Gerd Bahr
„Wat wullt du denn warrn, wenn du Ostern ut School kommen deist?“ frög Hannes Holtmann den lütten Noversjungen Peter Hogenoh. “ Ick will Schipper warrn,“ sä Peter. „In mien Familje sünd de mehrsten Jungs bi ´n Schipper anfungen.“ Jo, so weer ´t. Von sien veer öllern Bröer fohren dree siet Johr´n to See. Erich, wat de öllste is, hett Bootsbauer lehrt, wieldat he von lütt op an dat kröpelig Been hett un dorüm keen Schipper warrn kunn.
Mit de Kumfermatschoon to Palmarum weer för Peter de Schooltiet to Enn. Eenen Dag no Ostern füng för em denn ´n annert Leben an. He wull bi Jokob Meier op den sienen Klütenewer as Smuttje anfangen. An Dingstagmorrn pett he denn so bi halvig söß uten Foot för Foot mit ´n grooten Seesack op ´n Puckel – de Sack weer meist grötter as he sülven – no de Abbenflether Hoov to. As he bi de >Meta< ankommen dä, stünn de Ool al an Deck, he harr op em luurt. „Na, dor büst du jo, mok ´n beten to un komm an Bord. De >Meta< is al flott. Wi wöllt mit den Flootstrom no Hamborg rop.“ De lütt Peter klatter vörsichtig op dat smalle Steg hoch. He müß bannig oppassen, dat he mit den swoarn Sack op ´n Puckel keen Övergewicht kriegen dä. – So, nu eenen Foot op dat Schandeck un denn dooljumpen. Dorbi flög de Sack op de Luuk. „Bring dien Klamotten man gau in ´t Vörlock, utpacken kannst vonobend,“ sä sien Schipper. Op sien hölten Pantinen tappel he denn gau op ´t Vörschipp, smeet den Sack dör de Kapp in ´e Vörkajüüt un keem jüst so gau weller trüch. He müß nu an Land un de Lienen losmoken. Un denn güng sien eerste Reis los. Bit no de groot Elv müssen se stoken. Dor würrn de Seils denn sett. Wind weer an den Morrn nich veel. Se dreeven mehr as wat se seiln. An Deck weer ´t recht ruhig, bloots de Giekboom gnarr männichmol.
„So,“ sä de Schipper, „wi hebbt nu ´n beten Tiet, ick will di mol op de Proov stellen, wat du würklich so goot reken kannst as dat in dien Tüchnis steiht. Du hest jo woll ´n een in Reken kreegen. Nerrn in de Kajüüt liggt Bleefeller un Papier op ´t Schapp. Hol di dat rop, un denn geev ick di mol ´n Rekenopgoov.“ Lütt Peter steeg dool, hol sick den Krom un stell sick denn blangen sienen Schipper hin. – „Paß goot op!“ sä he, „uns Schipp is 45 Foot lang, 14 Foot breet un wi hebbt 30 Tünnen Kantüffeln loodt. Nu reken du mi mol ut, wo oolt ick bün.“ Peter leed Bleefeller un Papier bisiet, keek ganz plietsch an em hoch un sä: „Dat kann ick in Kopp utreken. Du büst föfftig Johr!“ – „Dat stimmt,“ sä de Schipper, ober wo hest du dat denn utrekent? Dat geiht doch ans goar nich.“ „Doch,“ anter Peter, „ick heff ´n grooten Broer, de is half verrückt un is fiefuntwintig Johr. Du büst ganz verrückt un büst föfftig Johr.“ Wat sick dorno afspeelt hett, weet nüms mehr to vertellen.
