Carl Scholz

Dat harr stramm regend dissen Morrn ut en groot un duster Wulk. Eerst namiddag keem de warme Sünn achter de Wulk rut to kieken. Se wull doch mal sehn, wat dat dar unnen up de Eer vun de grote swatte Wulk för ‘n Nattigkeit geven harr. Se müß dat ja jummer all wedder updrögen. Un se süüfz ditmaal, denn dat weer teemlich natt worrn dar unnen.

Miteens, de Sunn weer al meist wedder trecht mit dat Updrögen, dar seil dar so en ganz lüttje, swatte Wulk heran, schoov sik eenfach so vör de Sünn un bleev dar nu behangen.

„Ja, wat“, schimp de Sünn, „wat is dat denn för ‘n Aart, sik to benehmen?“

„Och“, sä de lüttje Wulk, „nu hebb Di man nich so. Ik söök doch blot mien Mudder!“

„Dien Mudder“, fröög de Sünn unglöövsch.

„Ja“, snuck de lüttje Wulk, „hest Du ehr nich vöröver trecken sehn?“

„De mit all den Regen in’n Buuk? – Och de, de is al lang weg.“

Dar füng de lütte Wulk an to blarren.

„Hool up,“ reep de Sünn, „nu, wo ik allens jüst wedder updröögt heff, maakst Du allens wedder natt!“

„Ik weet doch nich, wo mien Mudder is.“

„Dar lang“, sä de Sünn. Un se wies mit een vun ehr Strahlen darhen, wo de grote Stadt man jüst noch jüst eben so an de Kimm to sehn is.

Dar holl de lüttje Wulk mit Blarren up un sett sik langsaam wedder in Gang. Se reep ok bedelhaftig nah den Wind. De weer bi de Snackeree inslapen, un he schull nu schuven helpen.

Dar kunn de Sunn wedder lachen. Un dat weer ok keen so grote Saak nich mehr, dat beten Natt, wat överbleven weer, nu vun de Eer uptolicken.

„Kann een ja leed daan, dat lüttje Worm vun Wulk“, sä se noch, „aver de finnt ehr Mudder seker wedder. Up’n richtigen Weg is se ja.“

Un nu schien den ganzen Namiddag de Sünn.