Heike Fedderke

„Loot uns doch mol wat Lustigs ankieken, wat to’n Lachen!“ leeg ik Heinrich in de Ohren. „Lachen is goot för de Seel un för de Utstrohlung. Un Plattdüütsch is goot för de Kultuur.“ Ohnsorg-Theoter, dat weer no mien Mütz ween. Leider Gotts weer ik ober nich an de Reeg mit Wünschen. Un mien Heinrich, de harr sik dat Düütsche Schauspeelhuus in Hamborg utkeken. Hamlet.

Nu hebb ik jo keen Abituur. Ober wi hebbt to Huus eenen Schauspeelföhrer. Hamlet is von Shakespeare, is al teemlich oolt un speelt in Dänemark. Een Truurspeel is dat. Mit Moord un Dootslag.

Dat „Düütsche Schauspeelhuus“ in Hamborg besteiht siet 1900. Sien Rokoko-Theoter strohlt in de Farven Root, Witt un Gold. Twee von de roden Plüüschsessels hören för dissen Obend uns. Harr mien Heinrich doch wat Besünners utsöcht. „Hamlet“ von Shakespeare, drütte Reeg Parkett, Platz negen un teihn.

De beiden Sessels vör uns weern noch free. „O nee! Nich dat Froonsminsch! Schall sik de Keerl vör mi hinsetten, ober nich de Fro!“ Still protesteer ik. Nützen dä dat nix. Dat güng hüüt nich no mienen Willen. Ik kreeg dat Froonsminsch vör de Nees.

Wi seten in de drütte Reeg, mien Heinrich un ik, un vör uns weer de grote, berühmte Bühn von ‚t Schauspeelhuus Hamborg, wo al Gustaf Gründgens den Mephisto in Goethe sienen Faust speelt hett. So veel wüss ik ut ’n Internet. Sehn kunn ik nix mehr.

So spranterige Hoor, sünd de öberhaupt noch in de Mood? Wat harr de Ollsch dat hoochtupiert un mit Hoorspray inpüüstert, dat dat man jo nich weller tohoopsacken dä. Gresige Duftwulken kömen uns in de Mööt. Wat se dat woll alleen trechtkregen harr? Oder wat se dor extra för no’n Putzbüdel hin ween is? Antonehmen is dat. Oder wat ehr Keerl womööglich sülben de Putzbüdel weer? Un se schull nu Reklame lopen för den Salon. De sik so opdönnern mutt, wat de woll uk wat in ’n Kopp binnen hett? Disse opplusterte Hehn de …

„Is Hamlet al dor?“ –

Heinrich harr den Putzbüdel vör sik sitten. Dor kunn he licht öberweg kieken. Wenn Hamlet ganz op de anner Siet von de Bühn stünn, kunn ik em uk sehn. Un wenn ik een Oog dichtkniepen dä, denn weern de spranterigen Hoor nich so in de Weg.

„Wenn du nix sehn kannst, köönt wi no de Paus ümtuschen mit den Platz“, sä mien Heinrich. Em is dat egool, he is jo teemlich groot. He kann jo meist jümmer goot sehn. Un wat de Lüüd achter uns dinken doot, köönt wi nich weten, wenn se nix seggt. Paus weer, un wi kunnen uns ’n beten de Been verpedden.

Dat bimmel al to ’n tweeten Mol. De Paus weer to Enn. De Putzbüdel un sien Madamm setten sik dool op jemehren Platz. Man se harrn leider Gotts densülben Infall hatt as wi. Mien Dag weer dat hüüt nich. Spranterige Hoor un keen Enn …

„Is Hamlet al dor?“

„Sien oder Nichsien“, höör ik Hamlet simmeleern, „dat is hier de Froog.“

„Sehn oder Nichsehn“, dach ik still bi mi, „dat is hier de Antwoort.“

Dat güng dor teemlich hooch her bi Hamlet sien Mudder un den König von Dänemark. Eerst kregen se sik gewaltig in de Plünnen, as de Wohrheit öber den Königsmoord an ’n Dag kööm. Un amenn legen se meist all för doot op de Bühn.

Tjä, so weer dat. De Rest is Swiegen.

Quellenangabe: Heike Fedderke „Flünken“
Quickborn-Verlag, Hamburg ISBN 3-87651-247-6
Erschienen 2002