Birgit Lemmermann
Dat ganz Huus stünn al siet Moonde op’n Kopp. Opa wörr 70. Dor kunn keeneen vör utkniepen, soveel stünn fast. Ok wi wörrn verdonnert, dat wi uns blots nix vörnemmen schullen. Un nich mit uns Frünnens wat afmaken!. Un nich den Dag vergeten! Un al mol överleggen, wat wi denn antrecken wullen! Ollig schull dat utsehen, ok dat stünn fast. Nich mol achteran dröffen wi in’e Disco, denn al de Tanten un Onkels freien sik doch so op uns. Un Opa schull siene ganze Fomilie op’n Dutt hebben. Den heelen Dag!
In’t leste Tüchnis harr ik ne 1 hatt, in Kunst. Dorvör kunn ik ok nix. Wörr over Grund noog, dat se utgerekent mi dorto utkeken, de Inlodung to gestalten. Na, tominst müss ik nu nich mehr helpen, mit’n Grinsen in’t Gesicht Sekt uttoschenken.
Beter de Inlodung torechtmaken as den Köter, dach ik, denn de schull jo ok na wat utsehn. Un sett mi an’n Computer. Ik möök dat allens mit Bedacht un mit Geduld , mit veele Blomen dorbinnen un mit överhaupt allens, wat ik in’e Kist harr. DIN A 4, duppelt falt’, mit Dotum un Ort un de Tiet von’n Empfang. Un mit’n Extra-Kort dorbi, wo man sik anmellen kunn. Heff ik allens alleen makt. Ok in’e Post steken. Schoolarbeiden kunnen töven, Mama schreev mi ‘ne Entschulligung.
Goot wörr ok dat Inköpen gahn, ik kreeg allens, wat ik wull, ohn dat Mama op’e Priese kieken dee. Blots de Büx, de Jörn wull, kreeg he nich, Mama wörr bang, dat se em op Opas Geboortsdag von’n Mors füll. Je nöger de Dag keem, ümso schöner wörr dat för uns. De Grooten harrn den Kopp so full von all dat Organiseern, dat sik keeneen üm uns kümmern kunn. Jörn hett sik tweemol mit siene Frünnens in Papa sienen Wienkeller besopen, mien Fründ hett bi mi övernacht un as ik denn den neegsten Dag de iersten beiden Schollstünnen schwänzen dee, hett jümmers noch keeneen wat markt. De wörrn nich mehr to bruken, de Ollen! Opa kreeg dat Verköhlen un wörr mit warme Döker un mit Pillen indeckt, Mama harr all de Navers an’n Band, wieldat de ok helpen müssen un Oma wörr tofreden, dat de ganze grote Fomilie sik anmellen dee – op miene Inlodungskort! Blots Papa kneep ut. He harr noch wat natoarbeiden.
An’n Moorn von den groten Dag seet ik mit Jörn in mien Kammer. Wat de sik blots harrn mit all dat Gedöns! Alleen mit de Bargens von’t Eten, wat de Ollen bestellt harrn, kunn man egens al wat gegen den Hunger in’ Welt beschicken. Jörn överlegg noch, of he nich doch leever siene Skater- Büx antrecken schull, denn wohrschienlich wörr dat in den Trubel uter Tante Hermine doch keeneen marken. Uter uns wörrn se all so jiddelig, dat’n jüm beter ut’n Weg güng. Wi nehmen Opa an’e Siet un güngen mit den Köter Gassi. Leider reet he siene roden Schlippen ut Hoor. Ok de groote Rott, de he achteran vör Mamas Kökendisch lee, de nich jüst wat dorto bidregen, dat sik de Situation entspannen dee. To’n Glück wörr dat denn sowiet. Wi güngen Klock veer al na’t Heimathuus, wo de Party loopen schull. „Leever ‘n beten ehrder”, see Mama, „ meist sünd de Lüüd to fröh dor!” Un so stünnen wi denn dor in’t Heimathuus un töven. De Klock wörr fief un wörr süss, un wi müssen Mama beruhigen, dat schull doch ok ierst Klock süss angahn! Opa kreeg Hunger un von Oma dat Verbot to eten. Papa wörr mit den Hund üm’e Eck, noch so’ne Rott kunnen wi do doch nich bruken. De Klock wörr söven un denn half acht. Un denn wies Jörn mi wat. Op siene Inlodungskort, de ok von mi wörr. Bi dat Dotum. Freedag, den 22. Oh Gott. De Computer! Freedag, den 2.2. „Im Februar wollen wir feiern. Freitag, den 2.2.” – Dat wörr toveel Verantwortung för ‘ne Schooldeern, ik warr ierst neegst Johr achteihn. „Jörn! Kannst du loopen mit diene nee Büx?”, froog ik em, noch müss ik nich blahen. Opa seggen wi noch Bescheed, wieldat he doch so Hunger harr. Un denn segen wi to, dat wi üm’e Eck keemen. De Fomilie von miene Fründin in’n Kunstkurs, de hett al annere Asylanten opnommen.
