Carl Scholz
Dör de scheven Finster glinster un flucker dat dusterbreed vun de Gracht röver. Smaal un diagonaal umhoch blänkern de Aluminiumstangen. As nich wahr schöten baben dat Duster de Dubbelkegel vun de Autos hen un her.
En Koppel Stöhle harrn se tosamenrückt, tosamendrückt un geven mit ehr swatte Farv sowat as Riegen vun Bookstavens up en witt Blatt. Hell de Footbodden? Weet so en Architekt, wat dat Schüern vun so’n Footbodden för Arbeit maakt?
Tögerlich, as sochen de wat, so treden de Minschen dör dat smaal Lock dar achtern in de nakig Wand. De een oder anner vun de Lüüd harrn sik so sett, as gung’t hier um verbaden Doon, welke keeken ok rundum, as bruken se Hulpe, annere stunnen mit sik rum, wüssen nich wat.
Ik klüter rum an’t Enn vun dissen Slauch vun Saal. Midden dör de Stohlriegen trock sik’n Padd, stohlbreed. Ik dreih mi de Lamp vun’t Leespult mehr na unnen. Dat Licht baben warrt laterhen mit so’n Minneseerregler (Dimmer) runnerregelt. Dat Waterglas stunn up de Kipp. Ik schoov dat na achtern.
Dar ramenter dat bi’t Döörlock. Neben de veerde, foffde Reeg Stöhl bögen sik Mannslüüd över en Kreatuur blot vun swatte Haar. Sehg wahrhaftig so ut. Ja, en Ballig vun swatte Haar hungen bet up den Footbodden. Se hoven dat Wesen wedder up de Been. Dat drööp mi midden. Ik müß na Luft jappen, greep mi an’n Hals.
En smachtig Gestalt leet ut den Haarballig man blot en lütt witt Gesicht kieken mit twee dustergrote Ogen dar in. De smaal Mund schien licht to smielen. En unwürklich Froensminsch. Ik much ehr kennen lehren. De helpen Mannslüüd leten ehr aver gaarnich los. Ik kenn dat Minsch nich – oder doch? Ja, is dat’n Minsch? Dat keek stief up mi, wrangel sik los upletzt, keem mit faste Trää up mi to. Ik kunn mi nich bewegen, much ok woll nich.
Vun de inkamen Minschen lepen disse Fro welke achterna, stunnen um ehr rum denn. Dar bleev se vör mi stahn. Wat för Ogen! Dat Wesen greep na mien Hannen. Dat gung mi dör. Disse Froenshannen leten ieskoolt. All mien Föhlen kehr sik um vun Bewunnern in en vun deep Binnen upstiegen Gegenan. En Fro un ieskole Hannen! Ik harr dat Geföhl, en Gräsen schuul dat Gegenan över de Schuller. Se drück un drück mien Hannen, heel de fast un faster. Ik versoch disse Ieshannen uttokamen, keem aver nich los. Elfenfro, Kobold, Computerfro, anner Steernfru? Unwahr, wat ik beleev.
„Welkom in Wardeningen!“, sä en hoge Stimm, de nich to dit Wesen to passen schien, „ik kenn woll joe Böker; aver joe Stimm, de kenn ik nich, darum …“
„Ik warr mi Möh geven“, höör ik mi reden.
De Fro leet mi los, dreih sik. De Minschen möken, leten sowat as en Twiete. Dar stapp se dör, mang de Stöhle – glööv ik, dat ik seh!
Ik keek up mien Hannen denn, de harrn sik bleek verfarvt, vun de Ieskulle ja woll, vun den fasten Greep. Ik versoch to begriepen. Dar, in de veerde, foffde Reeg pulter dat gräsig. Mannslüüd storten bi, grepen to. De swatten Haar schienen wedder bet up de Eer to hangen. Un de Saal weer nu vull bet up den letzten Platz.
Een vun de Minschen broch mi vörsichtig na en Stohl hen, födder mi up, mi daltosetten. Ik weer woll beten wat bleek in’t Gesicht. Ik höör wat vun Begröten as ut wiete Feern. Ik faat mi an de Bost, wull weten, wat ik noch leven dä. He hett di nochmaal utlaten, dach ik. Wull mi afsekern denn un keek de Stohltwiete lang. Is nums nich to sehn mit lange swatte Haar! Dar glööv ik de Wänne fluckern un bevern to sehn. Een vun de Sülverfolien an de Wand hung dal, blänker. De rosa Wandfarv sik bleek nu un ik kreeg Noot mit Aten halen. De begrötern Minsch wull mi tospringen. Ik wunk af. Gung al wedder, wenn ik ok meen nu, dat de Footbodden sik nu gries verfarvt harr. Ik glööv ok fast, dat dar swatte Balkens krüüz un verdwars up den Footbodden legen.
Ik rappel mi hoch denn, steeg up den Podest, gung an’t Pult. Dar sehg ik dör de scheven Finster dat Water blänkern vun de Gracht röver. Un ik harr nu mienen Text vör mi.
De Lüüd later stunnen an de Gadroov al, paar sund bleven in’n Saal, wullen mi dit un dat fragen. Ik fröög dargegen, wat se nich’n Fro mit lange swatte Haar sehn harrn? Nee, nums nich harr sowat sehn. Buten de Döör en Knauel Minschen. De harrn to doon mit Mantel un Jacken överstriepen. Dar grien mi en kahlen Dööts an, as wull he seggen, dar heff ik di een injaagt, wat? Dat is, dat du mi nich to upsternaatsch warrst, allens hett sien Grenz! –
Weer de ok unner de Lüüd bi mi in’n Saal, sehg de nich meist ut as Dick Huismann, de Performance-Kunstmaker? Dat wüß ik nu ok so genau nich un gung teemlich nadenkern in mien Hotel.