Christine Behrens
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
Dat Vörjohr künnig sick an mit dat ierste Vagelpiepsen, un de Knuppen an’n Forsythienbusch wullen opspringen. Dat junge Poor leeg to Bett un har lange Tiet vör luder Verleevtheit keen Slap finnen künnt. Seelig legen se nur dor un drömen von ehr gemeensome Tokunft. Do, wat wör dat? Hanni wak op! Nee, nich von Jehann sien Snurken, dor wör wat anners, wat harr dat to bedüden?
Gräsig pulter dat, un nu wör dor’n Krieschen twüschen, mol över un mol blangen ehr. Jehann wor von Hanni ut’n Slap rüddelt. Bedüsst froog he nu: „Kannst du woller mol nich slapen, mien zuckersöten Schietbüdel“ Do pulter dat woller, un nu müss he wiesen, dat he’n Mann wör. Blots mit Snurken wull he woll keen verjogen künnen.
Gepulter un een Schree! Wor dor eenerwegens wer ümbröcht? Dat junge Poor leeg un lüster. Nu keumen se dor achter, dat dor wat op’m Bööm un in de holtverklierten Wannen togangen wör. Dat künn woll beleev keen Inbreeker ween, oder doch? Nu wor de Slaprock antoogen, dat Kökenmess un’n Bessenstehl snappt, un nu de Böömtrepp hoch. He verop, se beevernd achterrann.
Een Deert wör nich to sehn, obers stinken dä dat, un Schiet leeg dor. Nu wüssen se beid, dat dat blots de Marder ween künn. Güstern noch har de Nohver dorvon vertellt, dat dat de ganse Nacht bi em rümrementert harr. He wull dat mit Radiomusik versöken, un nu har de Nohver dat Deert woll dormit verdreeven. Dat wull us junge Poor nu ok anwenn. Dorna hebbt se sick woller to Rauh begeeven. Jehann snurk glieks woller as dull, blots Hanni, de leeg un lüster.
Un as se dat vermoot wör, dat Pultern güng woller los! Do nöhm se sick’n klook Book vör, un nu wüss se Bescheed. So bi Februar rüm, denn hollt de Marders Hochtiet, un dat geiht bi jüm mit Kriegenspeeln un bannig Larm vör sick. Schall se jüm dor bös üm ween? De nöchst Nacht nimmt se een Bessen mit an’t Bett. Nich dat se ehrn Leevsten dormit to Fell will, nee se kloppt gegen de Deek, wenn ehr dat dor baven to veel word.
Op’m Bööm makt se nu faken inns kloor Schipp, weil at dor Eierschell, Feddern un annern Schiet lingen deit. Se driggt jo sübbs wat Lütts unnern Harten, un dorüm will se de Mardermooder nich verdrieven, ok wenn ehr dat mannigmol üm ehrs Slap bringt. Maidag ist, Hanni geiht in’n iersten Dau dör’n Goorn. De Drossel warnt, is dor’n Kadd? Do süht se veer lüttje nüdelige Marderkinners op’n Dack rümturnen. Dat brune Fell mit den witten Plack anne Kähl, un mit ehrn buschigen Steert hoolt se dat Gliekgewicht. Nüdelig ist dat, un de junge Fro vergitt dorbi ehrn Arger över dat Pultern.
Do pessiert dat, een Marderkind rutscht aff, krabbelt vonne Dackrönn op’m Telgen, um plumps segelt dat na Ier. Een Schree, weil at Nohvers Kooder topackt het. Do ist Mardermooder dor twüschen gahn, het den Kooder ollig welk neiht, dat he sick verjoogt het. He leut dat Lüttje ut sein Krallen un suus aff. Mardermooder greep dat Lüttje in’n Nacken, un witsch wör se woller verswunnen.
