Gewitter

Grete Hoops

Hinnerk Buur dat is een Lebenskünstler. Nix un nüms kann em ümsmieten. He kann ut allns dat Beste maken. Dat gifft woll keen Tweeten, de sik mit em meten kann. Wenn den gansen Dag de Sünn hitt von’n Heben brennt hett, un he dat Hau dröög maakt het, dat he dat bloot noch opladen un na Huus haaln mutt, ja un wenn denn doch de Regen to fröh kummt un em dat oppe Wisch in dat dröge Hau regent, wat meent ji woll, wat Hinnerk Buur denn seggt? Hinnerk Buur argert sik nich, den Gefalln deit he keeneenen, nä denn meent he bloot: „Och, dat is man goot, us Mudder he güstern Kohl plant, de kann nu goot anwassen.” Wenn em de Zug, mit den he noch gau na Stadt wull, jüst vör de Näs wegföhrt, denn seggt Hinnerk: „Mi kanns nich anschieten, mornen kaam ik wat ehrder un denn muss mi mitnehmen.” So het Hinnerk Buur jümmer un för allns den richtigen Spruch praat. He kummt jeden Dag goot klor un is jeden Abend mit sik un de Wilt tofreer. Kummt denn aber mal son Queeskopp un nörgelt un klagt em wat vör, dat he dat doch so leeg drapen het, denn seggt Hinnerk Buur bloot: „Dat muss du so hinnehmen, dor änners du nix an, denn wenn’t nich bottern will, denn bottert dat nich un wenn du dor uck rin speest.” Ja, Hinnerk Buur de passt inne Wilt, as’n Swien op’t Sofa. As dat inne Koornaarn mal woller hill her geiht, un dat bannig bröddig is un dat Gewitter woll nich mehr wiet weg is, do schall noch so veel afmeiht weern as man jichens geiht. Mannig een Sweetdrapen fallt op’t Stoppelfild. Un denn hebbt se dat doch noch schafft. Bevör de Heben al sien Natts rünner laten hett, is de Rurgen af, aber al de Garben liggt noch platt anne Eer. De fliedigen Hülpslüüd sünd nu na Huus hinflücht, denn bin’n swoort Gewitter is nich geern een buten. Hinnerk Buur blifft alleen bi de Arbeit un will de Garben ophocken, de schüllt doch nich in son Plasterregen swümmen. Jüst as he bi de letzte Hocken is, do geit dat los. Dat blitzt un dönnert binah to glieker Tiet. Hinnerk smitt sik man so ünner de Hocken platt op’n Stoppel daal. Aber nu ward he wies, dat dor noch Telgens von’n Eekboom röber reckt. Em fallt de Spruch woller in, den he all inne School lehrt het: „Eichen sollst du weichen, Buchen sollst du suchen.” Nu kriggt he dat doch mit de Angst to doon. He krüppt dor unner rut und birst in’n dicken Regen wiet weg von dissen gefährlichen Boom un störrt man so nach güntsiet von’n Weg na den Naber sein Haberland un krüppt dor gau nünnern Bökenboom. Nu blitzt un dönnert dat, dat Hinnerk Buur höörn un sehn vergeiht. He verjaagt sik so gräsig, dat he nich vonne Eer hochkamen mag. Wat ist passeert? De Blitz het in den Eekboom inslaan, wo Hinnerk Buur vör’n poor Minuten noch ünner schuult het. De dicke Boom is inne Midde dörspläten. Dor het Wucht achter seten.

Dat duurt noch’n ganse Tiet bi Hinnerk sik von dissen Donnerslag verhaalt hett. Aber weil he doch’n Buur ist, de sik von nix ünnerkriegen lett, stellt he sick risch hin, kickt na baben na een düstere Wulken wo he den Blitz vermoot wör und meent denn ganz dröög: „Ätsch, hest mi man doch nich kregen.”

Menu Title