Elke Paulussen
Also, wenn du as Mudder dien Kinner ernst nehmen deist, meenst du jo ook, dat se dat jüst so mit di hollt, un gläuvst jüm so temlich allns. Jümmer wadder vergittst du dat, wenn se di mol rinleggt hebbt. „Mama“, sniffelt mien lütt Dochter nülich, „ick heff inne Arbbeit ne Fief schreven.“ Ick nehm ehr jo in’n Arm un trööst un begöösch ehr, segg wat allns nich so slimm is – dor blitzt se mi mit ehre Ogen an un höllt mi gau dat Heft ünner de Snuut: „Stimmt jo gonnich, ik hev een Twee! Du gläuvst ober ok allens!“
Zü, un noch veel beter köönt dat ehr Breuder. Bün ick doch güstern Obend dorbi, hev een Poket Räukerlachs un will dat to’n Obendbrot servieren. „Mienstied“, snack ick liesen mit mi söbst, „ ans is doch jümmer so’n lütt Poket mit Marrik bi. Man nu – nix! Wo ist bloß der Meerrettich“, froog ik luut. „Was suchst du?“ froogt mien Nils, de op de Kökenbank sitt un leest. „Hier ist doch sonst immer ein kleines Paket mit Meerrettich beim Lachs.“ „Sonst…“, seggt Nils. „Du liest wohl keine Zeitung, was?“
„Ober jo doch“, anter ick, „nich so nipp un nau, as een dat schull, man dat Blatt lees ick wohl.“ „Da stand das doch drin, ganz groß- von der Meerrettich-Gang.“ „Von wat?“ wunner ick mi. „Na von den Dieben, die immer die kleinen Meerrettich-Pakete klaun.“ „Mienstied“, segg ik un dreih den Lachs hin un her, „hier is ober nix to sehn, ik meen, dat se wat opsneen un ruthoolt hebbt!“ Un denn segg ik noch: „Worüm klaut de denn nich glieks den goden Lachs oder dat ganze Poket – woso üm allens in de Welt man blots den lütten Büdel?“ „Ja, ja die Meerrettich-Mafia hat eben ihre eigenen Gesetze“, seggt Nils un mütt sick all wegdreihn, dat ick sein Grientje nich wies warr. „Meerrettich-Mafia“, wunnerwark ik – also….“
„Also, ha, ha, ha“, lacht he nu luut los,“ „O Mama, du gläuvst een würklich allens!“ Nu mark ik endlich Müüs. „Du verdreihte Sleef“, lach ik, „dor wüür gorkeen Marrik-Poket bi, düttmol. So du führst nu gau no’n Koopmann un hoolst mi een!“
