Carl V. Scholz

Vör use Kark treckt sik lang hen en Rebett mit smucke Hüüs un veel Grööns. Rechter Hand steiht in ’n Appelgaarn dat witte Pastorenhuus, paar Trääd wieter treckt sik dat Gemeendehuus, wat ganz fröher maal as Buernhuus deen, wo de Pastor sien Keih in harr. Noch wieter achterto is de Speelplatz för den Kinnergaarn. Nah de Straat to, wo de Bus langrötert is ’n grote, griese Muer mit veel Buschwarks, Struukwarks, lüttje un grote Bööm darvör, so dat ’n de ole Muer nich so sehn kann.

Paarmaal in ‚t Jahr fiert de Gemeen en gröttere Veranstalten in ‚t Gemeendehuus, so as nu an dissen laten Summerdag. Överall is noch Licht, Dören un Finster staht open. Dat Gemeendefest klingt so langsaam ut. De Groten staht noch to klönen, köönt sik noch nich recht losmaken. Kinner sund dar blot noch twee, dat sund Eike, de Söhn vun usen Pastor, he kummt tokamen Jahr na de School, un sien Frund Heiko. Eike hett sik in de gröttsten Appelboom twuschen de Hüüs en Boomhuus ut ole Breder tosameschostert un dat is en groten Spaaß, dar baben to sitten un sik wat vertellen, Indianner spelen un de Lüüd dar unnen to beobachten un to beluurn.

Dat is nu meist duster worrn un de Tied is dar överhen. En Fro röppt: „Heiko, wir müssen jetzt gehen, kommst du?“ As Jungens so sund, se geven keen Antwoord nich un de Mudder röppt un röppt. Man up de Duer holen de Jungens dat nich ut, gniggern eerst, lachen denn luuthals. Dar warrt Heiko sien Mudder vergrellt: „Kaamt runner darbaven, wi mööt los!“

Nu is Eike alleen. Un dat mit dat Verstekenspelen hett em dreven, dat he sik in de dichtwussen Büsche versteken deit, so as de Indianer dat ok maakt hebbt. Ganz still sitten, sik nich rögen un allens vun hier beobachten, wat de Bleekgesichten dar woll utbaldovern.

Duert ok ja nich lang, un sien Vadder, us Pastor, röppt na Eike. Eike aver is nu Indianer un draff sik nich rögen. Pastor W. aver warrt unruhig. He hett sienen Söhn över alle Maten geern. He unnersocht dat Boomhuus. Dar is nums. He löppt röver na sien egen Huus, wo de Fro an’n pütjern is.

„Is Eike bi di?“

„Nee, de weer ok nich hier. He hett toletzt mit Heiko speelt.“

„Ja, aver ik finnt em nich.“

Nu warrt dat för Eike spannend. He kann good beobachten, wo de verbleven Lüüd söökt. Se wennen sik hierhen un darhen, sund upgereegt ja woll. Twee hebbt ehr Fahrrad nahmen un wöllt de Straten rundumto afsöken.

„Eike hett sik seker in’t Gebüsch verkropen!“ röppt Eike sein Mudder ut dat open Finster.

Dar wuseln nu denn de velen Mannslüüd rum. Dat rischelt un raschelt. Man se finnen nix.

Eike höört af un an Stimmen ganz dichte bi. En Indianer aver lett sik nich vun Bleekgesichter finnen.

Dar mutt Eike mit ankieken, wo en Mannsminsch sienen Vadder in’n Arm nehmen deit, denn de sluckt, snuckt un weent. He hett sienen Vadder noch nie nich wenen sehn.

„Wenn em nu wat passeert is!“

„Och wat“, will de Mann trösten, „wi finnt em seker!“

Dat geiht Eike nu doch beten an de Nieren.

Mudder is nu ok unruhig worrn, un se hett de Polizei anropen. De is nu dar un verhannelt mit sien jummer noch snucken Vadder.

Eike höört blot noch: „Kommen sie mal eben mit, wir müssen das maal eben aufnehmen.“ Se nehmen em in de Midd un lopen na den Streifenwagen hen.

Dar hollt Eike dat nich mehr ut. He stört ut sien Versteek un schreet so luut as kann: „Nee, nee, er ist unschuldig!“

Nu liggen Vadder un Söhn sik in de Arms: „Eike, mien Eike! Tu das nie wieder, höörst du, nie wieder!“

„Och, Pappa, ik heff mi doch blot för de Bleekgesichter verstaken!“