Fred Würdemann

Ik bün een Labrador-Deern un dree Johr oolt. Herrchen, Frauchen un jemehrn Dochter nöömt mi Farah. Wi kaamt bannig goot miteenanner ut.

Man düt Johr wüllt mien Lüüd ohne mi in Urlaub. Ik schall tohuus blieven. Dat Flegen schall goor nich goot ween för mi – hebbt se meent. Villicht is ‘t ja würklich beter so. Fleegt de doch op een Eiland, wo dat so asig warm ween schall. Ik mag dat nich so warm. Un wenn de dor doch bloots den leven, langen Dag in de Sünn rümliggen doot, hebbt de amenn goor keen Tiet för mi?!

Man wat ik güstern so rein tofällig opsnappt heff – ik leeg op den kuscheligen Berber vör ‘n Kamin un harr de Ogen dicht, aver de Ohrn natüürlich nich! Also ik dach, mi dreep de Slag. Ja, wohrachtig! Fröög doch de Deern ehr Mama: “Oma un Opa kaamt doch morrn un paßt op Farah op, wenn wi weg sünd?”

Op mi oppassen. Op mi! Wenn ik man nich op jem oppassen mutt. Wo dat sünst jümmer heten deit: “Paß fein op, Farah!” Un wo ik sogoor luuthals bellen mutt, wenn ‘t maal wedder eenerwegens knackt oder knarrt hett in ‘n Huus. Un nu schüllt twee Ole op mi oppassen. Dat is doch woll starken Toback!

“Kloor kaamt Oma un Opa. Dat is so afmaakt mit jem. Farah mutt ehren Utgang un Freten hebben. Miene Blomen mööt goten warrn. Opa will den Rasen meihen un in de Garaasch wat basteln. Un keen schall anners woll inköpen gahn?” harr Mama antert.

Dat ik Freten hebben mutt, do hebbt se ja tominnst an dacht. Liekers, Recht is mi dat nich, dat miene Lüüd in Urlaub fleegt un mi hier trüchlaten doot. Harrn de doch man jüst so goot to jemehrn Wohnwagen föhren kunnt, so as sünst uk. Dor kann ik so schöön mit Navers Nico rümjachtern un in ‘n See baden gahn.

Na, de schüllt sik noch wunnern! Ik kunn ja krank warrn. Wat de beiden Olen denn woll maakt?

Dree Weken later

Morrn kaamt miene Lüüd trüch. Is de Tiet doch man gau hengahn mit Oma un Opa. Un allens wat Recht is, hett gor nich so lang duurt, as ik ‘t dacht harr, dat se wussen, wat goot för mi is un wat ik wennt bün.

Elk een Morrn in de Fröh un uk namiddaags nocheens bün ik mit Opa op Tour ween. Wi sünd eerst een Stremel langs de Feller lopen. Un dat he sik man nich verlopen kunn, heff ik mi eenfach vör de Döör hensett, wenn dat loosgahn schull, un heff den Weg eerst free maakt, wenn Opa sik mit de Lien an mi fastmaakt harr. He kennt sik ja in use Gegend nich so ut un schull mi nich verlustig gahn. Un so heff ik us denn to “mien” Speelplatz – een grote Weid – henführt. Eenmaal kort: “Wuff” un Opa wüß denn, dat he sik nu von mi afkoppeln dörf.

Wo eenfach weer dat doch, Opa ‘ne Freud to maken. Harr de den Ball wegsmeten un ik em den trüchbrocht, denn freu he sik as ‘n Kind un hett mi uk noch reinweg dull löövt.

Jümmer nadem ik mien “Geschäft” erledigt harr, heff ik mi vör Opa hensett un kort eenmaal “Wuff” maakt un ik harr mien “Leckerchen”, so as ik dat wennt bün von miene Lüüd. Wenn ik dat so bedenk, wat ik Oma un Opa in düsse poor Daag allens bibrocht heff. Un överhaupts is dat een ganz kommodige Tiet ween mit de beiden Olen.

Gode Wöör, un “Leckerchen” heff ik noog hatt. Un strakelt hebbt se mi uk jümmer, wenn ik Lust op harr. Dat weer uk ganz eenfach. Ik heff jem bloots mit miene troen, swatten “Kullerogen” – as miene Lüüd jümmer seggt – anpliert un denn hebbt se mi strakelt över ‘n Kopp, in ‘n Nacken un denn an ‘n Hals hendaal, wo ik dat so besünners geern heff.

As ik al seggt heff: Morrn kaamt miene Lüüd trüch. Ik freu mi al düchtig. Dat heet, wiesen will ik jem dat nich. Nee, von wegen! Eerst maal nich. Mi hier dree Weken alleen laten. Wenn miene Lüüd in de Döör staht, denn gah ik snoorstracks in mien Korv un maak de Ogen to. Un wenn nödig, nehm ik noch mien Steert twüschen de Tehnen, dat de mi mit sien asige “Hen- un Her-Wackelee” nich verraden deit. Ik will eerstmaal beleidigt spelen. Ach wat, spelen. Ik bün beleidigt! Un Straaf mutt ween!