Helmut Riemer

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.

Annalena wahnt mit ehr’n Mann Hinnerk in een lütt smucket Huus in uns schöne Stadt. Annerletzt harr se een Beleevnis, dat se so gau nich wedder vergeten ward. In ehr Köök harr se siet Daag so’n egenaardiges Gnistern un Gnaastern höört. Doch jümmer, wenn se in de Eck keek, woneem dat herkeem, weer rein nix to sehn. Düsse Spöök güng Annalena al bi lütten op den Geist. Ehr’n Hinnerk harr se dat ok al vertellt. He harr dat aver foorts afdoon, harr sik bi’t Lesen vun sien Zeitung kuum stören laten. As jümmer harr he nich nipp un nau tohört, as sien Annalena ein vun de Spökels ut de Köök verdellen de. Sien Piep in’t Muul un de Nees in’t Blatt harr he bloot seggt: „Laat mi mit dien Narrenkraam in Roh!“ Keek denn noch ganz kort in de Richt, wo sik de Geist opholl’n schull, un dormit weer för ein de Saak to Enn.

Aver dat schull noch ganz anners kamen. Een poor Daag later, nadem Annalena ehr’n Hinnerk dat vun den Spijöök vertellt harr, dwerte een lütt Muus de Köök un verkreep sik gau ünner dat ole Kökenschapp. Annalena, as vun een Blitz drapen, schmitt sik, so as se lang is, op’n Buuk. Un dor süht se in de büterste Eck ok de lütte Muus. De kickt mit ehr lütten angsthaftigen Ogen liekto in de moordsgeilen Ogen vun Annalena. Wieldes krüppt de nu suutje op’n Buuk jümmer neger to dat Opper ran, de Ogen egalweg fast op de Muus richt. Beide Arms kaamt nu jümmerto neger to de Steed, wo de Muus versöcht, sik noch mehr un mehr in de Eck to verkrupen.

Nu grippt Annalena to. Se hett de Muus! Doch denn een Schrie: „Au! Au!“ Annalena keem meist so gau wedder in de Hööchde, as se rünner kamen weer. Handook över de rechte Poot! In den Wiesfinger harr de Muus in ehr allerhööchste Noot rinbeten. Annalena schmeet de Schört bisiet. Jack över un denn leep se in Draff to ehr Fru Dokter.

Bi de Anmellung seggte se bloot: Ik bün beten worrn! lk mutt gau to de Fru Dokter!“ As de Hölpersch vun de Fru Dokter noch fragen de: „Un wokeen hett se denn beten?“ Dor leggte Annalena sik över den Disch un suuster ehr liesen in’t Ohr: „Een Muus!“ Mit een Grientje güng de Hölpersche foorts to de Fru Dokter.

As denn de Fru Dokter Annalena in ehr’n Spreekruum reep, kunn ok se sik een Smuustern nich verkniepen. In’n Achtersteven kreeg se nu een Tetanus Sprütt rinjagt. Un denn kunn Annalena na den verlustigen Sieg wedder na Huus hin aftrecken.

To Huus wedder ankamen, kunn se sehn, dat de Köken as ok de Böhndören apen stünn’n. So weer dat nich verwunnerlich, dat de Muus den Wapen-Hoolstopp nütten de, üm uttoneihen.

Maanden later funn Annalena de lang vergetene, aver ganz un gor verdrögte Muus achter de Oken op’n Böhn. Verhungert weer de dore Muus. För Annalena weer dat sünnenkloor, dat dat de Muus weer, de ehr beten harr. Nu müß Annalena grienen, as se mit Handuhl un Schüffel de Muus wegbröchte. Ganz liesen seggte se noch to de dode Muus: „Nu kannst du mi nich mehr bieten – dat hest du nu dorvun!“