Detlef Kolze
Op’n eersten Blick sehg dat ut, as sweev de Oole de Straat langs. He harr sien Kinn na baben reckt, swüng de Arms op un daal un wipp meist ’n beten mit de Knee. Liekers kunn ’n marken, dat dat mit sien Knööf nich sünnerlich wiet her weer. Bi jeden Huckel op’n Padd slurren siene Schoh över’n Grund, un sien Gesicht sehg gries un mööd ut.
Moin, du oole Hüppmoors, bölk em ’n Stimm vun achtern her an, dat he sik verfehr un op’n Batz stahn bleef. He greep na de Siet un taper mit de Hand na’n Tuun. Wo geiht di dat, verdammig noch maal? trumpeet woller düsse Stimm, un de Oole müss eerst maal ’n Swapps Luft insugen, bit dat he sien „Goot, as jümmers, dat is doch klaar“ ruut kriegen kunn.
De annere schuul na em röver. Dat geiht di goot? fröög he. Du büst doch graad eerst in’t Krankenhuus ween. De Oole föhl, dat em de Arger in’n Kopp keem. Wat weetst du denn vun’t Krankenhuus? grummel he. Mi geiht dat goot un fardig. Man dien Fru hett mi dat jüst vertellt, holl de annere doorgegen un grien den Oolen driest an.
De Oole tucks mit de Schullern. Mag ween, fluuster he mit sien ruuge Stimm, man wat is eegenlich mit di? Du sühst ja ook jüst nich besünners kregel ut. Wat hest du denn door för’n Muskelfladdern an’n Hals? Gott, dat süht ja grugelig ut. Sowat mutt di ja een Bever na ’n annern in de Büx jagen. Hest all ’n Termin bi’n Nervendokter?
De annere keek em verbaast an un föhl suutje mit siene Hand an’n Hals. Wat för ’n Muskelfladdern, fröög he. Du tüünst ja. De Oole grien. Du mookst di wat för, sä he. Du weetst doch, den negenten Dag kriegt de Hunnen Oogen, un du müsst ja woll all langen sowiet sien. Dien Fell an düsse Stee süht bleek un blaag ut, as weer dat all an’t Afstarben.
De annere kreeg dat Muul nich mehr dicht, man de Oole weer nu in Füür kamen. Du, sä he, door heff ik annerletz wat in’t Blatt över lesen. Wenn dat all so dull to sehen is as bi di, denn büst du meist schoon an’t Afnibbeln. Mehrstendeels is dat to düsse Tiet all na de binnersten Organe röver lopen.
Düsse Bakteriozellen un Virolalien kruupt vermuckt gau döör dien Lief, segg ik di. De jachtert man bloots so vun een Deel in’n annern un freet sik överall fast. Versprütt ehrn Giftkraam, dat sik de Minschenlief stantepee oplösen deit.
Weetst wat? sä de Oole un keek mit so’n rechten Grugel na den annern röver. Dat geiht mennigmaal so gau, dat de Minsch nich maal mehr vun’n Spazeergang na Huus kummt, dat he in sien Puuch starben kann. Minsch, loop bloots loos, reep he, un segg Bescheed. Dat geiht mit di to Ennen.
De Oole leet den Tuun loos. Ik will door nich an Schuld sien, wenn du noch op de Straat afnibbelst, meen he düüster. Ik gah nu loos un holl di nich länger op. He dreih sik üm un seil doorvun – nich so risch as vörher, denn he müss ’n beten acheln.
So’n Dööskopp, dach de Oole. Wull de Keerl mi ’n Leiden an’n Hals snacken. He un Krankenhuus. Naja, sinneer he, mag ja ween, dat ik worraftig in’t Krankenhuus weer, man door kann ik mi jüst nich mehr op besinnen.
He dreih sik üm un sehg den annern üm de Eck witschen. Kumm du mi noch maal mit Krankenhuus, gnurr he. Laat mi an Land. Mi geiht dat goot. Dat wüllt wi doch maal sehen.
