Gerd Bahr
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
As Konfürmanden müssen wi jeden Sünndag no Kark. Uns Pastor wör ut de Kriegsgefangenschaft no Huus komm’n un höl nu ok weller sülben den Gottesdeenst. Sien Predigten wör’n rech‘ lebennig. He kunn de Stück’n ut de Bibel so fein mit Bispeel’n ut Leben verkloarn. Morrns Klock acht müß ick ut de Fellern – waschen -rein Ünnertüüg antreck’n – Steebel putzen -Hoor fein kämm’n un ’n saubern Daschendook insteek’n. – Dat Fröhstück stünn al op’n Disch: Maisbrot, Muckefuk mit Mogermelk, Röhrei un Appelmoos. Mit’n Gesangbook ünnern Arm güng dat denn Klock negen los. Halbig tein füng de Kark an. – Wi Jungs von Möhl’nhoben dreep’n uns an de Sietwenner Fleetbrück un güng’n denn een blang’n anner merrn op’e Chaussee rin’t Dörp no Kark.
»Hört mol eben to,« sä Klaus Mattens, »mi is letzten Sünndag in’e Kark wat opfull’n.
Amenne hebbt ji dat ok al sehn. Jeden Sünndag sitt doch vör uns Konfürmanden de oole Metto Drews in’e eerste Bank, glieks in’e Eck. Blang’n sick hett se jümmer densülben lütten bruunen Eierkorv mit allerlei Schellerrots’n binnen. Dat weet ji doch, dat de ool Metto no de Liturgie jümmer glieks an to slop’n fangt« – Jo, dat wüß jeder in Dörp. Dat wüß de Pastor ok. Ober wat de meisten nich wüss’n, dat wüß Klaus: »In ehr’n Korv hett se ünner so’n lütt rodes Dook ’n Wecker ligg’n. Doar kickt se no, bevör se inslop’n deit. Se weet denn genau, wo lang se slop’n kann.« -»Jo,« sä ick, »dat hebb ick ok al sehn. Doar hebb ick wieter ober nich öber nodacht.«
»Ick ober,« sä Klaus, »un vondoog kunn wi uns mol’n Spoß mok’n.« Wi wüssen glieks, wat he meen’n dä. He wull den Wecker optreck’n un so stell’n, dat he merrn in’e Predigt dat Bimmeln anfüng. So wör dat, sowat harr Klaus sick utdacht. – »Oh Mann,« meen de lütt Hinnerk, »dat lot leeber no, ans ward de Pastor noch argerlich.« »Wieso,« sä Klaus, »dat weet doch nüms, keen den Wecker stellt hett. Dat kann se jo ut Versehn sülben mokt hebb’n.« – Wieter wör doar nu nich mehr von snackt.
As wi in Dörp ankomm’n dän, lüden de Glock’n. De Karkendeener stünn in’e Döör un köm sick rech‘ wichtig vör. Wi müssen uns de Fööt op de groot Kokusmatt vör de Döör afpedd’n. Un denn güng’n wi een achter’n anner ganz liesen no vörn, schööf’n uns sinnig in’e Bank rin, beden un sett’n uns dol. – Metto seet al doar. Den Korv harr se weller blang’n sick stohn. Alle nääslang keek se no achtern, keen doar wohl komm’n dä.- Klaus sett sick glieks achter ehr dol. As denn de Orgel dat Speel’n anfüng, köm de Pastor ut de Sakristei. Wi Konfürmanden müssen opstohn. Bi’t Opstohn lang Klaus gau in den Korv, nöhm den Wecker un duk sick no ünnen. Achter de Bank stell he em op Klock tein in. Bevör de Pastor nu no den Altor güng un sick denn ümdreih’n dä, harr he den Wecker al weller in den Korv leggt. De ool Metto harr nix markt. Se harr ganz fromm op den Pastor’n keek’n. Ick stött Klaus an un flüster: »Dat rode Dook.« -»Kummt glieks,« sä Klaus ganz lies’n. Bi’t Hinsett’n fummel he dat Dook weller torech‘. Metto harr weller nix markt.
As de Liturgie toend wör, keek se no ehr’n Wecker. De Pastor güng weller in de Sakristei. De Orgel speel, un de Karkenvörstohers köm’n mit den Klingelbüdel. Se füng’n vörn bi de eerste Bank an. As se denn in alle Regen insammelt harrn, steeg de Pastor op de Kanzel. He slög de Bibel op un lees dat Wort ton hüütig’n Sünndag. Doarbi müssen wi all nochmol opstohn, ok de oll Metto. – Doarno wör’t denn sowiet. Se falt die Hand’n, sett sick ganz kommood in’e Eck un keek bi sick sülben no binnen. Wat de Pastor tomols predigt hett, dat weet ick nich mehr. Ick weet bloß noch, dat he jüst ’n Oogenblick Pause bi’t Snacken mok’n dä, as de Wecker mitmol dat Rötern anfüng. -Metto schööt in Dutt tohop, wüß ober glieks, wat los wör un hau em op’n Kopp. De Pastor keek uns an, droh so eben mit sein Zeigefinger un grien. Denn predig he wieter. -In de nächste Konfürmandenstünn hett he nich frogt, keen dat wohl mokt harr – nee -he meen man bloß, dat so’n Schreck för’n oole Froo gefährlich warrn kunn. Wi wör’n Moot, dat dat doch wohl nix utmokt harr, ton Opstohn röter dat Dings jo ok.
Quellenangabe: Gerd Bahr, „Wenn de Sünn höger stiggt“, Quickborn – Verlag Hamburg