Heike Fedderke

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.

Is jo wat to dull mit de velen Prospekten un de ganze Werbung, de bi uns in ‚t Huus fladdert jede Week.

Mitünner is dor wat bi, wat ik mi ankieken do. Männichmol kann ik dor uk wat von bruken un schriev dat op mienen Inkoopszeddel. Ober dat mehrste bruuk ik nich.

Besünners den enen Zeddel hebb ik op Sicht, de jeden Sünnobend bi uns in ’n Breefkassen stickt. Grötter geiht ‚t ober uk nich! Minsch nochmol to, kann ik doch tokomen Week al weller mit de ole Appelkist no den Papiercontainer hinfören. As wenn ik anners nix to doon harr!

Ober dat schall ’n Enn hebben. Hüüt luur ik em op, den Keerl, de de Werbezeddels sünnobends jümmer in ’n Breefkassen stickt. Mitünner kriegt wi sogor twee Stück von em! Dat loot ik mi nich mehr gefallen, loot ik mi dat nich!

Ik dach: So bi Klock twee rüm kummt he jo jümmer. Ik goh eenfach in ’n Goorn, teh een beten Unkruut rut, feeg de Steenplatten af un pass op, wenn he kummt, de Keerl. Un denn warr ik em wat vertellen!

Süh! He kummt!

Mit sien Fohrrad föhrt he op de Opfohrt rop, so as jede Week, stellt sien Rad an de Garoosch af, grippt in sien ole Tasch, hett weller so ’n ollen groten Werbezeddel in de Hand. Glieks stiemt he no de Huusdöör hin, un ik mutt fix topedden, dat ik em noch jüst eben footkriegen do.

„Na? Bringt Se uns weller dat „Angebot“ för de neegste Week?“

„Jo, wat mutt, dat mutt.“

„Wat ik al lang mol seggen wull: Bi den Loden, wo Se uns jede Week de Werbung för bringen doot, dor kööpt wi gor nich in!“

„Jo, dat kann ik mi dinken. Ik uk nich. Dat is mi mit ’n Fohrrad veel to wiet to föhren. Ik kööp mien beten Kroom in ’n Dörpen in. Dat beten, wat ik bruken do.“

„Hebbt Se denn keen Auto?“

„Nee.“

„Un wat sünd Se von Beruf?“

„Beruf? Dat is al lang her. Ik bün Rentner, bün ik. Is nich veel, wat ik jeden Moond an Rente kriegen do. Dorüm verdeen ik mi doch noch ’n lütt beten to mit disse Werbezeddels.“

„Un wat kriegt Se dorför? Ik meen, wat betohlt de Firma för enen Zeddel, den Sie verdeelt?“

„Söss Pennen.“

„Un wo veel Zeddels dreegt Se ut in een Week?“

„Dusendfiefhunnert.“

„Jede Week? Sommer un Winter?“

„Jo.“

Wi goht tosomen den Weg von de Huusdöör no de Garoosch, wo sien Fohrrad steiht. Sien Fohrrad is ’n olle Schees, wieter nix. Un von de „Werbetuur“ jede Week ward dat uk nich jüst beter. Na, he kennt sik woll ut mit sien Fohrrad. Nich, dat he dor noch mit to Malöör komen deit …

Och, un snacken mag he uk. Ik froog em noch dit un dat, he vertellt noch, wat he fröher arbeidt hett, as he noch jung weer. Un mi dücht, in sien Ogen, dor fangt dat so ’n ganz lütt beten an to lüchten.

Nu mutt he ober wieter! Dusend Zeddels hett he noch op sien Fohrrad. Un hüüt is jüst mol keen Regenweller. Adjüüs!

Ik goh no den Breefkassen hin, hool den Werbezeddel dor rut un pack em in ’n Keller in de ole Appelkist. Is doch ’n Klacks, is dat.

Wenn man blot tokomen Sünnobend dat Weller goot is! Dormit de ole Mann bi ‚t Utdregen von de Werbung keen natt Fell kriegen deit.

Un loot em doch enen von de ollen groten Zeddels rinsmieten in den Breefkassen. Loot em doch! Mienwegen uk twee …

Quellenangabe: Heike Fedderke „Anna Catharina – Buten un binnen“ Kreissparkasse Stade Erschienen 1995 (ausverkauft)