Anna Birreck
Von ganzen Harten harr Tom sik ton Geburtsdag een Hund wünscht. He weer söben Johr old worrn un schull no School hinkomen in tokomen Sommer. Sien Vadder ober harr meent, dat een Fohrrad beter weer, dormit kunn he denn fein no School hinföhren. Bi jüm no Huus keem de Schoolbus nich her, dat weer to afgelegen.
Dat weer November, een griesen, düstern Dag. Tom sien Geburtsdag weer vör een Week wesen, un he harr een Rad kregen. Dat weer wunnerschön, modern mit allens utrüst, wat so een Jungshart sik wünschen kunn. Trotzdem – een Fohrrad weer keen Hund, kunnst nich mit snacken, keek em nich mit lebendige Ogen an.
Egentlich weer he jo undankbor, so een schön Rad harr he kregen. Vadder harr seker recht, een Fohrrad weer veel wichtiger. Wat son Hund ok allens kösten dee, dor weer nich bloots dat Fudder, dor keem noch de Stüer un de Versekerung, jo, dat weer wichtig. So af un an müß son Hund woll ok noch mol non Veehdoktor hin. Son Fohrrad dorgegen – ach, he versoch sik jo sülvst Vernunft totosnacken, nütz ober nix. Sien Gedanken weern jümmer wedder bin Hund, den he nu jo mol nich kregen harr.
So föhr he wat verzogt un mißmodig langs de Stroot, de dör dat Dörp langs den Kanol güng. As he meist bi de Brügg ankomen weer, de an annern End von Dörp öber den Kanol güng, höör he dor ünnen an de Brügg wat ruscheln. Een Luut weer to hören, dat klung wie lieset Wenen. Tom stell sien Fohrrad af un güng dor nöger ran. He weer jo keen Bangbüx. Een poor helle Ogen lüchen em in de Mööt, un disse Ogen hören to eenen Hund, de dor an de Brügg an een Pool anbunnen weer. Dat harr jo den ganzen Dag regent, un de arme Hund weer pudelnatt. Struppig un verkomen sehg he ut, un sien Ogen keken Tom verzogt an. He bun den Hund los, rop opt Fohrrad und af no Huus. Gau stell he sien Fohrrad af, un denn rin mit den Hund inn Huus.”Vadder, Mudder ik heff een Hund funnen. He weer anbunnen dor ünnen bi de Brügg. Den will woll nüms mehr hebben. Nu heff ik em.” Mudder slöög de Hannen öbern Kopp tohoop un schree: ”Ruut hier mit den struppigen Köter. Kiek mol, he hett hier al allens dreckig peddt!” Denn keem Vadder. He wies op den Hund: „Bring den verkomen Jiffel wedder dorhin, wonem du em herhoolt hest. Kiek di den doch mol an, sowat is doch keen Hund, dat is een elenden Strotenköter. Ruut mit em utn Huus!”
För Tom brook de Welt tohoop. Eh he sik versehg, weer he mit den Hund wedder op de Stroot un föhr mit em dorhin, wonem he em funnen harr. An de Brügg ankomen, bunn he den Hund an sien Fohrradlenker an und sett sik an de Överkant blangen em hin. „Hör to, ik dörv di nich beholen. Mi deit dat so leed, ober ik mutt di hier wedder anbinnen.” De Hund keek Tom an, as wenn he em verstünn. „Wuff!!” möök he. Tom kunn nich annders, he leed sien Arm üm den Hund un drück sien Gesicht in dat regennatte Fell. Dorbi dreih he sik beten no Siet, un op eenmol keem he int Rutschen. He greep blangen sik, ober dat Över weer natt un glitschig, un Tom suus hindool in den Kanol rin in dat ieskole Woter. He reep üm Help, ober keeneen höör em. Alleen keem he dor nich wedder ruut. Dat Över weer veel to steil un glatt. De Hund stünn boben un harr em jo geern holpen. He weer jo man an den Lenker anbunnen un kunn dor nich no Tom hindool. „Wuff,” sä hen poormol un winsel verzogt. Op eenmol weer de Hund dor boben ok wech. Dat klöter noch een poormol op de Stroot, un denn weer allens still. Tom weer in sien Unglück alleen.
„Wat kratzt dor denn an de Dör?” Toms Mudder möök de Dör open un schree los: „De Köter, oh nee, Tom hett em nich wechbrocht. Wat ober is dat? He is an Tom sien Rad fastbunnen, ober Tom ist nicht to sehn. Wo is he?” Se bunnen den Hund los. De keek jüm an un möök ”Wuffâ€, un den suus he los langs de Stroot in Richtung Brügg. Vadder und Mudder achteran, so gau as se man kunnen. De Hund bleev bi de Brügg stohn un möök „Wuff!” Tom weer op eenmol so mööd, un dat Woter keem em ok gornich mehr koolt vör. He kreeg dat nich mehr mit, dat Vadder em no Huus dregen dee. To Huus kregen se em eerstmol in de warme Bodewann un denn int Bett. Tom sleep meist tein Stünnen. As he denn de Ogen wedder open kreeg, see dat vör sien Bett „Wuff!” Tom keek rünner. Dor leeg de Hund op een warme feine Wulldeek. He weer ok gornich mehr so strubbelig. Mudder stünn opn mol ok vörn Bett. „Dörv ik em beholen?” froog Tom bang. „Jo, mien Jung, he hett di dat Leben rett. Bloots dien Fohrrad isn beten verschrammt, he hett dat hier jo ganz hersleept, weer jo an den Lenker festbunnen.” – „Dat is nich slimm , Mudder, ik hebb jo nu een Hund. Wie nööm ik em denn bloots?” „Wuff!” – „Jo, worüm nich,” lach Tom, „hest hört Mudder, he hett sien Noom sülvst seggt. Jo, Wuff schall he heeten.”
