Anna Birreck
De Maisünn dee ehr Bestet. Warm schien se von Heben dool. Dor in de Eck twüschen Schüün un Swienstall fungen sik de Strohlen un warmen de Kluckhehn, de dor al wekenlang op ehre Eier seet. De Tiet weer woll üm, un ünner de Flünken worr dat to piepeln. Eerst ganz liesen un denn jümmer luter. Noch een beten loter steken de eersten lüttjen Küken jümehr plietschen Köpp mang de Feddern rut. De Kluckhehn wüss woll, dat dat nu an de Tiet weer, dat de lütten Piepels eerstmol wat to drinken kregen. Loterhin müss se woll mol sehn, ob de Buersfroo dor irgendwo wat to Freten för jüm harr. Vörsichtig stünn se op un mit veel tuck, tuck, tuck toog se mit ehre lüttjen Kinner üm de Schüüneck.
De Buersfroo Lene wüss woll, wat dor för sik gohn weer un harr al Woter un Kükenfutter proot stellt. Se keek ober ok noch mol no dat verlotene Neest un wat sehg se dor? Leg dor doch wohrhaftig noch een anbickt Ei in, un de lüttje Snobel keek dor rut un möök kläglich piep, piep, piep. Weer jo woll nich ganz mit de annern överweg komen, de lüttje Buttjer. De Kluckhehnmudder scheer sik dor wieter nix mehr üm. Se harr jüst noog dormit to doon, de annern twölw Küken op ’n Hümpel to holen.
Lene nehm dat verlotene Ei mit sik in de Köök. Eerstmol worr de lüttje Snobel beten natt mokt. Denn sett se dat halvutkropene Kükenkind in een warme Wulldeek op een Warmbuddel. „Mol sehn, wat dor bi rut kummt,“see de Froo. Wohrhaftig, no een knappe Stünn in de Warms harr de lüttje Notögler dat schafft. He steek sien Snobel ut dat wulln Dook un verlang luuthals no sien Mudder un no Supen un Freten. För Döst un Hunger kunn de Buersfroo em jo wat geven, ober as se dat lüttje Kükenkind bi de annern op ’n Hoff dolsetten dee, keek de Kluckhehn em överhaupt nich an. As de lüttje Buttjer nolopen wull, hick se mit ehren spitzen Snobel no em. Se wull dat Küken eenfach nich mehr hebben. „So geiht dat jo nu nich,“ see de Froo un droog den lüttjen Gast wedder rin in ‚t Huus. Dor kreeg dat Küken een Korv mit warme Deken un af un an en frische Warmbuddel.
Bi de gode Pleeg wuss dat Kükenkind jüst so gau ran as de annern twölw bi de Kluckhehnmudder. Een poormol hett Lene dat noch versocht, ehr Kükenteehkind bi de Geswister ünner to bringen, ober dor weer nix to moken, de Kluckhehn wull dat nich. So wurd Tucki, so nööm se dat Küken, in de Köök bi de Buerslüüd groot.
Een richtig feine, stolze Höhnerdoom worr dat. As se richtig utwussen weer, sett Lene se denn doch mang de annern Höhner in den Höhnerhoff. Dor intresseer sik de stolte Hohn bannig för Tucki, un somit dörven de annern Höhner ehr ok nix mehr doon. „Na, endlich, dat weer schafft,“ see Lene. Ober dat harr se sik so dacht. No een Tietlang kokel dat för de Döör.
Lene mook open, un för ehr stünn Tucki. „Wat wull du denn hier;“ staun Lene. Tucki wies ehr dat. Se mascheer rin in de Köök. In de Eck stünn noch de Korv, wo Tucki in groot worrn weer. Se steeg dor rin un sett sik dool. „Wat schall dat denn nu;“ wunnerwark Lene. No een Wiel, as Tucki wedder opstünn un ut den Korv kladder, wüss se dat. In den Korv leeg een Ei. Tucki harr ehr eerste Ei leggt. „Oh, kiek an, danke,“ see Lene, „Ober dat harrst du mi nich extra hertobringen bruukt.“ Tucki leet sik doorob ohn veel Gegacker wedder in den Höhnerhoff bringen. An annern Morgen ober stünn se wedder för de Döör, un dat ganze Spillwark güng von vörn los. Bit an ehr Lebensend hett Tucki ehre Eier in ’n Korv in de Köök leggt, un ik segg jo, se is tämlich oold worrn.
