Dat weer super! Wat harrn de nich allens för lecker Saken henstellt – warm un koolt Fleesch, leckern Fisch, all de Wust, soveel Sorten Kääs un Salaat, dorto de verscheden Wecken un Brööd un de Wiendruven un wat noch allens. Hett he villicht toveel von de goden Saken in sik rinstoppt? Dat weern ja man bannig grote Teller. Nee wat, he is ja bloots tweemaal hen wesen. Dat drüdde Maal weer Nahdisch. Dat tellt gor nich. – Damminochmaalto! Wat scheert em noch dat Büfett? Slapen mutt he! Een Kattuul meldt sik. Sünst weer nix to hören. Un denn – denn is he suutje wedder induselt.

Do – een Schree üm Hölp. Frerk Hansen schööt piel hooch. Sweetnatt seet he in’n Bett. Weer dat de Stimm von een Fro or een Keerl wesen? Hett een üm Hölp ropen or hebbt sik dor welke schimpt? Dat leet em doch keen Roh. Rut ut’n Bett, Finster op un na buten luustert. Een Motoor huul op, de Rööd dreihen dör un denn suus een Auto af. Bloots de roden Lichter achtern weern noch heel lütt to sehn. Dree Hüüs wieder worr dat Licht utmaakt.

Hebbt sik dor welke luuthals verafscheedt? Or liggt dor buten in de Nacht jichtenswo een Minsch un bruukt sien Hölp un he will wedder in’t Bett? Dat geiht nich! Frerk Hansen mutt rut un nakieken. Fix Manchesterbüx un Anorak över den Pyjama trocken, rin in de Pantüffeln un op de Straat. De Stratenlampen brennt to de Tiet al lang nich mehr. De Maand harr sik achter een Wulk versteken. Düüster weer’t as in’n Sack. To hören weer nix. Wenn een von sien Navers em in düssen Optog to nachtslapen Tiet op de Straat sehn harr, wat de woll dacht harr?

Eendoont, nu müß he de Saak op’n Grund gahn. Hunnert Meter is he de Straat na de een un denn na de anner Siet langgahn. In’t Holt rin wull he mit siene Pantüffeln nu nich. To sehn weer nüms un nix. Un op sien vörsichtig Ropen anter uk keeneen nich. So is he wedder na Huus tüffelt.

De Klock weer al lang veer vörbi. Heel munter weer he. An Slaap weer nu nich to denken. Jule Krack, den Udel in’n Dörp, kunn he nich to faten kriegen. De weer mit sien Fro op Tuur. Schull Frerk Hansen villicht de Schandarms in de Stadt Bescheed geven? Man wat vertellt he jem? Dat he Stimmen höört hett? Dat he een ropen hören hett? De fraagt em doch glatt, of he wat drunken hett un fraagt sik, wat för’n Spinner anropen deit. Un schickt de doch een Wagen rut, un is nix to finnen, kann’t wesen, dat he noch de Anfohrt betohlen schall.

Nee, nix dor! – Aver wat, wenn dor buten doch een Minsch liggen deit un Hölp bruukt? Or schull he maal bi Eibe Cordts anropen. Bi em is doch to de Tiet, as dat Auto wegföhren dä, dat Licht eerst utmaakt worrn. Eibe or sien Fro kunnen doch wat höört hebben. Man annersrüm, wat dä he sülfst von Eibe hollen, wenn de em nachts Klock halvig fief anbimmelt un fraagt, of he Stimmen höört hett? Beter, he lett dat na un töövt, bit dat dat hell warrn deit. Slapen kunn he nich mehr. Un so sett he sik in de Stuuv in sien Sessel, leggt de Been hooch un – slöppt doch noch in.

Klock negen kiddel em de Sünn in de Nääs, as dat an de Huusdöör bimmel. Buten stünn een Schandarm un fröög em, of he denn verleden Nacht nich höört harr, dat dor een üm Hölp ropen hett. Een Radfohrer weer bi Cordts koppheister gahn un in’n Graven landt. Dorbi harr de sik den Foot verknaxt un kunn alleen nich wedder rut. Een Stünn harr de arme Keerl vergeevs üm Hölp ropen, bit dat tofällig een Autofohrer langs keem, em korterhand een Wulldeek översmeten un in’t Krankenhuus föhrt hett. Bannig pienlich weer Frerk Hansen dat ja, aver he anter, dat he nix höört harr.

Bi sien Fro is he dree Stünnen later as afmaakt ankamen. Un as de nu weten wull, worüm, hett he wat von Stau un vele Lkws vertellt. Em dücht, düsse lütte Flunkeree schull se em woll vergeven. De Wohrheit harr se amenn gor nich glöövt.