Johann Diedrich Bellmann
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
Wat de Lüüd vertellt, dor kannst d` nich op af; al lang nich, wenn se von frööher vertellt. Dor war veel bemaakt oder op`n Kopp stellt, un faaken ist, wat se seggt, ´n Windei. In Nindörp vertellt se, Napoleon is in de Guldbeker Möhl wän. Dat heff ik natürlich glööft, as Hein Stemmann mi dat segg, un ik heff mi vörstellt, woans dat woll weer, as de Kutsch mit den Kaiser op`n Wegg von Rahmstörp naa Guldbek naa de Möhl to afböögt ist un denn op den Möhlenhoff toföhrt. „He müß de Pär beslah`n laaten,“ segg Hein Stemmann, „de harr`n op den langen Wegg von Russland her de Isen verlor´n un güngen lahm. In´n Stuuvenwald weer dat letzt Isen loosgah´n. As se denn dörch Klecken köömen, fröög de Kutscher ´n lütten Jung´n, wat he nich ´n Smitt wüß – nich gaar to dicht an de grooten Straaten. Un de Jung segg, dat wüß he woll, sien Unkel weer Smitt. Dat weer aver noch ´n langen Stremel dorhin. „Stieg in!“ segg de Kaiser. Un de Jung dä dat. „Hest d´ ook ´n Naam?“ fröög de Kaiser. „Heff ik,“ segg de Jung. „Ik heet Hans Eidig.“ Un denn föhr´n se dörch den Roosengaarn an den Karlssteen vörbi op Moisborg to un von dor naa Rahmstörp un von dor naa de Guldbeker Möhl. Un de Smitt, de in de lütt Kaat blangen den Möhlendiek wohn un dor ook sien Smääd harr, beslöög den Kaiser de Pär. Un von dor ut reis he wieter naa Paris. Woans de Jung wär naa Huus kommen ist, hett Hein Stemmann nich vertellt, un ik heff dor ook nich naa fragt. Harr ik dat daan, harr ik gliek Müüs markt. Veel laater eerst bün ik dorachter kommen, dat´t een heel un deel verdreihte Geschichte ist, de vörn un achtern nich stimmt. Ton eersten ist Napoleon nich dörch den Stuuvenwald un den Roosengaarn kommen, as he sien Suldaaten in Russland in´n Stich laaten harr. He ist, wiet wegg von uns, över Dresden naa Paris reist.Ton tweeten weer Hans Eidig, de Wildschütz, 1812 al in Steenbek bi Bispingen. Aver achter all de Geschichten, de dor vertellt ward, stickt wat achter. Een mutt blooß dorachter kommen. Nich Napoleon is in de Guldbeker Möhl wän, aver sien Marschall Michael Ney. Un dat kööm so: As Napoleon naa Russland wull, hett he överall in Düütschland Suldaaten rekrutiert, de mit em kolle Fööt kriegen schullen. Ook in Nindörp. Aver de Nindörper harr´n dor Wind von kregen, un de Mannslüüd versteeken sik in Kurt sien Fuhren, in´n Bröckel oder in´n Brook. As de fransööschen Jandarms in´n Dörp keen Mannslüüd fünnen, söchen se buutendörps naa. Un dor fünnen se twee: Hein und Peter Ürgers (Ölkers) von´n Cassenshoff. De seeten dor an jüm ehr Soll up´n Jittkamp, leeten sik de Sünn op de Fött schienen und keeken de Steertpuggen to. As se de Jandarms kommen seehgen, sprüng Peter, de jüngere, op un lööp wegg. Se harr´n em aver gau inholt, denn se weer´n to Pärd. Un se köömen mit em trügg an´t Soll, Hein ook mittonehmen. Un de seet dor un kipp Waater von ee´n Schooh in den annern un kehr sik an nix. Dat keeken sik de Opgrieper ´n Oogenblick an. Denn fröög de een, wat dat denn schull. „Wenn de Melk suer ist, mutt se ümschütt warr´n,“ segg Hein. Wo hier denn Melk weer, fröög de Jandarm. „Dat Jittenbuck sitt in´t Kreihenneest un melkt Kluckhööhner,“ segg Hein. To tipp Peter mit ´n Finger den een´n Jandarm an un denn sik an´n Kopp un weih mit de Hand vör sien Oogen. Un den Jandarm griesmuul un nickkopp, un denn stött he sien´n Kolleegen an und möök dat jüstso: Tipp sik mit ´n Finger an´n Kopp un weih mit de Hand vör sein Oogen. De anner aver wull´t genau weten. He fröög Hein: „Wullt du mit naa de Suldaaten?“ „Ja,“ see Hein, „wenn de Kaiser mi holt. Ik tööf op em.“ “Ik bün de Kaiser,” segg de Jandarm. To keek Hein op un segg: Du büst nich de Kaiser. De Kaiser hett´n Pärfoot un´n Koohsteert.“ „Denn tööf, bit di de Düüvel haalt!“ segg de Jandarm. Un se leeten em sitten. Un Hein gööt wär Waater in´n Schooh un snack sik wat dorher. To töögen de beiden Opgrieper mit Peter af. Se seeten to Pärd, un´ Peter müß twüschen jüm loopen. Nu harr Peter twee Guldstücken in den Tasch. Woher he de harr, wüß keeneen; he dröög se ümmer bi sik. As se nu von´n Guldbeker Wegg naa de Möhl to afböögen – se wullen woll mit em över Hullenst naa Töst – to wies Peter de beiden Guldstücken un segg to sien Opgrieper: „De sünd för jo, wenn ji mi loopen laat. Ik weet, je möt scheeten. Doot dat, aver scheet vörbi, denn legg ik de Guldstücken an´n letzten Wegknick vör de Möhl op´n Ecksteen.“ Un ehr de beiden Oppasser antern kunnen, lööp Peter loos, un ehr se sik verstutzt ankeken harr´n, dä Peter so, as legg he de beiden Guldstücken op den Ecksteen. To schööt de een in de Luft un de anner achter em her, drööp em aver nich. Un Peter slöög Haasenhaaken un lööp op de Möhl to un an de Möhl vörbi un denn in`n Brook. De Müller nu, Niklaas Gütersloh, harr dat Scheeten hört. He kööm ut de Möhl rutt, naatokieken, wat dor loos weer un lööp de Jandarms liekto vör de Pär. To greepen se em, un he müß mit naa Hullenst (Hollenstedt) un naa Töst (Tostedt) un denn mit naa Russland. Nu weer Niklaas een, de sik op Pär verstünn. Wenn Lüüd in Guldbek, Nindörp oder Rahmstörp ´n Dreejohrigen anspannen wullen, un se köömen dormit nich trech, haalen se Niklaas. De Groote Armee weer al deep in Russland binnen, dicht vör Smolensk, to weer Niklaas bi, een´n von de mitbröchten Dreejohrigen antospannen. Dor kööm de Marschall Ney överto un keek sik dat an. Un as he seeh´n harr, woans Niklaas mit dat sterrsche Deert ümgüng, em in´t Geschirr bröch un denn vör´n Waagen, segg he: „Du kummst mit mir un warrst mien Pärknecht.“ So kööm Niklaas to den Marschall Ney, un he bleef bi em bit op´t letzt, as he mit den Marschall alleen noch weer un de ganze Groote Armee perdü. Woans em dat in Russland gah´n hett un he mit den Marschall bit Moskau un wär trügg naa de Guldbeker Möhl kööm, hett he sülven lang un breet vertellt. Aver de Lüüd hebbt nich goot tohört, oder se kennen den Marschall Ney nich. Se kennen bloß Napoleon. Dorüm vertellt se, Napoleon weer in de Guldbeker Möhl.
