Heike Fedderke

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.

Sachten seil de Moond dör de Wulken. To geern kiek ik s’obends noch mol eben gau ut ’n Finster no ’n Heben, no Moond un Steerns un Wulken. Liekers de Klock al halbig ölben weer, düch mi dat noch gor nich düüster an dissen feinen Sommerobend. Nu weer ‚t Tiet no Bett.

Dat ik een Bangbüx bün, kannst du nu wohrhaftig nich seggen. Goot, ik weer alleen to Huus. Mien Heinrich müss een Kur moken in ’n Schwarzwald. Veer Doog weer he nu al weg. Un ik keek to Huus no ’n Rechten, müss den Rosen meihen, de Blomen versorgen un de Katt. Wat mi dat denn uk gruselig wöör, so alleen in ’n Huus, wullen de Lüüd von mi weten. „Och wat“, sä ik. „Ik bün doch keen Bangbüx.“

Wenn du alleen to Huus büst, kickst du doch noch mol eben gau all de Dören no, wat se uk tosloten sünd: de Kellerdöör, de Terrassendöör, de Huusdöör. Ik dreih den Slötel von de Huusdöör noch to’n tweten Mol rüm, do – unvermodens – güng buten bi ’n Tritt dat Licht an. Hebb ik mi verjoogt! Wo kööm dat von? Wenn ’n den Slötel rümdreiht, geiht doch dat Licht nich an! Weer ik ut Versehn an den Schalter ankomen? Och wat! Dat Licht weer von sübbst angohn. De eenfache Kuntrull geev mi Recht: Eenmol op den Schalter drücken, wenn dat Licht denn nich weller utgeiht, denn is dat von den „Bewegungsmelder“ anschalt worrn. Un de mookt dat Licht blot denn an, wenn een Minsch op uns Huus togeiht.

Bang bün ik nich. Mit puckern Hart stoh ik achter de Döör un spitz de Ohren. Glieks mutt he bi de Huusdöör ankomen. Ward he klingeln? Wat will de Keerl von mi? Üm disse Klockentiet! Ik röög mi nich. Dat Licht brennt jümmer noch. De Keerl drückt nich op den Klingelknoop. Psst! Weer dor nich eben wat to hören? Hett dor nich wat knackt? Blot nich rögen. Glieks ward he klingeln. Oder is he womööglich een Inbreker? Weet he ameen, dat ik ganz alleen in ’n Huus bün? Wat wullt du von mi, du verdreihte Keerl, du? Geld hebb ik nich in ’n Huus. Un mienen Computer, den kriggst du nich! Denn schech ik di af mit ’n Bössensteel, dor verloot di to!

Ut is dat Licht. Buten is dat mucksmusenstill. He is weller weg. Wokeen slickt sik to nachtslopen Tieden üm uns Huus rüm? Dor! Dat Licht brennt weller. O Gott! Bang bün ik nich, man wat passeert dor buten? Mitünner schalt sik „Bewegungsmelder“ uk in, wenn dor een Hund löppt oder een Katt, een Swienegel oder wat weet ik. Jedenfalls seggt dat de Lüüd. Ik glööv dor nich an. Dat is een Keerl! Besopen villicht. Un nu weet he nich, wat dit sien Huus is oder mien oder wat. Man he seggt keen Piep, de Knilch. De Lamp geiht ut. Denn geiht se weller an, geiht weller ut. Sünd dor villicht Kinner buten, de Undöög vörhebbt? De mi för ’n Narren holen wüllt? Man üm disse Tiet? Von wat schalt sik dat Dingsen in?

Bilütten hebb ik kole Fööt. Op Töhnspitzen sliek ik in de Köök, wo de Jalousie noch nich rünner is. Villicht kann ik von ’n Kökenfinster ut den gresigen Keerl sehn, den Hund oder de Katt. Ik sett mi in ’n Düüstern op de Anricht achter de Gardien un luur. No de Opfohrt kann ik kieken, man nich üm de Eck, wo de „Bewegungsmelder“ sitt. Nix röögt sik. Sachten seilt de Moond dör de Wulken.

Ik hebb keen Schiss! Dat Bibbern kummt von de Küll. So warm is mien Nachthemd nu uk weller nich, dat ik dor to nachtslopen Tieden Gott weet wo lang mit achter de Gardien sitten kann, ohn to freren. De Lamp geiht ut, an, ut, an …

Mien Kneen sloddert so ’n beten. Wenn ‚t nich anners ward, roop ik de 110 an. Denn kriegt se em bi ’n Krips, den Knilch. Man wo lang mag dat duurn, bit de Polizei von Gott weet woher hier in Wischhoben ankummt. De Bössen steiht in ’n Kabuff. Een Glück, dat ik keen Bangbüx bün.

Langsoom wöör mi dat to bunt. So dösige Inbrekers gifft dat jo gor nich. Keen Hund weer to sehn un keen Katt. Dor kööm nüms nich! Wo kunn dat von komen, dat dat Licht jümmer an un ut güng? Vörsichtig rüüsch ik von de Anricht hindool, möök liesen de Jalousie rünner un dat Licht in de Köök an. Mien Bregenkassen lööp op vulle Tuur. Villicht weer de „Bewegungsmelder“ al kaputt? So lang hebbt wi em doch noch gor nich. Ünnen in de Schuuf leeg dat lüttje Heft mit de Bedriefsanwiesung. „Störungsbeseitigung“ stünn dor. „Wenn de Melder jümmer un jümmer von alleen anschalten deit, denn is he kaputt.“ Schiet Technik! Mi so ’n Schreck intojogen. Annern Dag müss ik den Elektriker anropen. Nütz jo nix.

De Huusdöör weer afsloten, de Dören no ’n Floor un no ’n Keller uk. Den Slötel von de Sloopkommerdöör dreih ik vörsichtshalber uk üm. Beter is beter. Gau kuschel ik mi in mien Bett un töög mi de Deek öber de Ohren. De „Bewegungsmelder“ hett förwiss de hele Nacht noch dat Licht an- un utschalt. Dor quääl ik mi doch gor nich üm. Wo goot, dat ik keen Bangbüx bün.

Quellenangabe: Heike Fedderke „Flünken“, Quickborn-Verlag, Hamburg
ISBN 3-87651-247-6 Erschienen 2002