Hinrich Gerken
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
In’n Lokol bi’n Middoogsdisch seet he mi gegenöber un lees in de Zeitung. Un denn hart he enen Artikel funnen, de ein opregen dä.
l,Wat is dat blots mit de Jugend von vundoog! Dor is doch nix mit los“! sä he. „Kiek: di dat an! Dor hebbt se in de Stadt wedder een Huuswand vullsmeert – mit jümehr Spraydosen. lk segg jo: De jungen Lüüd döögt nix.“
Ik bün gewiß ok nich dorför, dat se de Wannen vull Farv smeert“, sä ik. „Ober wenn wi jüm alltohoop öber enen Kamm scheren wüllt, denn will ik vörher noch een Geschicht ton besten geben.
De Schoolfründin von mien Swester, dat is de Mudder von de beiden jungen Lüüd. De Dochter studeert Musik un de Jung Medizin. Beide verstoht wat von Musik un künnt goot op ’n Klavier na op de Querfleit un op de Gitarre spelen.
Vör twee Johren müss de Jung een Praktikum för sien Medizinstudium afleisten. Un dat möök he in een Heim för kranke Kinner in Middelengland – dicht bi York. Dor is he een poor Moond wesen un hett mit veel Freid de kranken Kinner pleegt. Ober se dään em ok bannig leed un duurn em.
Letzten Sommer harrn de beiden Geschwister sik wat utdacht. Se wullen tohoop in England Urlaub moken – un bi de Gelegenheit wat för de kranken Kinner doon. Se wullen jüm Freid moken mit Musik. Un as se allens goot vörbereidt harrn, güng de Reis los.
In London ünnerbröken se de Fohrt för twee Doog un keken sik de Stadt an. Ober nich blots dar! Se stellen sik eenfach irgendwo in de Stroten op, kregen Fleit un Gitarre her un möken Musik. War se so utwennig kunnen, dar spelen se. Un de Lüüd in London gefüll dat. Se bleben stohn un hören to un wunnern sik, war de twee jungen Lüüd ut jümehr Instrument rutholen kunnen. – De een von de Tohörers kööm an jüm ran un sä, se schullen dor doch irgendwat hinstellen ton Geldrinsmieten. Dat bröch gewiß wat.
He harr Recht. As de beiden jungen Lüüd no een poor Stünnen dat Geld tellen dän, do wunnern se sik. Mit so veel harrn se nich rekent. Un dorbi harm se doch blots so ton Spooß Musik mookt. – Den annern Dag beleben se noch eenmol datsülbige.
Un denn güng de Reis wieter no York. In de Stadt un in de Ümgegend harrn de Bekannten von den jungen Mann al vörher allens organiseert. Jeden Obend geben se woanners een Konzert. „Benefiz- Konzerr‘ heet dat jo woll. De Besökers betohlt jümehrn Intritt; ober de Künstlers nehmt keen Geld. – Dat snack sik in de Gegend flink rüm, un von Dag to Dag kömen mehr Minschen, de jümehr Freid an de beiden Düütschen harrn un sik nich satthören kunnen an de schöne Musik mit Klavier un Querfleit – oder Gitarre un Fleit – oder Klavier alleen. Un jeden Obend bröch dat een schöön Stück Geld in, – Geld för de kranken Kinner in dat Heim dicht bi York in Middelengland. Un dat, war se in London op de Stroot tohoopspeelt harrn, dar kööm noch dorto. –
Du kannst dienen Urlaub so moken un ok anners. Ober wie düsse beiden dat mookt hebbt, dat hett mi bannig goot gefullen. – Un de höört ok to de jungen Lüüd von vundoog.“ –
Mien Nover an den Middoogsdisch harr sien Zeitung hinleggt un keek mi nodenkern an un sä: „Dat hett di woll nich paßt, wat ik seggt heff.“ –
„lk glööv dat jo“, sä ik, „dat gifft vele, de weet mit jümehr free Tiet nix antofangen un mookt denn Dummtüüch. Ober dat gifft ok annere. Un wi dröövt de jungen Lüüd nich alltohoop öber enen Kamm scheren.“ – –