Gerd Bahr

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.

»Kiek Di dat bloß mol an, nu hett de ool Mullwärp doch vonmorrn mien ganz’n Bleek’n op’t Goardenland weller dörchwöhlt. Hebb mi de letzten Doog so’n Barg Möh geben, de hard’n Eerdkluten twei to krieg’n un de Eerd fien dörchtohark’n, un nu. ..Man goot, dat ick noch nich soveel plant un inseit hebb, ans harr’k dat man all ’ns nochmol mok’n kunnt,« schimp Hermine Stüben. -»Jo, dat is jümmer to argerlich,« meen ehr Nover Mandus Nogel, de bi sick blang’nan in Hoff de utsogten Tell’ns ünner sien Appelbööm tohopsök’n dä -»’N Fall opstell’n dröv’n opsteeg jo ok nich mehr. Wenn Di doar een bi wieswaarn un denn bi de Polizei anzeig’n deit, mutt’n amenne ok noch mit’n ennige Strof reek’n. -Wo büst Du em letzten Harvst eegentlich losworrn, as he bi Di in’e Roosen sitt’n dä?« -»Eers‘ hebb ick dat mit leddige Wienbuddels un Petrolumslappens versöcht, doar is he denn in’t Roosenbleek ok wegbleven. Ober as he denn eenes Morrns op’n ganz anner Steeg in Goarden doch weller smeet’n harr, bün ick mit de Schüffel achter em ran ween. Tofällig keek ick middags so gegen Klock twölv mol jüst ut’t Kökenfinster un segh, dat he sick blang’n Steendamm vör’n Huus langsarbei’n dä un denn vöran op’n Raasen dat Smiet’n anfüng. -Ganz liesen bün ich mit’n Schüffel hingohn, hebb’n Oogenblick tövt un in den Momang tosteek’n, as de een Hoop wackeln dä. Mit’n origen Swunk hebb ick denn de Eerd rutsmeet’n un em doarbi footkreeg’n.« -»Hest em doodsteek’n?« – »Nee, muß‘ so tosteek’n, dat Du em den Rückweg afsnied’n deist.« -»Denn löppt he Di ober doch weg un krüppt amenne eenerwegens weller rin’e Eerd.« -»An’t Doogslicht sünd de lütten Dinger goar nich so gau, de kanns‘ goot mit de Hand griep’n. Ick hebb em in leddigen Ammel kreeg’n un in’t Moorfeld weller loop’n lot’n.« -»Dat krieg ick nich torech,« meen Hermine, »gifft dat nich ’n annern Weg, jüm lebennig to fang’n?« -»Jo, Du kanns‘ sien Löcker un Gäng’n ok mit ’n Goardenschlauch ünner Woter sett’n. Dat kann he nich af, un denn krüppt he eenerwegens rut. Muß doarbi bloß goot oppass’n un dat ganze Gestreek in ‚t Oog behol’n, wo he an’t Wöhl’n ween is.« – »Un wo krieg ick dat Deert denn rin Ammel? Anfot’n mag ick de Dinger nich.«
»Du kanns‘ jo man ’n breede Müllschüffel oder ’n Stück Papp nehm’n, wo du em denn mit rin ’n Ammel höd’n deist -gohn deit dat ok.« -»Dat will ick mol versök’n,« meen se denn.

Mandus sleep sien Tell’ns wieter tohop, un Hermine hol stracks den Goardenschlauch ut’n Keller. Se schöv den een Ind rin Mullwörpshümpel un dreih den Woterhohn op. ‚N Ammel un ’n Müllschüffel stell se blang’n de Bleek’n dool. Denn töv se op den Mullwörp. -Dat hett nu’n ganze Tiet duert, bit all de Gäng’n un Löcker vullop’n wör’n. Jedenfalls hett Mandus den Momang nich mitkreeg’n, as de Mullwörp natte Fööt krieg’n dä, rant’t Doogslicht keem un Hermine em fung’n hett. -He wör middewiel rin ‚t Schuur gohn un harr sien Goardenschredder kloarmokt. Eers‘ as Hermine weller trüchkomm’n dä, -se harr den Mullwörp ok glieks rin ‚t Moorfeld bröcht to hör he ehr weller ganz luut schimp’n: »Oach du meine Güte, wat hebb ick doar nu bloß mokt! -De ganze Kellergoroosch steiht ünner Woter! « Se harr no ehr Mullwörpsjagd vergeet’n, den Woterhohn weller aftodreihn, un nu wör de ganze Tiet öber dat Woter man bloß so den schreeg’n Goardenweg doollop’n un denn üm’e Eck rin ‚e Garoosch. Se müß noher jedenfalls so’n twintig Ammels vull Woter weller utdüpp’n un opwisch’n.

Mandus is dat denn ok noch wiesworrn, dat se ’n ganzen Stoot achter den Mullwörp herlop’n is un doarbi binoh öber den Ammel störkt weer. -»Wenn he sick nich jüst mit sien Fööt in de lose Planterlien verfiert harr, ick glöv, denn weer he mi dörch de Latten gohn. Denn harrs‘ du em amenne bi Di op ‚t Grundstück hatt, den Weg harr he jedenfalls al inslog’n,« meen Hermine un grien doarbi.

Quellenangabe: Gerd Bahr, „Wenn de Sünn höger stiggt“, Quickborn – Verlag Hamburg