Dat Glückskind

Heike Fedderke

De Ampel sprüng op root. Woveel Minuten duur dat woll, bit so ’n Ampel weller ümspringen dä op geel un denn op gröön? Weern dat öberhaupt Minuten oder blot Sekunnen? Ik sä keen Woort. Mien Hannen weern natt von Sweet. Gresig, jümmer weller disse Fohrt no Stood! De Ampel schull root blieben: root, root, root! Am leevsten harr ik ehr verhext. Wi wöörn den Termin nich verpassen.
Mien Hart slöög mi bit to’n Hals. Mi weer gor nich goot vondoog. Un Mudder wüss dat! „Mi geiht dat hüüt so klöterig“, sä ik. „Ik goh weller no Bett!” “Hollt stopp! Hier bliffst du!“ Wenn se so resoluut ward, denn helpt dat allens nix mehr. Wi wüssen beid, wat för hüüt Nomiddag op ’n Kalenner stünn Dor vörn müssen wi rechts af in de Goornstroot. Dat Schild blangen de Ingangsdöör kenn ik al to goot: „Dr. Klaus Schubert, Kieferorthopäde“. Ik harr wetten kunnt, dat ik hooch Feber harr! Schiet Tähnen! De tweten sünd ’n beten groot worrn un hebbt nich all Platz noog. Twee Kusen müss mi letz de Tähndokter al rutrieten, dat geev een beten Luft. Un nu mutt ik disse Klammer dregen, dormit mien Tähnen schöön in de Reeg koomt.
Ik bün Sportler! Football is mien Leben! Dor geev ik allens! Dat een dor keen Tähnspang bi bruken kann, is jo woll kloor. Stell di vör, ik krieg den Ball op de Snuut! Gor nich uttodinken! Mien Mudder, de wöör ’n Slag kriegen, wenn mien Mackers mi mit Bloot versmeert an ’t Huus slepen dään. Bi ’n Sport blifft de Klammer in de Doos, dor gifft dat keen Diskuschoon.
Eten kannst jo uk nich mit de Spang! Bi uns in de Köök steiht jümmer een Glas, wo ik ehr rinpacken kann. No ’n Fröhstück, Middag un Obendbrot schall ik mien Tähnen putzen un foorts de Klammer weller insetten, hebbt se seggt. De Tähnen schööt jo schöön grood warrn, hebbt se seggt. Un dat ward blot denn wat, wenn du de Spang uk dregen deist, hebbt se seggt. Mudder hett Recht. Vadder hett Recht. Opa snackt mi jümmer goot to. Un Oma, de sitt dor achter her as de Dübel achter de Seel. Schall jo ’n Barg Geld kösten, so ’n Tähnspang. De hebbt all goot Reden, de Groten. De weet gor nich, wo dat is, wenn schebe Tähnen grood mookt warrn schööt. „Freu di man, dat du holpen warrst!“ Wo foken hebb ik dat al höört. Wat de Olen mit jemehr scheben Tähnen fein snacken köönt!
Snacken kannst jüst so slecht mit dat gresige Dings! Wat hebb ik mi de eersten Doog afjöökt in de School. Jümmer weer de Schoolmestersche mit mien Utsprook nich tofreden: „Nehm man dien Klammer mol för ’n Ogenblick rut, villicht kannst du dat „th“ denn beter utsnacken.“ Engelsch mookt mi nu wohrhaftig Spooß, dat loot ik mi doch dör de oll Tähnspang nich mies moken! Goot, mitünner vergeet ik, ehr weller intosetten. Man segg doch sübbst: Hest du noch nie nich wat vergeten? Kannst du mi villicht seggen, wannehr ik dat Dings dregen schall? In de Nacht villicht? Mit ’n Inslopen hebb ik al so mien Last mit. Meist flüggt de Tähnspang no ’n Stünnenstiet weller rut. Man dat bruukt Mudder nu jo jüst nich to weten kriegen. Wi weern ankomen. „Jammer nich rüm, dat nützt nu uk nix mehr!“ schimp Mudder un kreeg mi bi de Hand to foten. Mi weer kodderig. Letzmol harr ik eerst Utschellers kregen von Dr. Schubert. Un hüüt wöör ’t weller Theoter geben, dor kunnst op af.
Blot de Trepp no de eerste Etoosch trenn mi noch von dat Dunnerwedder. „Nu to!” blaff Mudder mi an. “Wi sünd al fief Minuten öber de Tiet!“ Mi güng ’t nich goot! Wo foken schull ik ehr dat noch seggen! Se drück op Dr. Schubert sien Klingel. Nu müss ik dor dör. Nüms kunn mi mehr helpen.
Dr. Schubert sien Assistentin kööm uns in de Mööt: „Ik hebb noch bi Se to Huus anropen, man Se weern al losföhrt. De Dokter is vör ’n half Stünn mit sein Fro no ’n Krankenhuus föhrt. Schuberts kriegt een Kind! Wi köönt glieks ’n neen Termin afmoken, wenn ’t recht is.“
Een Kind för Dr. Schubert! Jo, sübbstverständlich wöörn wi noch mol weller- komen, meen Mudder. „Sübbstverständlich!“ nickköpp ik liesen, liekers mi nüms froogt harr. Mi füll een Steen von ’n Harten! „Hüüt Nacht sett ik de Tähnspang in, Mudder, versproken! Un morgen no School nehm ik ehr uk mit, kannst mi glöben. Doch, no de Iesdeel köönt wi noch hin! Jo! Mien Buukweh is mit’nmol weg!”

Glück hatt! Een Kind schull op de Welt komen, een Glückskind!

Menu Title