Heike Fedderke
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
So! Dat weer ‚t! Hebb ik di endlich footkregen! Deist mi gor nich leed!
Siet güstern argerst du mi, siet güstern Middag! Allens müsst du probeern in de Köök: den Kees, de Marmelood, de Wust un de Krömels von de Rundstücken. Un wat harrst du för ’n Jieper op unsen Schokolodenpudding!
Normol schullst du dor güstern Middag jo al an glöben. Mit ’n natt Schöddeldook hebb ik toslogen, as du op den Dunstaftog langskrabbeln dääst. Un bums weerst du futsch!
In ’n Ogenblick dach ik, du kunnst in den Kookputt rinseilt ween mang den witten Kohl. Söcht hebb ik di mit ’n Klütensleef mang den witten Kohl. Stillswiegens pack ik den Deckel op den Kookputt rop, liekers du dor binnen harrst ween kunnt!
Un denn weerst du mit’nmol weller dor! Du büst jo nich blööd un fallst in ’n Putt! Du seilst hööchstens in de achterste Eck von de Köök vonwegen dat natte Schöddeldook. Un denn lettst du mi söken un söken.
För ’n Ogenblick weer Roh. Du kunnst jo uk op ’n Footboden noch noog to freten finnen, ohn mi to argern. Un leben wullst du uk.
Man blot een Deel musst du di nu doch mol frogen loten: Worüm büst du nich still un heemlich in de Köök bleben, sünnern hest mi verfolgt bit in de Stuuv un mi de Middagsstünn vermiest? Dat in uns Stuuv nich so veel Krömels rümliggen doot as in de Köök, dat harr ‚k di glieks seggen kunnt!
Un denn hest du mi piesackt! De hele Middagsstünn! Toeerst dach ik noch, du wöörst dat leed, wenn ik di in een Tuur weller verjogen wöör. Nich dreemol, nich veermol, och ik kann ‚t gor nich mehr seggen, wo foken ik mi sübbst haut hebb. Mehr un mehr kööm ik in de Fohrt. Disse Frechheit! Un disse Utduur! Du flöögst in de Hööcht, settst di eben mol op ’n Disch oder op dat Sofaküssen, un denn köömst du weller anflogen. Du musst di woll uk argert hebben, anners harrst du jo nich so brummt. Mol settst du di op mien Hoor, mol op ’n Arm, un sogor vör de Hannen harrst du keen Bang. Ik bün anners nich so keddelig, man bliev mi weg von de Been! Tohauen un von ‚t Sofa opspringen weer eens, as du mi doch wohrhaftig beten hest!
Dat weer güstern. Hüüt harrst du ‚t weller op mi afsehn. Weller in de Middagsstünn. Keen Oog hebb ik dichtkregen. Dat hest du schafft!
Mööglich is ‚t, du büst dat güstern gor nich ween, sünnern dien Swester oder Cousine, dien Fründin oder Tante. Ik weet nich. Ji seht all so öbereen ut!
Nu hebb ik di also footkregen. An de Klatsch backst du fast, krabbelst un brummst nich mehr. Dien Schangs hest du hatt: Ik hebb di dat Finster openmookt un de Döör. Du büst nich no buten flogen. Dumme Fleeg! Dumme Fleeg …
Quellenangabe: Heike Fedderke „Sübbst is de Fro!“ Kreissparkasse Stade Erschienen 1998 (ausverkauft)
