Hinrich Gerken
As wi körtens mol wedder von de School snacken dään, geev Mathias een Geschicht ton Besten, de he vör twee Johr beleevt harr:
„Dat wöör bi de Vörprüfung in Latien. Wi wüssen al vörher, dat wi irgendwat von Cicero öbersetten müssen. Düsse Arbeit müss op alle Fälle goot warrn. Un dorüm harr ik mi een poor von de lüttjen Böker besorgt, wo de latiensche Text in `t Düütsche öbersett is. „Klatschen“ heet düsse lüttjen Hefte, un de sünd streng verboden. Wenn se di in de School dormit foot kriegt, denn büst du ünnerdör. Ober ik kunn mi jo vörsehn.
De Prüfung speel sik in den Physiksool af. De wöör grötter as de Schoolklassen. Dor müssen wi uns in `n Afstand von twee Meter hinsetten, dat nich de een von den annern afschrieven kunn. De Bänk stegen no achtern hin an. Studienroot Dr. Junge harr von vörn den vullen Öberblick. He geev dat Thema bekannt: Een Kapittel ut „De senectute“ von Cicero. – Dat wöör goot! Dat Heft mit den düütschen Text harr ik in de Tasch. Den bruuk ik blots noch aftoschrieven. Vörsichtig kreeg ik dat lüttje Book ut de Tasch, söch de richtige Stell un lä dat opgesloon op de Bökertasch, de ünner de Schriefdischplatt ehren Platz harr. – Dr. Junge sä nu, dat wi mit de Arbeit anfangen kunnen. He harr sik eenen Packen Schoolhefte mitbröcht, de he nu bi sien Opsicht in de Twüschentiet dörsehn wull.
Un denn passeer dat Malör. He sett sik nich vörn an den Disch, – nee, he nöhm Platz direktemang blangen mi – un füng an un keek een Heft no dat annere dör – un sä nix – un leet uns in Roh arbeiden.
Un ik? – Ik seet dor, – kenen Meter von em af, – vör mi op den Disch harr ik den latienschen Text un schull den öbersetten, – un dor ünner leeg de Klatsche ton Mogeln, de mi hülpen schull bi de Prüfung. Un ik kunn de nich utnutzen. Een Blick in dat lüttje Book, – un he harr dat sehn, – un ik wöör dörfullen.
Mi bleev nix anners öber, – ik müss mi ranhollen un mi tohooprieten. Wat sünd mi för kole Gräsen öber den Rüch lopen, – un wat heff ik sweet‘! – Ober as de Tiet rüm wöör, do düch mi, ik harr dat Öbersetten woll so halfweegs hinkregen. – Dr. Junge stünn op, nöhm sien Packen Schoolhefte mit no vörn un sammel dor uns Arbeiden in.
As ik mien Blatt afgeben dä, do sä he: „Ich wollte Sie noch etwas fragen. Hat es denn geklappt mit dem Cicero-Text?“ – Ik anter: „Ach, ich denke doch, – so einigermaßen,“ – He sä: „Na also! Sehen Sie!“ – Mehr nich.
Ik dreih mi üm un wull no mienen Platz gohn. Do kreeg ik eenen Schreck. Ik kunn in den Physisool ünner all de Dischplatten dörkieken. Un von hier ut sehg ik ok ganz düütlich de Klatsche, mien Book ton Schummeln, dat opsloon op de Bökertasch leeg.
Minsch, Minsch! Wenn Dr. Junge dor achterkomen wöör! Wenn he de sehn harr! Nich uttodenken. Jedenfalls harr ik dat Exomen vergeten kunnt.
Ober een Froog, de geiht mi jümmer wedder dör den Sinn: Worüm hett sik Studienroot Dr. Junge utgerekent blangen mi hinsett un is dor de ganze Stünn nich weggohn?“
