Gerd Bahr

Lesehilfe: lies a, aa, ah, wie das „o“ in Sorgen, g, gg wie „ch“ und lies das „t“ nicht mit.

Morrns Klock fiev kreep Willem Blohm ut de Puuch. Sien Anna wör al vör em opstohn, harr Melkzupp kokt, den Disch deckt un Thermoskann, Fröhstücksbrot un Klütenketel för ehr’n Willem, de op’e Hütten (Teielee) arbei’n dä, prootstellt. As Willem sick in’e Waschkök raseert, wuschen un antrock’n harr, sett he sick an Disch, smeer sick’n Swattbrot mit Zeegenbotter op un eet dat to sien Teller Melkzupp. Buten wör’t noch düster. De letzten acht Doog wör keen Regen mehr full’n. Warme Märzdoog harrn sick dörchsett. Dat wör för Willem un sien Mackers jüst so dat richtige Weller ton Toneerdkuul’n. „Vondoog schient dat ok weller goot to warrn. Güsten obend harr sick de Heben ganz rot farvt,“ meen Willem, as he sick no’n Fröhstück de smeerleddern Steebel antrecken dä. – Brotbüdel, Escher un Pallas öber de Schuller un den Klütenketel in’e Hand, pett he denn Foot för Foot den Steendamm dool. An‘ e Heckpoort dreih he sick nochmol üm un wünk sien Anna to, de in’t Döörlock stohn dä. Sien Weg güng nu in Richtung Diekfeld, annerhalv Kilometer lang den Schienenstrang von’e Hüttenbohn. – In Oosten wür’t al bilütten heller. „Moin – Moin – Moin -„, reep’n sick de dree Mannslüüd to, as se an’e Vörwenn von Buer Grootmann sien hogen Ackerstücken op’nanner tokomm’n dän. -„Wo is de lütt Hermann denn vonmorrn?“ frög Hannes Schild. -„De kummt glieks, is bloß noch eben mol bi Allwör’n achter’t Wogenschuur gohn. He wull vonmorrn al glieks Sprock un Holt mitnehm’n. Denn bruukt he vonmiddag nich mehr extra los, wenn he unse Klütenketels warm mok’n will.“

Hermann – he wör man eerst sößtein Johr – müß jeden Middag doarför sorgen, dat halbig twölv de Klütenketels opwarmt weer’n. Deswegen harr he an Grobenöber ut’n poor Backsteen un‘ oole Footrost ’n lüttje Füersteed mokt, wo he so gegen Klock ölben dat Füer anböten dä. Mit’n runde Zinkschöttel düpp he ’n beten Woter ut’n Groben, stell se op’t Rost un bröch denn dat Woter so eben ton Kok’n. In dat kok’n Woter köm’n jümme veer Klütenketels to stohn. Noböten bruk he denn nich mehr. De Gloot von’e Holtstück’n höl’n dat Woter warm. Nu köm dat ober ins vör, dat de Ketels mol’n beten to hitt warrn dän. Denn deck he de Deckels af un stell jüm ton Afköhl’n in’t Gras. So wör dat vondoog nu ok ween. „Hest dat Eten weller to hitt kreeg’n?“ frög Willem, de de Ketels afdeckt in’t Gras stohn segh. -„Bit halbig twölv sünd de sowiet afköhlt, dat wi uns de Snuut nich mehr verbrennt,“ meen Hermann. – Halbig twölv tuut de Damptuut von’e Hütten. Jeder nöhm sien Ketel, hol’n Leepel ut’n Brotbüdel un set t sick an’t Grobenöber ton Eten dol. As Willem nu sien Arftenzupp dörchröhr’n wull, üm de Speckstück’n so’n beten to verdeel’n, stutz he opmol. – Twüschen de Speckstück’n dreev ’n lütt’n grönen Puck. – „Al weller hebb ick ’n Puck in’e Arften,“ schimp he, „Du verdreihte Jung, mok de Ketels doch nich jümmer so hitt! Dat is düt Vörjohr al de tweete Puck.“ He angel den halvgoar’n Puck rut sien Ketel un smeet em in‘ Groben. -„Wenn Du Dien Zupp nu nich mehr eten mags‘, könnt wi jo tuuschen. Ick hebb Melkklüten mit Speck in Putt,“ meen Hermann un grien doarbi. -Tuuscht hebbt se nich. Hermann bröch den annern Dag ’n oole Appelkist ton Todeck’n mit, kunn doch amenne weller vörkomm’n, dat de Ketels afköhl’n müssen. De Idee mit de Appelkist wör jo nich slecht. Bloß mit Schiet to Markt komm’n is he noher in Sommer an een Middag denn doch weller. To de Kirschentiet harr sien Mudder em mol Kirschenzupp mitgeben. Ohn‘ notodink’n stell he sien Klütenketel middags mit in dat kok’n Woter. He mark dat no’n poor Minuten -Kirschenzupp smeckt sommerdags doch opbest koolt – un denn gau den Ketel ohn‘ Deckel ünner de Kist. -Fleutjepiep, nu harr he ton Middag Kirschenzupp mit Klüten un Miegelreem.

Quellenangabe: Gerd Bahr, „Wenn de Sünn höger stiggt“, Quickborn – Verlag Hamburg