Avendsünn

Carl Scholz

Vadder un Dochter lepen noch’n beten up den Werserdiek spazeern. En warme Summerdag gung toenn. De Sünn stunn al deep un dat wörr so bilütten schummrig. En groten Vagel trock möe över den Heben liek up de Sünn to, viellicht en Aadbaar oder en Reiger, dreih denn aver af över den Stroom.

Dar sä de Deern:

Kiek doch mal, Pappa, de Vagel flüggt över de Sünn weg.

De Vadder:

Och Deern, över de Sünn doch nich. De Vagel flüggt dör de Sünn, seggt de Lüüd. He kann nich över de Sünn flegen. De Sünn is doch veel to wiet weg.

De Deern:

Dat glööv ik nich, Papa. De Sünn, de is dar doch, root un groot! Sowiet kann de also gaarnich weg sien.

De Vadder:

Doch, mien Deern! Du mußt du al vele, vele Jahren flegen, wenn du na de Sünn hen wullt. Dat warrt en lange Reis.

De Deern:

Dat kann gaarnich angahn. Kiek doch sulben! De Avendsunn is ganz groot nu un dichte bi. Blot in de Middagstiet, denn is se ganz lütt un wiet weg. Denn steiht se aver ok ja bald över mi, so hoch is de denn, Papa.

De Vadder:

Ja, mien lütt Deern, so kann een sik wat vörmaken laten. Dat mit de grote Sünn süht blot so ut. Dat kummt vun de Luft dartwuschen, seggt de vun de Wetenschap. – Un nu kumm, wi wöllt na Huus!

Menu Title