Carl Scholz

In en groote Stadt, dor hebbt maalins twee Kinner wohnt, de heten Gabi un Kai, Süster un Broder. Se wullen so geern maal verreisen. Vadder un Mudder gungen beid up Arbeit, man liekers kunnen se ehr Kinner keen Reis nich betohlen. So swutjern de beiden den leven langen Dag alleen enerwarts in de Stadt rum. Un foken kemen se laat wedder an de Borg. De Ollern sään nix dorto, weern meist to möe, froh, dat se sik nich noch mit de Kinner afgeven müssen.

So stunnen Kai un Gabi foken ok an’n Bahnhoff rum. Se bekeken sik, wo de Lüüd an- un afreisen, drömen vun de Feern un wat’n dor viellicht all beleven kunn. De Lüüd, de up’n Bahnhoff arbeiten, de kennen de Kinner al un leten se gewährn. Un ok de Stadtstriekers wüssen, vun wat de Kinner drömen. Man een vun jem harr de Kinner besunners geern. Se nömen em Opa wegen sienen langen Baart. De beobacht de Kinner al’n ganze Wiel un besnack sik eensdaags mit de annern Stadtstriekers, wo se de Kinner villicht helpen kunnen, dat de villicht maal an en lange Reis komen kunnen.

An’t Enn harrn se wat rutfunnen. „Ji mööt nachts kamen”, sä Opa eensdaags to Gabi un Kai, „bi Doge geiht dat nich. De Maand mutt lüchen, anners finnt Ji den Weg nich!”

De Kinner over nöhmen em nich so ganz eernst un lachen em wat ut. Over liekers drömen se in ehre Betten noch dorvun, dat Opa jem en lange Reis verspraken harr, en Reis dör de ganze Welt, villicht ok noch wieter, no de Steerns oder so. Moie Drööm weern dat, un se slepen goot dorno.

De Tiet leep so dorhen un de Drööm, de bleven Drööm. Bet dat an so een Summerdag Opa-Stadtstrieker de Kinner miteens fröög, wat se nu nich endlich ehr grote Reis moken wullen, vunnacht weer nämlich Vullmaand?

De Kinner wüssen eerst nich recht, keken sik denn gegensiedig in de Ogen un begrepen upletzt, dat Opa dat eernst meen, dat de Tiet nu kamen weer. So gungen se dissen Ovend nu nich no Huus. Gabi slöög sik lüttjen Ogenblick mit ehr Geweten rum, dach an Vadder un Mudder, dat de seker trurig keken, wenn se nu nich no Huus kemen. Over dat unbannige Verlangen no de grote Reis kreeg denn doch de Bovenhand.

So kunn’t denn endlich losgohn. Opa kreeg’n gröön Buddel ut sien Umhangentasch un jieper dreemaal mit’n Proppen up den Buddel up un daal. Gabi heel sik de Ohren to för de hogen Töön, de dat Jiepern möök. Dorno müssen Kai un Gabi jeder een groten Sluck ut den Buddel nehmen. Pfui Deibel, dat Tüüchs smeck jo gresig, un de Kinner schuddeln sik. Opa over verseker jem, den Sluck bruken se, dat se dat Füer in’t Lief kregen, wat dor nödig weer, dat de Reis ok goot aflopen dä. Denn kraam Opa ut sien kladderig Weeswark twee Flögels unnerrut. De tüter he Kai un Gabi mit’n Tüdelband up’n Rüch fast.

„Dat mutt heel un deel fast sitten”, sä Opa, „dat mi dor nix passeern kann.” Un he trock ok dat Band nochmal richtig noh.

Nu stapp de Opa mit de Kinner un all de annern Bahnhoffs-Stadtstriekers up de annere Siet vun de Straat. All stegen se up den lüttjen Barg, wo dat Denkmaal steiht mit de paar Bööm dor umto.

„So”, sä de Opa nu, „dat hier is de aller-, allerhöchste Stä in use Stadt! Vun hier ut köönt ji licht in’n Heben flegen up joe grote Reis gohn!” Dorbi grien he achtersinnig, wat’n over jo nich sehn kunn wegen den langen Baart.

De annern Stadtstriekers stunnen rundumto. Se wullen jo de grote Stunn mitbeleven. Opa fröög in de Runne, wat dat denn nu ok duster noog weer? Jo, duster noog weer dat woll, aver de Maand leet sik noch nich sehn. Denn müssen se woll noch’n lüttjen Ogenblick töven. Bald over keem he, de Maand, rund un sinnig un keek neeschierig över de Hüüs, töögsaam eerst, dusterroot denn un farv sik so bilütten goldgeel.

Miteens reet de Opa de Arms in de Höchde un sä mehr fierlich: „Leve Kinner, nu gaht up joe grote Reis!” Un se müssen de Flögels bewegen, dat se afheven dään vun de Eer.

„Jo, so is good”, repen all de Stadstriekers dör’nanner, „faste slogen un jummer up den Maand toflegen! – Jummer liekut! – Un fein de Richt holen! – Nich vörbiflegen, anners kaamt ji nich wedder no Huus!” Un wat se för Raatslääg mehr mit up ehr Reis kregen.

Kai un Gabi slögen as dull mit ehre Flögels. Se juchheihen as dat afgung, höger un höger. De Lichter vun de Stadt bleven wiet unner jem. Hier boven höörn se keen Mucks nich mehr, heel un deel still. Man Kai faat Gabi doch lever an, dat se sik nich verleern in de Dusternis. So sweven se dör de swarte Nacht in den Heben, wo blot de Steerns um se to weern.

Wenn se vörrut keken, wörr de Maand nu grötter un grötter. Dor kreeg Gabi doch beten Bang un fung mit snucken an. Over Kai begöösch ehr: „Ween man nich, wi sund jo bold dor. Kiek doch, de Maand töövt up us!”

Kai over kunn gaarnich noog kriegen vun dat Flegen. Dat weer so recht wat för Vadder sien Jung. So wull he denn ok nich mehr anholen, as se an den Maand ran weern. He reep in sienen Övermoot: „Laat us wieterflegen, Gabi. Dor up den Maand weern de Astronauten doch al. Wi flegen lever no den Mars hen, jo! Dor weer bet nu noch nums vun de Minschen.”

Gabi over mohn Kai: „De Opa hett over seggt, blot bet up den Maand, anners kemen wi nich wedder no Huus!”

„Och, de ole Knacker”, ütz Kai, „wat weet de, wo schöön dat hier boven is?” Dor dreih Kai ok al bi, dat se nich an den Maand anstöten. Gabi schoov he eenfach wieter, leet sik nich afbringen vun’n Weg un stüer up’n Mars to. De groten Lüüd vertellen doch, dat’t Marsminschen gifft! Also, wat schull jem passeern? Villicht funnen se dor jo ok welke. Un welke, de beten mehr Tiet för jem harrn as ehr egen Vadder un Mudder. Un se müssen nich jummer alleen spelen.

So sweven se ok al dol, sehgen to, dat se dichte an so’n Mars-Kanaal upsetten kunnen. As se wedder Grund unner de Föten harrn, keken se rundum un sehgen nich wiet vun jem en grootet Huus. En Slott möglicherwies. Dor lepen se nu hen, stappen dör den roden Sand.

In dat Slott stunnen all de Dören wiet open. Minschen sehgen se keen. As wenn dor nums nich tohuus weer. Kai un Gabi nöhmen sik ganz fast an de Hand. Se troen dat nu doch nich. En so groot Slott un allens still, keen Minsch nich to sehn? De Kinner gungen ganz liesen, bekeken sik nippe de moien Schapps un de güllen Stöhle in de Kamers. Allens mit feine Biller un Teppiche utstaffeert. In den gröttsten Saal stunn’n Schottel mit rode Appels up’n Disch. Dor kreeg Kai grote Ogen. Un Smacht harr he jummer. Man Gabi leet em nich, wörr wedder gnarrig: „Laat us lever wedder umdreihen. Mi gefallt dat nich. Ik tro dat hier nich!”

„Ie wat”, wiesnääs Kai, „wenn wi nu al maal up Reisen sund, denn wöllt wi ok wat sehn, denk ik!” Un so gungen se rund dör dat Slott. Se keken sik allens an un wullen denn al wedder torüch, as se wedder an de Appels vörbikemen. Kai kunn sik nich mehr laten. He lang fix noh so en moien, dicken, roden Appel un beet dor richtig mit Smackes rin. Dor rumms dat förchterlich un all de Dören flögen dicht. De Kinner rönnen los, versochen noch ruttokamen, man dat gluck jem nich mehr. Se weern infungen.

Verjogen un schaambüddelig legg Kai den Appel in de Schottel torüch. In den Ogenblick over stunn an’t Enn vun de Halle een vun de Marsminschen – gröön un abasig antokieken. Up’n Kopp ’n Kroon. Villicht de Marsminschenkönig? He dä eerst frundlich. Se schullen man keen Bang nich hebben, meen he. Un se schullen man geruhig wat neeger komen. He wull vun jem blot weten, wo dat up de Eer so togung hütigendaags. Un wo dat dor nu utsehg twuschentiets. He weer lang nich mehr dor west up de Eerd.

Man as dat Marsminsch achter keem, dat de beiden blot arm Lüüd Kinner weern, dor reep he miteens de Wachen un leet de Kinner wegbringen. Se kregen gröön Tüüchs an, dat se tominnst so utsehgen as Marsminschen. Vun nu af an müssen se in de Marsköken helpen. Wat weern de Kinner dor truurig, sunnerlich Kai. Wenn he doch blot up sien Süster höört hatt harr! Weern se doch blot up den Maand flagen, so as de Stadtstriekers dat jem befohlen harrn. Nu seten se hier up’n Mars, un noch dorto in de Köök. Se föhlen sik eensaam, harrn nums nich, wo se mit snacken kunnen. Blot mit de dicke Kööksch kunnen se af un an maal ’n Woord wesseln. De kunn schients so’n beten ehr Erden-Spraak. Meisttiets over schell se blot Kantüffeln. De beestige Kökenchef leet nich to, dat se veel mit’nanner reden.

Eensdaags maal weern se alleen mit de gröön Kööksch. Dor haal de dicke Kööksch de Kinner an sik ran un wisper jem to: „Ji beiden duert mi. Un ik glööv, ik weet’n Möglichkeit, woans ji beiden wedder noh Huus komen köönt!” Na, wat wullen de Kinner nich lever höörn. Man as Belohnen wull de gröön Kööksch vun jem beiden en Söten up jede vun ehre runnen Backen hebben. Over de Kinner gruulen sik. Se wullen nich. De Kööksch sä an Kai: „Ik verraad di ok, dat de König keen echten is. De rechte König sitt up de Eer un kann nich wedder torüch. De Marsminschen vertellt, he leevt dor as Stadtstrieker. Ik weet nich genau, wat dat is, over nu krieg ik doch wiss’n Söten vun di Kai, wat?“

Kai wunner sik, dat de gröön Kööksch so’n lange Reed hollen dä, over he wull liekers jummer noch nich. Gabi over vertell, dat een vun de Stadtstriekers jem ut’n Buddel drunken loten un jem de Flögels umbunnen harr. Dor kreeg de Kööksch ganz grote Ogen un fröög: „Weer dat’n grönen Buddel un hett he mit den Proppen jiepert?”

„Jo”, reep Gabi hööglik, „dat hett he!”

„Psst, nich so luut”, begöösch de Kööksch, „dat us blot nums nich höört!” As de Kööksch nu ok noch to weten kreeg, dat de Kinner jüst ut den Buddel drunken harrn, dor sä se: „Jo, wenn dat so is, un ji dor vun drunken hebbt, denn hebbt ji vun dat Marselixier in’t Liev. Denn mutt ik eerst recht’n Söten vun jo beiden hebben, denn krieg ik nämlich vun dat Elixier sien Kraft in mien Lief. Un denn köönt wi endlich den falschen König ut ’n Weg kriegen.”

Gabi heel nu nix mehr torüch, un se drück de Kööksch up jede Siet een up. Over Kai stell sik jummer noch an. Man Gabi schoov em hen no de Kööksch un mit gresen broch Kai dat achter sik. Paarmaal aver wisch he sik achteran noch över de Snut.

Nu strokel de gröön Kööksch Gabi mit ehre gröön Fingers över’t Haar. Un jüst dor keem de bestige Kökenbaas vörbi, keek, wat de Kööksch up jede Siet vun ehre Backen den Afdruck vun een Söten harr. För Straaf nu schull de dicke Kööksch vun nu af an jeden Dag Pellkantüffeln pulen. Un se ween dicke Tranen dorbi, möglicherwies ok dorum, dat de Pellkantüffeln so heet weern?

Man de Wachen slepen un tarren de Kinner nu vör den falschen König. De harr vun den Kökenbaas to weten kregen, dat de Kinner de Kööksch küßt harrn. Un nu wull de falsche König vun jem ok so een Söten. Over de Kinner leten sik för Nix nich in de Welt bewegen, den glibberigen König een uptodrucken. Dor schimp de falsche König, keem unbannig in Raasch un leet de Kinner in’t Lock smieten. Nu seten jo ganz in de Bedrullje. Un wo blot schullen se wedder no Huus kamen?

De falsche König wull sienen Arger dolspölen un verlang noh Wien. De Kööksch stell de Pellkantuffeln an de Siet un goot mit Snucken un Wenen den Wien in en Glas. So bleev dat nich ut, dat’n paar vun de Tranen in den Wien kullern. As nu de falsche König vun den Wien drinken dä, dor blaas de König sik up, worr jummer dicker un dicker. Upletzt steeg he hoch un flöög as’n Luftballon in den dustern Weltenruum, de dor keen Enn nich hett. Un ganz vun wieden kunnen se noch sien Bolken höörn, ehrder dat still worr upletzt.

De Kinner wunnern sik, wo de dicke gröne Kööksch miteens lopen kunn. Se sorg dorför, dat de Kinner ehr Flögels wedder kregen. De worrn jem fix umbunnen un se schick de Minschenkinner torüch up de Eer. As Updrag kregen se mit up’n Weg, dat se an den Opa sienen Buddel ran müssen. Wenn se em denn harrn, dennso müssen se dreemaal mit den Proppen jiepern. Dat swaarste over, de Opa müß dor vun drinken. Dat weer wiß nich so licht to, dat se dat all vör’nanner kregen.

Man dat weer meist nich to glöven, aver dat gluck jem upletzt. As de Opa den letzten Sluck daan harr, keem en groot un gröön Ruumschipp anflogen, sett sik ganz sachten daal up de Anhööchd mit dat Denkmaal. Gröne Minschen stegen ut un kleden den Opa mit sien rechtmäßig Königstüüch an. Dor fullen all de annern Stadtstriekers up de Knee. De König-Opa aver gung noh de Kinner hen, bedank sik bi jem un schunk jem’n Kasten vull mit Gold. Wat’n Freid! Vun nu af an bruken se keen Noot nich mehr to lieden. Un se kunnen Reisen, wohen se wullen. De Marskönig grööt noh sien Stadtstriekerkollegen röver, steeg in sien Ruumschipp un flöög in sien Riek up den Mars torüch.

Wat nu de Kai un Gabi noch wat vun ehren Riekdom hebbt? – Dat weet ik ok nich. In’n Ogenblick sund se nämlich up Reisen!