Carl Scholz

Keih loopt di achterna, wenn du frömd büst un kummst an so’n Koppel vörbi. Bliffts du stahn, kiekt se groot, snuuvt verlegen, schraapt mit de Fööt, so as de Peer ok. Geihst du wieter, denn loopt se all mit di, trampt dör‘nanner, umeenanner, staht wedder as blööd. Un mennigmal sund ok welke darbi, de gluupt truurig vör sik hen, as sinnen se över wat.

Ik bün dar veel unnerwegens mit Auto un so. Un kortens müß ik anholen, dar klöter miteens wat unner de Motorhuuv. Dar kriggst dat ja mit de Angst. Ik heel an, steeg ut, klapp de Motorhuuv hoch un stier in mien Unverstand up den Motor. Wat kunn dar mallöört wesen? Ik grabbel hier, ik faat dar an, lang na wat. Aver bet up schiettige Finger keem dar nix bi rut. Wat den dösigen Motor fehl, ik wüß dat ok nich!

Ik överlegg noch, wat to doon weer, dar höör ik so snuffen un truffen achter mi. Ik keek mi um. Dar stunn en ganze Reeg Keih. De pedden unrusig vun een Been up dat anner, schüern sik an den Draht un keken heel neeschierig, wat ik dar nu jüst vör ehre Koppel stahn bleven weer un rumtoklamüstern harr.

Kunnen de marken viellicht, dat ik mi nich to helpen wüß? Denn een vun de Keih, dar harr ik den Indruck, dat de mi angrien. Vör disse Bagaasch vun Keih wull ik mi ja nu nich blameern, un ik dä vun dar an heel wichtig. Ik haal mi eerstmal vun achtern ‘n Putzlappen, hanteer wedder unner de Motorhuuv rum, funn jummer noch nix, kunn to keen Urdeel kamen. Ik lang ‘profi-like’ mit den Putzlappen um de Hand na baven an de Motorhuuv, hung dar so, as överlegg ik, keek mehr sülvstvergeten in dat Maschienenwarks, dar sä doch de Koh, de dar vördemst so utsehg, as harr se mi angrient: „Dat is seker de Lichtmaschien.“ –

Dar baller ik doch för Verjagen de Motorhuuv to. De Putzlappen klemm dartwuschen, aver dat weer mi nu egaal. Ik leet dat Auto, Auto sien, keek mi nich mehr um, denn nich wiet, dar weer ‘n Hoff. Dar müß ik hen!

En Koh, de snacken dä, wat weer dat gegen en tweien Motor? Ik leep mehr as ik gung. De ganze Koppel Keih achter mi, snuven, sappen un prußen. Aver ik dreih mi nich mehr um, bewahr. Ik bün wiss nich bang, un för Keih al gaarnich, ok nich för snacken Keih möglicherwies. Aver över Autokraam snacken Keih, dat kunn ik so eenfach nich af.

Pusterig keem ik up den Hoff an. Un ik harr Glück, denn dat weern den Buurn sien Keih. Ik vertell em hapachen, wat mi dar eben jüst mallöört weer, un dat een vun sien Keih meent harr, dat weer de Lichtmaschien. Aver den Buurn schien dat överhaupt nich to verwunnern. He keek na de Keih röver, kneep de Ogen, fröög noch mal na: „Wat seggst, dat weer de swattbunte, de mit de Bless?“

„Ja“, anter ik ieverig, „jüst de!“ „Och so“, sä de Buer, „dat is Olga. – Dar mußt Di nix bi denken. De hett keen Verstand vun Autos!“