Carl Scholz

In dat hoge Gras wahnt Ottokar, de Käver. He leevt buten vör de Stadt, dar wo de Straat keen Kantsteen mehr hett. En Grüpp mit Water in löppt längelangs de Straat. Achterto sund Wischen un Veehkoppeln.

Ottokar is gneterswart un sien Rüch glinstert. Ottokar tornt geern up de Graspieren rum un wöhlt sik unner de Botterbloom dör, so as wenn Minschenkinner unner Struukwarks rumslieken un Versteken spelen.

Mennigmal stiggt Ottokar ok de Stengels vun de Kamellen hoch, bet he bi de Blöden ankamen is. Dar sitt he denn komood un ganz still, lett sik ok mal vun den liesen Wind hen un her dümpeln. Wenn keen Wind geiht, versocht he bet up de annere Siet vun de Straat to kieken. He much gaar to geern weten, wo dat dar woll utsehn deit. Is de Welt dar liek as hier? Wahnt dar ok swarte Kävers, so as he?

Leevst much he ja eenfach över de Straat rönnen, aver dar jaagt de Autos vörbi. Mit Gresen denkt he noch an torüch, wo he mal versocht harr över de Straat to rönnen. He weer man jüst halv röver, dar keem dar doch en Auto ansusen un he weer, so gau as dat man gung, wedder torüchlopen. Dat weer em so in de swarten Been schaten, dat he sik över lange Tiet nich mehr vun de Stä röhren kunn. Vör luter Angst un Bang harr he sik unner en Botterbloom verkropen.

So mutt he woll wieterdrömen vun de annere Stratenkant. Aver viellicht finnt Ottokar ja mal een, de em anfaat un mit över de Straat nehmen deit. Dat weer schöön!