Bernhard Koch

„Du, Opa?“ sä ik, „segg mol: Bringt uns Fritz dit Johr de Ostereier?“ Fritz, dat weer dat witte Kanieken in den lütten Kaniekenbuer vör uns Huus, un Opa anter: „Hm, mit sowat kenn ik mi gor nich ut. Dor mutt ik mol bi‘n Osterhoosen nofrogen.“

‘n poor Doog loter kääm Opa mit ‘n Breef bi mi an: „Kiek, de Osterhoos hett schreeben.“ Ik weer gespannt as ‘n Flitzebogen. Jo, wohrhaftig, dit Johr schull Fritz de Eier bringen. So stünn dat in den Breef vun‘n Osterhoosen binnen.

Mann in de Tünn! Uns Fritz in so en wichtige Mission! Ik weer richtig stolt op em. Man woanns schull he sik utkennen in uns Goorn? He säät jo den ganzen Dag in sinen Käfig! Nee, Fritz müss mol ruut un sik dat allens ankieken. Un so heff ik em denn de Döör opmookt. Gott, nee. Wat hett dat Deert sik freut! Endlich mol so richtig een uthoppeln. Un denn dat Osterglocken-utbuddeln, wat harr he dor för‘n Freud an!

Vadder nich. He meen, nu weer‘t Tiet, dat Fritz wech kääm. Fett noog weer he, un nu schull he verköfft warden. En Dag loter weer uns Fritz verswunnen…

* * * *

Wat seggst du? De Geschicht heet „Ostern mit Fritz“, un dat, wo he al vör Ostern verköfft ward? Pass op, ik bün noch nich fardig!

Ostern geev dat Swiensbroden. Man de Swiensbroden, de smeck… hm, jo, gediegen smeck de. So ganz anners. Mien Broder stööt mi in de Siet un swiester mi to: „Du. Mi dücht, dat is Fritz, wat wi op‘n Töller hebbt.“ Ik füng an to blarren: „Mama! Segg de Wohrheit! Eet wi jüst Fritz op?“

„Och, mien lütten Schieter. Mook di man keen Sorgen. Dat is austroolschen Springhoosen, wat wi hier eten doot. Ganzen feinen Kroom un hett bi‘n Slachter düchtig wat köst.“ Na, ik weer ersmol ruhig.

An‘n neegsten Dag bün ik ober glieks no‘n Slachter hen. Ik wull weten, woveel de austroolsche Springhoos kosten deit. „Ho, ho, hoo!“ De Slachter kunn sik meist gor nich wedder inkriegen. „Ho, ho, hoo! Austroolschen Springhoos! Du, dat is morgen noch goot!“

Ik harr also minen Fründ Fritz op-eten, keen Twiefel. Un dat, wo he doch so en wichtige Mission harr!

Mien Leevdag heff ik keen Kaniekenbroden wedder anfoot‘…