Anna Birreck
Oma Lieschen hör ehr lüttje Enkeldeern wenen, so ganz ut depen Harten un verzogt. Dat duur Oma Lieschen jo nu düchdig, over se harr de Mudder von de lütt Deern vörher schimpen hört, un somit harr dat wohl siene Richtigkeit. Gor so gern harr se dat lüttje Krööt beten tröst; over se wüß, dat Omas sik bi sowat torüch to holen hebbt.
Een Ogenblick loter klapp op’n Hof een Autodöör – de Mudder föhr wech. Do woor dat Wenen blangan noch luter. För Oma Lieschen geev dat nu keen Holen mehr. ln’n Nullkommanix weer se door nu hin no den lütten Racker. De seet in de Sofaeck un blaar – allens wat door ruut wull. „Du leve Tiet, mien lütt Zuckersnuut, wat is door denn bloots passeert, dat du so wenen muttst?“ – De Antwoort kunn Oma Lieschen vör luter Snückern erst gornich verstohn. No’n Wiel keem dat over wat düütlicher mang de Sofaküssen ruut: „Mama will inköpen, un ik weer jo so gern mitföhrt. Wiel ik over mien Speeltüüg nich wechrüümt hebb, dörf ik nich mit – huu – huu – huu…“
Oma Lieschen streek ehr över dat tronennatte Gesicht un meen: „Jo, mien lütt Deern, dat is jo nu mol so, wi mööt jo all usen Kroom wedder oprümen, un somit du ok diene Poppen un dien Legosteen un wat weet ik, wat door sünst noch all in dien Komer rümliggt. Door mut Mudder jo mol bös warrn.“ – „Ik hebb dat jo man bloots beten vergeten, Oma – huu – huu – huu…“
Oma Lieschen överleg, wie se de Tronen denn nu wohl bloots erstmol to’n Stoppen kriegen kunn. Se sä: „Weet’s wat, mien Söten, wi beid wüllt doch mol sehn, dat wi all de Tronen wechkriegt.“ – „De goht nich wech, Oma, door koomt jümmers neee.“ – „Och, kiek doch mol lütt Deern, sühst du de witten Wulken door an’n Heven? Op een von de Wulken joogt wi all diene Tronen ropp, un denn seilt se mit wech, wiet wech bit an dat grote Woter. Door schubbst de Wind jüm rin, un wech sünd se.“
De Deern keek hoch. Een poor dicke Kullers lopen noch langs de Backen,doch denn meen se: „Oma, geiht det würklich? Denn schüllt miene Tronen op de grote, dicke Wulk door ganz vörn. De seilt am gausten, un denn bün ik se bald los.“ – „So mokt wi dat, mien Lüttje, un nu husch – husch- wech mit de Tronen un rop op de Wulk.“ – „Sünd se al boben, Oma?“ „Ganz seker, kiek, du hest doch al gorkeen mehr.“
De lütt Deern dach no, dat kunn man an ehr Gesicht sehn. Un denn keem dat: „Du Oma, ik weer doch in’n Urlaub mit Mama un Papa an dat grote Woter hin to’n Boden. Do hebb ik een beten Woter in ’n Mund kregen. Dat smeck ganz soltig. Mien Tronen sünd ok ganz soltig. Is dat Woter wohl so soltig von all de Tronen, de de Lüüd door hen schickt?“
Ach du leve Tiet, door harr Oma Lieschen sik jo fein wat inbrockt. Wi kreeg se dat nu wedder torecht.
„Ach, weest du, lütt Deern, dat Woter is ok ohn de Tronen al soltig, bloots wenn door vele Tronen henschickt ward, denn is dat seker noch wat soltiger.“ – „Ach so, na, denn rüüm ik wohl erst mol mien Speeltüüg weech.“ – „Dat doo du man, un doorno plückt wi in ’n Goorn een feinen Blomenstruuß för Mama. Denn dörfst du tokornen Mol ok seker wedder mit to’n Inköpen.“
So bi sik dach Oma Lieschen noch : „Wat waer dat doch ok för’n feine Sook, wenn wi Minschen all unse Tronen op de Wulken setten kunnen. Denn weern wi jüm jo jümmers korthannig wedder los un kunnen wedder lachen. Kunn wohl angohn, dat dat grote Woter denn mennigmol bannig soltig weer.“
