Anna Birreck
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
Dor weer eenmol een lütjen Hoos, de seet ganz alleen in Groben vör dat grote Holt. Dat weer Fröhjohr, overs noch bannig koolt. De lütt Hoos bever, un bannig Smach harr he ok. Den ganzen Dag seet he dor. As de Nacht keem un de Vullmoond opsteeg, wurd dat noch koler. Frost full op de Eerd. De lütt Hoos kneep de Ogen to un dach: „Nu geiht dat mit mi to End.“
As he de Ogen een lüttjet beten wedder open moken dä, stünn vör em ene gode Fee. De Hoos verjoog sik un wull wechlopen, over dat güng nich. Siene Knoken weern vun de Küll ganz stief. „Hebb man keen Bang, lütt Hoos. Ik will di helpen,“ sä de gode Fee. „Ach,“ snücker de lütt Hoos, „mi is nich mehr to helpen. Ik bün jo al meist verhungert un verfroren.“ „Denn schullst du di man erst mol düchtig sattfreten. Kiek doch mol vör di dool.“ De Hoos keek vör sik hen. Dor leeg een feine frische Wuddel, noch mit Gröön an, un frischet grönet Gras weer ok wussen jüst vör siene Nees. De Fee over weer verswunnen. De Hoos verputz de Wuddel un dat Gras un sleep wedder to. Dat weer an ’n Grööndonnersdag.
As he wedder opwoken dä, schien wedder de Moond. He keek een beten üm sik, un op eenmol weer ok de gode Fee wedder dor. „Na, lütt Hoos, wie geiht di dat?“ -„Och, ganz goot. Ik hebb jo woll den ganzen Dag verslopen, nodem ik so fein satt weer. Ok velen Dank för de Wuddel un dat Gras.“ De Fee streek sinnig över den lüttjen Hoos sien Fell. Dat weer ganz struppig un dünn, over ünner ehre Hannen worr dat glatt un dicht. „Groot schallst du wassen, du lütt Hoos, riesengroot.“ Denn weer de Fee wedder verswunnen. Vör den Hoos leeg wedder een Wuddel un feinet Gröön. He freet dat op un sleep wedder in. Dat weer an ’n Karfreedag.
He sleep wedder den ganzen Dag bit in de tokomen Nacht hinin. As he wedder wook worr, schien wedder de Moond. He reck un streck sik un föhl sik riesengroot. Op eenmol stünn ok de Fee wedder dor. „Di geiht dat goot nu, mien leve Hoos. Du büst bannig groot worrn, gröter as all de Hosen op de Eerd.“ – „Dat is schön, ik dank di ok,“ sä de Hoos, „over ik hebb nu grote Angst, wo ik so groot bün. De Minsch kummt mit de Flint un schütt mi doot un bumms bün ik bloots noch een Hosenbroden.“- „Hebb man keen Bang,“ sä de Fee un streek wedder över sien Fell. „Ik will di een Wunnerfell geven. Dormit büst du unsichtbor un kannst dat ganze Johr ohn Bang in Freid leven, un jedeen Dag bring ik di een frische Wuddel un Gröön. Du over schallst ok wat doon dorför. De Minschen fiert düsse Doog jümehr Osterfest. Dor schallst du jüm een Freid moken. Överall boot de Kinner jümehr Osterneester. Du mokst di op de Been un leggst jüm dor överall bunte Ostereier rin.“ – „Dat will ik geern doon,“ sä de Hoos un wull al lossusen. „Holt stopp, dien Körv,“ sä de Fee, un rums harr he een Kiep vull bunte Eier op ’n Rüch. Siet de Tiet givt dat den Osterhosen.
Johr för Johr suust he to Ostern döör dat Land un bringt för de Kinner bunte Ostereier. Kannst em jo nich sehn, un he is ok so gau as de Wind. Mi over dünk, ik hebb sien witten Stummelsteert doch al mol sehn, as he bi uns üm de Huuseck flitzen dä.
