Heike Fedderke

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.

Af un an föhren Heinrich un Catharina mol no Kiel un keken mol no, wat jemehr Studenten so moken dään. „Koomt doch man Sünndag“, sä de Söhn, „denn köönt ji uk mienen besten Kumpel Benno mol kennen lehren.“

Sünndag sünd se no Kiel föhrt. „Kiek!“ rööp Catharina mit’nmol, dor steiht uns Jung al vör de Huusdöör!“ Heinrich müss doch oppassen, dat he in de Stadt mit de velen Autos kloorkomen dä. Dor kunn he nich eenfach in de Gegend rümkieken. „Du, Heinrich“, sä Catharina benaut, „wenn dat eben Benno ween is, denn is Benno ’n Swatten!“

Bi ’n Gesangvereen harrn se al foken Gospels ut Ameriko sungen. „Black spirituals, as de uk heten dään. Geern müch se disse Leder lieden. Dor weer so veel Geföhl in, so veel Höpen un Swung, un se passen jümmer noch in de Tiet. Een von de Gospels güng ehr glieks dör ’n Kopp. „We shall overcome, we shall overcome, we shall overcome some day …“

Man müss ehr Jung sik nu jüst ’n Swatten utsöken as Fründ? Geev dat nich noog annere düütsche Studenten in Kiel? Womööglich kunn de noch nich mol önnig düütsch snacken! Un wokeen wüss, woneem de herstammen dä?

As se ’n Parkplatz funnen harrn, kömen jem de beiden jungen Lüüd al in de Mööt. „Hallo! Schöön, dat ji mol weller in Kiel sünd!“, strohl Kai sien Öllern an. Meisttiets harrn se doch in ’n Kufferrum noch wat binnen, wat Studenten goot bruken köönt. „Guten Tag!“ sä uk Benno un strohl öber beide Backen.

Studenten hebbt Hunger. Also güngen se nu eerstmol allemann no een lütt Lokool in de Noberschop. Benno kööm uk mit. Nee, toeerst wull he jo nich so recht. Dat müch he meist nich doon, eenfach so mitgohn to ’n Eten. Man denn lööt he sik ober nich lang nödigen.

Beten neeschierig weer se jo nu doch op Benno. Harr Catharina in ehr Leben al mol mit ’n Swatten an enen Disch seten? Nee. Nee!

Se müss em jümmer ankieken, den Studenten ut Marokko oder Kenia oder Saudi Arabien oder wo de herstammen dä:

Swatte, kruse Hoor. Brune, meist swatte Ogen.

Witte, sneewitte Tähnen. Un brune Huut. Dat weer also Benno!

„Benno, wat studeert Se denn?“ Wat för ’n dusselige Froog! Benno studeer datsülbe as ehr Jung. Dorüm kennen se sik doch.

Benno kunn ganz goot to Woort komen.

„Also, Düütsch mutt he könen“, simmeleer Catharina. Un ’n Akzent von Marokko oder so kunn se uk nich ruthören.

„Benno, sünd Se al länger in Düütschland?“ Se wull dat nu weten.

Benno grien. „Jo! Tweeuntwintig Johr! Ik bün hier op de Welt komen, nich in Kiel, ober in Stood. Mien Öllernhuus steiht in Oolland, un dorüm kann ik uk Plattdüütsch. Dat harrn Se woll nich dacht, wat?“

Catharina weer baff: Benno ut Borstel! Nich to glöben: Benno ut Borstel.

Schood egentlich. Kunn se em nich ’n beten utfrogen no Marokko oder so. Borstel, dat kenn se doch. Wenn se no Hamborg föhren, ehr Heinrich un se, denn kömen se jümmer dör Borstel. Schood! Marokko harr ehr veel mehr intresseert.

Se hebbt noch schöön tosomen eten, drunken un sik wat vertellt. Un mit’nmol kööm ehr weller de ole Gospel-Song in ’n Kopp:

„Oh, deep in my hart I do believe, black and white together now some day …“

Benno is jem nu nich mehr frömd. Benno is jüst so as du un ik. Blot sien Huutfarv, de is dunkel. Nu weet se dat, wo se mit em an enen Disch seten hett: Benno is okay.

Un förwiss gifft dat in Kiel un in Hamborg, in Berlin un in Stood vele Bennos, de uk okay sünd. Egool, wat se nu ut Borstel stammt oder ut Marokko.

Quellenangabe: Heike Fedderke „Anna Catharina – Buten un binnen“ Kreissparkasse Stade Erschienen 1995 (ausverkauft)