Christine Behrens

Peter word he roopen. He is ’n dreeklürten Koder, un he süht meistiets ut at ’n Bedelmann, de ünner ’n Brüch in Hamborg sien elendig Nachtloger opslahn mutt. Peter süht so ut, wiel at em kuum Tiet to’n Putzen blifft, un an veel Slap is ok nich to dinken. He leevt op’m Buurnhoff, wo he sien Plicht as Rödden- un Müüsjäger nahgeiht, un denn is dor jo ok noch de schöne Nohwersch, Nofretet de Perserkatt.

Se hett ’n Leeven at in’n Schlaraffenland, dor in de Villa mit dat groode Grundstück. Dat farvt bannig aff op Nofretete. Will Peter ehr to nachtslapen Tiet nöger kommen, denn gifft dat för em langen Hoovern. Over de Leev to ehr, de lätt em de Wehdage drägen, sünners wenn he mit annere Koders üm ehr strieden deit. Dat Duett, wat dor to Middernach sungen word, dat geiht de Minschen dör Mark un Been. Peter kann sick blots wunnern, worüm at jüm dorbi ’n Ammel ieskoolt Water över’t Fell gaten word. Worüm de Minschen ehr Leevsleeven fein inne Komer hebben drövt, un de Kadden dat buden ünner’t Komerfinster nich günnt is, dat begrippt he nich.

Mit spudderig Fell un tweie Uhrn, so find he sick to Melkertiet in, wiel at he nu op sien warme Melk bannig anwiest is, nu at em de Brutschau keen Tiet lätt op Musjagd to gahn. Nofretet, de to düss Tiet ehr Hochnäsigkeit vergitt, de mauzt buten, he schall rutkomen. Ehr Frauchen brukt nich so fröh rut ut de Puch. Fröhtiet mit Lebber, Hähnchen un al so’n Snückerkroms vör de Leckersnuten von Rassekadden, dat gifft dat för ehr tämlich laat. Peter kann nich wellerstahn, he geiht mit sien Leevste mit. Dor har ’n Uul seeten! Frauchen keum ansuust un smeet mit’n Tüffel na em. Ehr Nofretet mit so’n Rümdriever, dat wull se nich tolaten!

Peter suus rüm as wild, un witsch wör he verswunnen. Keen Minsch wüss, wo he affbleeven wör. Dat füll blots op, dat Nofretet siet düssen Dag jümmers blangen de Waschmeschien seet, so as wör dor’n Muus. To Hus op’m Buurhoff wör’n se an’n Roopen na Peter. Verteihn Dage söchen se na em. Nu schull ’n junge Katt her. Miteens to Melkertiet keum Peter anhumpelt. Un wat sehg he ut! Sien Steert slep achter em ran, un he wör blots noch Hut un Knaken. Nu stell sick rut, dat he in de Villa bang un ahn Mauzen achter de Waschmeschien inkielt seeten har. Wiel at Nofretet dor jümmer woller rümluert har, wor dor opletzt na’n Mus söcht, un dat wör sien Rettung!

Christine Behrens aus Extra Platt zum 17.01.04