Christine Behrens
Dat is stickendüster, at ick sobends laat aleen op’m Meyerhoff noch na’n rechten sehn mutt. Dor achter den Eikboom har dat doch knackt, un worüm brenn de Latüchte dor achtern anne Wisch nich? Mien Tiet noch mol, ick bün op wat pett. Dat koole Gröösen löp mi övern Rüch. At anwossen stah ick dor. Dat duer ’n Tiet, bit dat ick mit Hartklebastern mi dorna bücken mag. Ick hool een Schoh inne Hand, een Froonsschooh. Geiht dor nich ’n Spoor na den Busch to?
Ick söök Deckung achtern Boom. Woller stah ick still – ick versöök to lüstern – wenn blots dat Hart nich so dull puckern wull! Dor vör dat Hüschelhus, dor liggt doch watt, un nu öcht ok noch Nohwers Köder. Gillt dat mi, oder is dor achter wat togangen? Du büss doch keen Bangbüx, segg ick mi, un beevern sliek ick mi an den Hümpel ran. Mien Oogen hebbt sick an dat Düster gewöhnt, un nu föhl un seh ick, dat dat een Pullover is. Igitt, is dat Bloot, wat dor so an mien Hann kleevt?
Wenn de Köder doch sien Öchen leut! Lücht dor achtern anne Wümmwisch nich wat? Kiek an, is hier nich ’n Blickkutsch över dat nadde Gras föhrt? Bilütten bün ick swiemelig vör Angst, un ick mutt mi an’n Boom stütten. Nu hüert de Köder op mit sien Öchen. Een Schoh un een Pullover, un nu dünkt mi, dat sick dor in de düster Eck wat röögt. Ick sliek von Boom to Boom, söök jümmers Deckung. Gah ick vör oder achtern Huus verlangs? Wo bün ick seker?
At ick lies an de Wand verlangs üm de Huseck kiek, do steiht dor ’n Bessen. Den Stehl na vörn, so föhl ick mi wat beeter. Dor schall nu mol eener komen, den neih ick een mit’n Bessenstehl övern Döötz. Dor achter den Sood, is dor nich een Schadden? Een Schoh un een Pullover, kann hier wer affmurkst ween? Har ick doch blots vörher nich den gruseligen Krimi bit to Geisterstünn keeken! At ick dat Straatenlich faat heff, do birs ick in’n Swiensgelopp na Hus.
Nee, Bloot is nich an mien Hand, se iss blots gröön vonne Bööm, achter de ick mi versteeken heff, over wat kann dor ’n Froonsschoh lingen? Jüss will ick de Polizei anpingeln, do seh ick, dat op den Spieker von mien Röterkassen wat ropsnackt is. Nahrich een: Leeve Fro Behrens, dat deit mi leed, dat ick so laat noch anroop, over ick heff op’m Meyerhoff parkt, un at ick wegföhrn wull, do heff ick de Schoh wesselt, un nu fehlt mi een! Un ick mag dat benoh nich seggen, ick har mien Pullover loos över mien Tasch bungelt, den söök ick ok noch!
