Hans-Hinrich Kahrs
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
In’n Steingoorn op’n Westerbarg an de Landstroot von Loomst no de Wingst, dor liggt ‘n ganzen Barg groote Steen ut de Gegend twüschen Elv un Weser.
Een von de Steen, een Granit, de nich groot wöör, dorför aver glatt as poliert, de keek an enen schönen Sömmermorgen no sienen Nohber rover. He rööp em een fründlichet „Moin“ to un keek dorbi plietsch ut de Oogen. Sien Nohber knippöög langsoom wöör trüch. Dat wöör ok een Granit, nich groot, aver mit een poor leittje Punkte, as wenn dat Massels wöörn. No een ganze Tiet lang sä he ok „Moin“.
„Fein Weer vondoog“ sä de glatte Granit un keek no de Sünn. „Denn man to“, brummel de annere miehr för sick un wies temlich düütlich, dat he egentlich sien Roh hebben wull. „Jo, is meist so as fröher tohuus in Schweden.“ De anner Steen sä nicks. „Weest du, wo Schweden liggt?“ fröög de eerste. „Dat will ik woll weten, ik koom sülvst dorher“ sä Granit mit de Punkte een leit beten argerlich. „Is nich wohr“ sä de glatte. „Ik koom von de Alandinseln, dat is twüschen Schweden un Finnland….un wöher büst du“ fröög he glieks asteran. „Ik“, sä de annere Stein, legg sienen Kopp dorbi een beten scheev „ik bün een Rapakiwigranit“. „Mensch, denn sünd wi jo verwandt“, sä de Alandgranit un den annern full blots dorto in: „Mag ween, sien Verwandtschaft kann sick nüms utsöken“. sä de annere. De Alandgranit güng dor nich op in. „Ik wöör ok leiver in Schweden bleven, aver wat schull ik moken“ sä he. De Snee woor jümmer miehr, smült un freer, dat dor Ies ut woor un as dat so’n poor dusend Meter dick wöör, schööv dat Ganze vörwarts, jümmer wieter bet hierher no Loomst. „So, so“ meen de Rapakiwigranit, as wull he dat nich glöven. „Un ob“, sä de Alandgranit, „ dat is all hunnertföfftigdusend Johr her, aver ik weet dat genau, ik wöör nämlich ganz vörn dorbi.
As een grootet Planierschild hett dat Ies uns för sick herschoven. Goot, dat hett woll enige dusend Johr‘ duert, bet wi hierherkoomen sind, aver as dat warmer worr, güng de Reis nich wieter. Dat Ies smült un een Wall ut Sand un Steen bleev liggen. Von de Wingst over de Börd‘ Loomst bet no Bremervöör und wieter no Zeben. Hesst du dor denn gor nicks von mitkregen“? „Nee“ sä de Rapakiwigranit. „Ik heff ünner dat Ies seten. Wat glöövst du woll, wat dat för Schrammen geven hett op den Weg hierher. Dusende von Johren heff ik hier al legen. Un wenn dat för twintigdusend Johren nich noch een Iestiet geven harr, denn harr ick vondoog noch mien Roh. „Harrst du di so goot versteken?“ fröög de Alandgranit spietsch. „Nee“ sä de Rapakiwigranit, „aver von de Ieskant in Schleswig-Holstein dor weih dat hier jümmer so dull rover, dat de ganze fruchtboore Ier wegpuust is. Ick leeg mit eenmaal free un de Sand weih bet no Hannover hin.“ „Is’n Schanne wiert“ sä de Alandgranit. „Dor liggt uns fruchtboore Bodden vondoog noch“ schimp de Rapakiwigranit. „De Buern hebbt de dicken Zuckerröben un för uns sünd blots de Geest un de Sandkuhlen nableven“. „Un genau dor hebbt se mi funnen“ sett de Alandgranit wöör an un mark aver doch, dat de annere sick wegdreih un still vör sick liggen wull, as sick dat för Steen ok jo schicken deit.
De Alandgranit faat aver doch noch een Tuur no: „Segg maal, wat gefallt di enig op best‘ hier in de Börd‘ Loomst?“ un noch ehrder de annere Antwurt geven kunn sä he sülvst „also, mi…mi gefallt jo de Hadler Hochtietssupp op best‘.“ De Rapakiwigranit keek em een lange Tiet von de Siet an un sä denn: „Also ik“ un dor mook he noch een Pause, dat de annere ok würlich tohöören dä, „also ik mag op leevst, dat de Lüüd hier nich so veel sabbeln doot.“
