Carl Scholz
Wat gifft dat’n beter Wark, as an’n Sunndag an’n Werserdiek spazeern lopen. Dat Oog bruukt sien Verhalen jüst so as de Lung ehr frische Luft.
De junge Fro hett sik bi ehren Keerl vun Mann inhaakt. Se loopt unnen an ’t Water lang, geruhig un suutje. De ehr beiden Hunne jachtern den Diek up un daal un mit hangen Tungen.
All veer, dat Paar un de twee Hunne, hebbt al‘n ganzen Enn trüch leggt, as de Fro ehren Keerl licht an de Hand nehmen deit. Blangenbi stappen nu de Hunne, mööd un beten wat af vun de vele Jachteree.
Dar süht de Mann en Fisch em sik liek vör de Föte platschen. De smitt sienen Steert hen un her, snappt begierig na Luft oder na Water. Een vun de Hunne will em faten, aver de Mann is fixer. He grippt den Fisch an’n Steert un smitt em in’n hogen Bagen in ’t Water torüch, darhen, wo he henhöört.
Unvermodens kummt vun achter den Wiedenbusch so en Karateminsch mit’n Angelswöpen in de Hand dat Över hochstiegen. He kickt, geiht flink up den Keerl to, de den Fisch in ’t Water trüchsmeten hett un haut em een an de Backelee, eenfach so. Dat speelt sik in’n paar Sekunnen af, so dat nichmal de Fro Tiet hett un schreen oder gaar, dat se den Mund wedder tomaken kunn.
„Wieso schmeißt du meinen Fisch wieder ins Wasser?“ schreet de Karateminsch den Mann in ’t Gesicht. Darbi lett he an so en japaanschen Ridder denken, so mit sien dusterswarte Haar, un dat nich blot up’n Kopp, ok up Bost un Arms.
De Keerl, de den Fisch in ’t Water trüchsmeet, de hett sik aver nu fungen. He treckt miteens dat Knee gegen den Karateminschen hoch, dat de sik na vörn överbögen mutt vör Pien. Dar kriggt he noch’n lichten Slag in’n Nacken, un he sleit lang hen. De Fro hett jummer noch keen Tiet hatt to schreen, so gau geit dat all, un ehr Mund steiht jummer noch open.
„Karate“, seggt de Mann, de den Fisch in ’t Water smeten hett.
De Fro ritt nu endlich de Hand vör’n Mund, as se en Leevspaar ut dat Gras hochspringen süht. De beiden kaamt up jem to un bolkt vun: „Da sieht man wieder die Ausländerfeindlichkeit. Sich an wehrlose Asylanten vergreifen, ungeheuerlich!“
Se wöllt up den Mann los, de den Fisch …, as de Angelswöpenkeerl en depen Süüfzer deit. Dar wennen se sik em to, klatschen em vörsichtig an de Backelee, dat he to sik kamen schall.
Nu hett de Fro vun den Mann, de den Fisch in ’t Water smeten hett, ehr Spraak endlich wedder, un se seggt to em: „De Hunne sund weg!“
As se de Hunne endlich wedder infungen hebbt, laat se sik in ’t Gras vun’n Werserdiek fallen un lachen un wenen dör’nanner. De Hunnen slecken jem wieldes de Gesichter, as wullen se sik entschülligen, dat se in ehre Verjaagtheit weglopen weern.
