Heike Fedderke

Dampen hitt stoht de Kummen op ’n Disch. Geiht nix öber Kehdinger Hochtietssupp: dat Fattstück so fein möör, de Meerrettich-Sooß schöön scharp, lecker Backplummen dorto, Ries mit Rosinen. Un keeneen von de gelen Kartuffeln is tweikookt! Achteran schall ‚t noch ’n Jubi geben un dormit goot. Se fiert de Diamanten Hochtiet man blot lütt. De Clubruum von ‚t Dörpsgasthuus is jüst passlich.

Vadder kickt in de Runn. „Lieschen, woneem stickt Matten? Kann de Herr Student nich mol op uns Diamanten Hochtiet pünktlich ween?“ Wat ehr de Hitt nu von de Supp in ’n Kopp stiegen deit oder von Vadder sien forschen Toon oder wat ehr de Wesseljohren mol weller ünnerkriegen wüllt, dat speelt nu uk keen Rull. Jüst will Elisabeth antern, dor stött Hermann ehr sachten an un schüddkoppt: Gor nich üm kümmern …

„Do mi enen Gefallen“ harr se ehren Jung in de Ohren legen, „Klock ölben schall de Fier anfangen. Wi wüllt gemeensom Oma ehr Leed „Kumm un segen uns‘ ut dat plattdüütsche Gesangbook singen. De mit Tronen seien, bi de Oornt sik freien‘. Dat hett Oma sik wünscht. Also, wees pünktlich, ik bidd di!“

„Harrn ji em doch man blot dat oll Motoorrad nich köfft!“ Elisabeth kickt in ’n Schoot. Dat müss jo komen. De Sweet löppt ehr den Puckel hindool, un twüschen ehre backigen Hannen verknüllt se dat witte Spitzentaschendook, as kunn dat nu wat nützen. Se sitt op Kohlen, siet Vadder „Mohltiet“ seggt un dat Hochtietssuppeneten anfungen hett. Wenn ‚t uk villicht nich de fiene Oort is: Se mutt hier mol för ’n Ogenblick rut, de Hannen waschen un vör de Döör frische Luft snappen. Un kieken no Mathis.

Ehren rechten Foot harr se verwetten kunnt, dat de Jung pünktlich komen deit, villicht in Jeansbüx un Pullover, ober doch to rechten Tiet! Wo foken harr se sik den Kopp al tweibroken wegen dat Motoorrad, liekers se sik bit nu jümmer op ehren Söhn verloten kunnt hett. Wiet un siet is nix to sehn von em.

„Elisabeth! Wo bliffst du denn? Jochen will een Ansprook holen op dat Diamanten Poor!“, kreiht Magdalene as een Hehn, de jüst een Ei leggt hett. Golden blinkert de Halskeed op ehre brune Huut. Wat utsehn deit as Brilljanten, dat is in Wohrheit man blot Zirkonia. Un op Jochen sien dusselige Ansprook, dor harr Elisabeth uk goot op verzichten kunnt.

„Is he mol weller nich in de Fööt komen, de Herr Student?“, fangt Carola dat Sneren an. De Wien is ehr al to Kopp stegen, un den Jubi harr se man beter wegloten schullt. „Wo veel Semester studeert he nu egentlich al?“, gifft se dat Stänkern nich op. „Harrn ji em man lever no ‚t Finanzamt schicken schullt oder no de Spoorkass. Von’t Studeren, dor kriegt se doch blot Grappen von in ’n Kopp. Philosophie un Psychologie, dor brickt ’n sik jo de Tung bi af.“ „Carola“, druckst Elisabeth rüm, „deist mi enen Gefallen? Swieg still!“

„Machen wir’s den Schwalben nach, bau’n wir uns ein Nest …“ Selig schunkelt sachten dat Diamanten Poor no de Wiener Walzermusik. Sösstig Johr sünd se gemeensom dör Dick un Dünn gohn, hebbt leve Kinner un Grootkinner un sünd tofreden mit sik un jemehr Welt. Bilütten kunn Mathis nu ober uk komen. Anners kriggt he von de schöne Fier jo gor nix mehr mit.

Bang kickt Elisabeth op de Klock. Liesen schüfft se ehre lüttje Hand ünner Hermann sien. Wenn Hermann man nich weller veel to hogen Blootdruck hett, so rootbramsig as he utsehn deit. Kann villicht mal ener de Musik ’n lütt beten lieser moken? Dat höllt ’n jo in ’n Kopp nich ut!

In vulle Montuur steiht de Schandarm in de Döör. Elisabeth jappst no Luft. Gedanken joogt as Blitzen dör ehren Kopp. Hermann springt op un will den Schandarm in de Mööt. „Oh, pardon“, seggt de fründlich. „Dor hebb ik woll de verkehrte Döör footkregen.“ So unvermodens, as he dor stohn hett, so gau is he weller verswunnen. „Köönt Se mi seggen, woneem hier de Diamanten Hochtiet stattfinnen deit?“, is dor op ’n Floor een Stimm to hören. „Jo“, seggt de Schandarm. „Dor sünd Se hier richtig!“

Mit grote, faste Schreed geiht Mathis op dat Diamanten Poor to, in de Hand ’n apaddigen Blomenstruuß mit een witte Amaryllis. „Mien Glückwunsch to dissen besünnern Hochtietsdag!“, strohlt he sien Grootöllern an. Dat is mucksmusenstill. Mathis in Slips un Krogen, mit ’n swatten Antog un blitzblanke Schoh … „Wow!“, seggt liesen een von de jungen Lüüd. Ohn Wöör stüürt Mathis op sien Öllern to un drückt Elisabeth de Urkunn in de Hand. „Dr. phil. Mathis Bodendiek“ steiht dor schreben. Dat kann Elisabeth jüst eben noch sehn.