Hans-Hinrich Kahrs
Dat Autoföhren mookt bi uns meisttiets mien Mudder, so lang ick dinken kann. As ick leit wöör heff ick eenmaal froogt, worüm se Vadder nich fokener föhren lett. Dor hett se blots to mi seggt: Wees froh, dat ick föhren do. Dor bi is he noch gor nich so oolt, mien Vadder meen ick, eerst sößunveertíg. Aver mit dat Autoföhren hett he dat nich so. Wenn he maal sülvst an‘t Stüür mütt, boah eh, denn wohr di weg. Dat Inköpen, dat is nämlich sein Sook. Mien Mudder ritt sick dor nich üm, stünnenlang an de Kass antostohn un mien Ool weet genau, wo de besten Sonderangebote sünd, egool Tomaten oder Waschpulver.
Aver sein Autoföhren wierd dordör ok nich beter. Eerst joogt he den tweeten Gang hooch bet föfftich un denn knallt he glieks den veerten rin. Dat spoort eenmaal schalten, seggt he jümmers. Un wo he föhren deit… So lang dat liekut geiht, is dat jo in Ornung. Aver wehe, wenn dor maal n beten wat anners kummt. Bi‘t trüchoors föhren mütt een meist ganze de Stroot afspierren. Un ick mütt em jümmers inwiesen, egool wat för’n Schietweer dat is. Afbögen deiht he grundsätzlich ohne to blinken. „De seht doch, dat ick afbögen do“, seggt he denn. Aver noch veel leeger is dat Parken, goh mi af, dat is jedes Tour een echte Katastrophe.
Twee Maal hett he all een anner Auto anschrammt, jümmer blots Blickschoden, aver de Arger mit de Verskerung un mien Mudder, dat wöör echt uncool. Dorno is he noch vörsichtiger worrn. Nich blots dat he nu tominnst twee free’e Parkplätze blangeneenanner bruken deit, nee, de Tofohrt no’n Parkplatz mütt ook so breet ween as een Schüünendöör. Wenn wi denn sünnobends to’n Inköpen föhrt, sitt‘ wi den halven Morgen un kurvt enerwegens op’n Parkplatz rüm. Ick kiek al jümmers un wies em denn an: „Du Papa, dat is noch einer frei“, un wenn he dor op to ruckelt, denn hett annerseen sick al lang an uns vörbi in de Parklücke mogelt. Un dat mookt mi füünsch un mienen Vadder noch veel miehr. Letzt‘ is mienen Oolen dat to bunt worrn, dor hett he sick tomään op de Parkplatztofohrt stöllt un op beide Sieden de Dören so wiet openmookt, dat dor nüms an vörbikunn. He wull so lang töven bet dor genoog Plätze free wöörn, dat he dor parken kunn. Dat hett eenen Verkehrsstau geben, denn hebbt se n halve Stünn later in’t Radio müld.
Aver glöövt, nich dat mien Oolen dat stöört hett. To’n Sluss sünd de witten Müüs komen, weil uns Auto, mit Dören open un so, utsehg, as wenn dor een Bankoverfall wöör oder tominnst Kidnapping. Boah eh, dree maskierte SEK-Lüüd hebbt em ruthoolt, op de Köhlerhaube knallt un dörsocht, ob he enen Revolver oder een Handgranaten bi sick harr. Dat hett n halve Stünn duert, bet se mienen Vadder wöör to Woort komen laten hebbt. Na ja, also as dat Mißverständnis opklärt wöör, hett een von de Grönen dat Auto in de Parklücke föhrt. Oh Mann, wöör dat pienlich. Dat hett mienen Oolen hunnert Mark köst. Dor wöörn de billigen Tomaten ut’n Sonderangebot aver nix gegen.
Tweemaal hett he denn noch bi’t Inparken een middelswooret Verkehrschaos utlöst. Wenn de annern Autofohrer dor so richtig böös over siene Bummelee worrn un schafutern un hupen dään, denn höög he sick sogoor een. De mit de witten Mützen kunnen dor nich over lachen un hebbt em dree Punkte un tweehunnert Mark opbrummt. Sienen Lappen hebbt se för’n half Johr intogen – eerstmaal. Mien Mudder seggt, dat geiht voröver, un de Polizeipsychologe hett ok meent, mien Ool schull nu man veel spazieren gohn un eenfach afschalten. Ick mütt nu alleen to’n Inköpen. Denn ganzen Krom mit Tomaten un Waschpulver mütt ik op mien Rad slepen. Na egool. Dorför duurt dat Inparken nu nich miehr so lang.
