In annere Footstappen

Grete Hoops

Dat de Jüngste, de Wolfgang, dat swatte Schaap inne Familie is, dat kann man jüst nich seggen. He is een orntlichen, ehrlichen un arbeitsamen Minschen, bloß’n beten anners as sien nöögsten Verwandten. He kummt ut een Akademiker-Familie, wat em tietslebens nich stöört het, wenn se em man in Ruh leten. Sien Vadder is Dokter vet. un nimmt sien Söhn faken mit na de Buurn, wenn een Stück Veeh krank is. He hööpt wollsachs, dat he Wolfgang dorför begeistern kann, dat denn wenigstens een von sien Kinner mal Veehdokter lehrn deit. De üllste Söhn hat Medizin studeert un arbeit nu all as Dokter med. in’n Krankenhuus. De beiden Deerns wörn Lehrerinnen worn, jüstso as jümehr Mudder, de dat op’n tweeten Bildungsweg lehrt har. Ehr Üllern, Grootüllern un Urgrootüllern wörn Buurn un harn hööpt, dat ut jümehr Deern uck mal een düchtige Buurfroo weern dä. Von dit Bloot har de Jüngste, de Wolfgang, uck wollsachs wat inne Knaken, denn he müch gern inne wiete Natur rümstromern. Een Buur to ween, dat har em woll behagen kunnt. Sik jeden Dag so richtig utarbeiten un’s abends sehn künnen, wat beschickt worn wör, dat wör wat för em. Aber Buurhööf wasst jo nich as Pilze ut de Eer. So eenigt he sik mit sien Üllern, un doröber is he glücklich, he will Handwarker weern. Dat höögt em, denn he nimmt jümmer gern sien Hannen to Hülp, ob dat bien Eten is oder bien Arbeiden. Wenn sien Geschwister dat Botterbrot mit silbern Messer un Gabel eet, denn klappt he dat tohoop un kann rinbieten. Jüstso itt he uck de Knackwust, de nimmt he inne Hand un bitt dor af, so smeckt em dat alltiet op best. He müch am leevsten Timmermann lehrn un mit Hult umgahn, dat liggt em. Aber he is man een smächtigen Jungen, dorüm will he Dreier weern, denn sünd woll de Hultstücken wat litter und wat lichter, un denn kann he de beter regiern. Nu is sien Wilt rund, un an keen Ecken un Kanten kann he sik stöten. Aber een goden Dags kunn dat denn doch woll een von de Dörpsjungs nich af, dat Wolfgang so goot toweeg is. Sien Klassenkamerad Alfred de will em dat nich günnen un mutt em een bipuuln. Dor, wo de Lüüd am dichtesten staht, op’n Füürwehrfest, dor fangt he an to stänkern: „Na, Wolfgang, wie kannt angahn, al ut dien Familie sünd se wat worn, bloß du hest dat to nix bröcht, büst nich in dien Üllern ehr Footstappen pett.”
Wolfgang wör em am leevsten anne Görgel sprungen, aber dat kunn he nich riskiern. Alfred es een Bull von Kerl. Wo de hinpett, dor wasst keen Gras woller, de Büx mutt he sik mit de Knieptangen antehn. Wolfgang is een besonnenen Minschen, aber op’n Mund fulln is he nich. He mutt Alfred dat trüchgeben, in’t Muuslock krepen bruukt he nich. He hett dat lehrt, sik mit Wöör to Wehr to setten. Dat dröfft he nich so op sik sitten laten, denn he maakt sien Arbeit goot, sien Meister is mit em bannig tofreer. He mutt Alfred de Tähnen wiesen. Dorüm antert Wolfgang ganz sinnig:

„Dat drüppt sik goot, du hest dat doch uk nich daan, du büst doch wiet von’n Stamm fulln. Ik heff dien Üllern beide goot kennt. Dien Mudder wör sone feine Froo, de to keeneen wat Leegs sä, un dien Vadder wör so’n oprichtigen Minschen, de nie un nimmer taktlos worn wör. Züh, un dorvon hest du doch uck nix annahmen, büst’n hülsch groben Klotz worn un hest nich in dien Üllern ehr Footstappen pett.”

Menu Title