In fleegen Hast

Detlef Kolze

He harr woller verslapen. In fleegen Hast weer he ut de Puuch schaten un stünn as blind vör Waschkumm un Speegel. Paarmaal harr he mit sien lütten Kamm all vörbistökert un de natten Haar woller döörnanner wischt. Dat dösige Dings dröff he eegens gaar nich mehr herkriegen, dach he. Door weern bloots noch dree Tinken an, un de weern nich maal blangenanner. Dat de vermuckte Brill nich to finnen weer! Güstern Avend weer se em ut de Hand fullen, as he noch maal op’n Pott müss, un he kunn ehr in all sien Döörnanner nich woller faat kriegen.
He rück mit’n Kopp noch dichter an’n Speegel ran. Suutje kreeg sien Kunterfei Slieren un Striepen, un denn weer meist nix mehr ruuttokennen – he weer to dicht rankamen un harr sik den Speegel dichtpuust. De natten Haar hüngen em as’n Quast vör de Steern. He smeet den dreetimpigen Kamm in de Waschkumm un schüddel den Haarbommel an de Siet.
Över de Balje hüng sien Jack un weer noch nich woller dröög. Güstern avend müss he ehr afbrusen vun wegen de backigen Druppen, as he düsse vermuckte Beerbücks nich openkriegen kunn. He slipp in de Arms vun de natte Jack un jump ut de Döör. De Slips flöög em üm de Snuut, as he de Trepp hendaal klabaster un na sien Arbeit hen loosjachter.
De Bus stünn noch an de Statschoon, as he sik twüschen paar oole Lüüd döörrangeln müss. In’n lesten Momang witsch he mit rin un kreeg sien Platz achtern op de Bank. He haal deep Luft un keek na de Uhr. An’n linken Arm, woneem se eegens henhöör, door weer se nich to finnen, man in de böverste Jackentasch, door steek se. Güng vundaage noch, eerst ’n Viddelstünn na de Anfangstiet, door kunn he meist noch mit tofreden sien.
Gegenöver vun em seet ’n oole Fru, de em angluup un doorbi ehr Muul opensparr, as keem he vun’n annern Steern. He tucks mit de Schullern un trock sien Slips trecht. Dat harr he sik anwennt sörrer de Tiet, dat he em paarmaal vergeten harr. De Fru füng an, dat Muul as’n Karpen hen- un her to klappen. Gresig sehg dat ut, dat oole Wief, dach he un dreih sien Kopp na’t Finster hen.
Warm weer dat vundaage, un he lang na sien Taschendook. Door slöög em dat vun baben bit na ünnen hen döör’n Lief, as harr em een mit de Fuust twüschen de Oogen haut – he harr keen Büx an. As he vörsichtig na baben lüüstern dä, door füng de oole Fru mit ehr Karpenmuul ganz gresig an to gackeln un to lachen. De Dag füng woller maal vergnöögt an, dach he – tominnst för de annern.

Menu Title