Anna Birreck
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
Von ’n Turnen föhr ik no Huus, sinnig den Wech langs. Wat weer dat? Door in Lichtschien von mien Auto hüpp wat vör mi över – een Pogg. Ik brems un mien Fohrtüüg stünn. Ik föhr jo ok man ganz langsom. De Pogg müß noch een poor lange Sätz moken, denn weer he an de Siet in ‚t hoge Gras verschwunnen. “ Hest noch mol Glück hatt, du lüttje Deuker,“ dacht ik bi mi. Wie lichtfarig harr ik em överföhren kunnt. Is he egentlich nützlich för uns Minschen, de lüttje Pogg, güng mi dat dörch den Kopp. Over gewiß weer he dat. He seet nu seker in dat daunatte Gras un füng Mücken. Wieveel Mücken fangt so ’n Pogg woll an´n Dag? Seker ’n ganze Reeg, un jüst de olen Mücken, de uns üm disse Tied so piesacken künnt – sogor in ’n Bett. Doch man goot, dat ik em nich överföhrt harr. Ik frei mi richtig. Dat müß fokener mol so wesen op de Welt, dat de Groten de Lüttjen een Chance geven dän to ’n Wechhüppen, ok bi uns Minschen. Villicht bringt jüst de Lüttjen den gröttsten Nutzen.
