Johann Diedrich Bellmann
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
Wi leegen op Hiddensee fast un tööven op oosten Wind. Dree Daag al, un de Wind wull un wull nich dreih’n. Den veerten Dag weer’t uns to veel, un wi lööpen ut. Müssen natürlich krüüzen. Mit ’n wieden Slag stüern wi op de Insel Mön to un denn mit ’n annern Slag op südwesten Kurs, dat wi Gedser tofaat kreegen. Op halven Weg nu, köömen wi in een Gewitter: Mitmaal weer’t dor. Eben noch frische Bries, un mitmaal kaakt dat Waater as bi Mudder in’n Eierputt. Un de Blitzen – de hau’n man so backboords un stüerboords blangen uns to. Un mitmaal hau mi een direktemang op’n Kopp, dat mi de Mütz wegflöög un de Haar afsengeln mitsamts de Wöttel. Ik slöög koppheister buutenboords, kunn mi aver noch an de Fahnenstang’n fasthool’n. Mien Kaptein leeg plattbuuks op’t Vörschipp un wull de Fock inhol’n. Ik seehg aver twüschen de Breker blooß af un an sien gelen Gummistevel. – Ik wull em roopen, aver to slöögen mi ok al de beiden Gummistevel an de Näs, un ik dach noch: Harrst de Sweetfööt jo ok an’n Aavend eerst waschen kunnt! Un to seehg ik em, den Fleegen Holländer! Un to wüß ik: Nu is’t sowiet. Un dat Spöökminsch von Schipper grins ok al mit sien Kömgesicht op uns daal… Un to seehg ik, dat mien Kaptein sik an Wanten un Reling hoochrappel un sik op de barften Fööt stell, un he rööp em to: „Wi hebbt blooß koolen Kaffee an Boord!“ „Schiet op!“ segg de Fleegen Holländer – un weg weer he. Duer aver nich lang, to wörr’t noch slimmer. Dor kööm een Orkan. Wind bi twölf bit dörteihn – oder weeren’t blooß veerteihn? Na, ik will nich överdrieven, laat wi dat bi veerteihn. Dat Schipp, uns Oliva, weer al dreemaal fief/söß Meter hooch ut de Wellen schaaten, un ik harr dat ümmer wär utbalancieren kunnt, dat wi wedder op den Kiel köömen. Aver bi’t veerte Maal passier dat: Eskimorull! Aver wat heet hier Rull – wi köömen nich wär hooch. Wi bleeven överkopp. Wenn dat nich kennst, is dat wat Neets. Villicht mutt ik för de Nich-Seefohrer dortoseggen. Dat Problem ünner Waater is dat Luftholen. Un dat kööm nu op mi to. Wi weer’n al fief/söß Mielen ünner Waater dorhinschaaten, to wöör mi dat doch wat lästig. Dörch Mund un Näs kreeg ik al keen Luft mehr, blooß noch dörch de Ohren. Un de Ohrmuscheln wörr’n mi ok al slapp. Ik müß se mit beid‘ Hannen hoochhool’n. Un dorbi bün ik denn ok wiesworr’n, wat dat mit den Snack „Hool de Ohren stief“ op sik hett. Dat meent, seeh to, dat du ümmer noog Luft kriggst. Aver ik kreeg nich mehr noog Luft, un ik hör al dat Halleluja singen. – To kööm de Kaptein op mi toswümmt, un ik seehg, dat he ok al Slappohren harr. „Nu hülpt blooß noch een,“ segg he, „tööf ‘n Oogenblick!“ Un he kööm trügg mit ‘n Buddel Rum un twee Gläs. Un he schenk in, geef mi ’n Glas un segg: „Hooch die – Tassen!“ – heff ik verstah’n. Nu lammt aver doch de Zegenbuck, dach ik, sowat segg ik doch nich – un denn in son Tostand …. To hett he mi anbölkt: „Du schallst den Befehl wedderhol’n!“. Dat harr he mi annertiet ok al faaken seggt, wenn he Kommando geef un ik blooß mit’n Kopp nick. – Un to heff ik trüggbölkt: „Hoch die Masten!“ Un dat weer’t. To dreih sik uns Oliva wedder op den Kiel.
