Carl Scholz

In ’n Gaarn vun de Familie Jessen stunn en riesig groten Haselnöötstruuk. In de Summertiet geiht jüst achter dissen Hasel de Sünn unner, ganz langsaam. Mennigmaal is de Sünn kreevsrood vun all dat Afmarachen, denn se mutt ja den ganzen leven, langen Dag ahn uphalen schienen. Dar hett se seker ok en Barg Arbeit vun.

Eens Daags nu, dar mutt de Sünn ja woll to dicht an den Haselnöötstruuk rankamen sien. Up jeden Fall harr de Sünn sik in de Haselnööttwiege verfungen, jüst as se weddermal unnergahn wull, dar harr se sik regelrecht vertückelt. Se kunn nich mehr vör un nich wedder torüch. Dat sehg so ja ganz schöön ut, so as se dar in den Hasel hung. Man wat dar schlimmet an weer, dat dat mit eenmal keene Nacht mehr warrn wull. De Sunn kunn ja nich unnergahn!

Dat kummt den Summer över ja al maal vör, dat dat nich so richtig Nacht warrn will. „Man ditmal drifft de Sunn dat denn doch to dull“, sään de Minschen. De mehrsten vun de Lüüd wüssen ja nich, dat de Sunn dar eenfach nich wedder los keem ut dat Struukwarks vun den Haselnöötstruuk.

Ja, wat kunn dar helpen? De Füürwehr müß her. Keen anners woll kunn dar woll helpen?

De kemen denn ok ja teemlich fix un mit Tatütata. Ho, de weern böös upgereegt, de Füüwehrlüüd. Sowat harrn se denn doch noch nich hatt. Se wüssen eenfach nich, wo se dat nu henkriegen schullen, dat se de Sunn wedder free kregen. De Hauptmann schimp blot. Dat hulp ja ok nich. So wullen se al den Rettungshubschrauber kamen laten un wullen dar denn dicke Taue andal laten, dat se vun baven an de Sunn ran kunnen.

„Unsinn“, reep de Füürwehrhauptmann, „de Taue, de verbrennen doch. Nee, so kriegt ji dat nich hen!“

„Ja, wat nu denn?“ frögen de Füürwehrlüüd.

Dar stunn dar nu so’n lüttjen Bödel rum. De harr sik dat Schauspill al de ganze Tiet al nipp un nau ankeken. As he de Füürwehrlüüd so reden un lamenteern höör, dar sä he to den Füürwehrhauptmann: „Ji mööt welke vun de dicken Twiege rutsnieden!“ –

„Dat is’n gode Idee“, meen de Hauptmann. Dar sneden sien Lüüd mit de Motorsaag en paar vun de Twiege twuschen rut. De Hasel haar ja genoog darvun, keem dar so nich up an. Un kiek, dat harr hulpen. Mit’nmaal kunn de Sunn sik wedder bewegen. Ganz suutje sunk de Sunn na den Horizont hendal. Un nu kunn dat endlich Nacht warrn.

„Ja“, reep de Füürwehrhauptmann stolt, „wi hebbt dat schafft. Nu köönt de Lüüd endlich to Bedd gahn un slapen!“