Jürgen O. H. Ludwigs
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
„Niemand hat größere Liebe denn die, dass er sein Leben lässet für seine Freunde.“ So steiht dat vondaag noch op den Neddersassensteen to lesen. –
Dat grode Denkmaal op’n Weyerbarg wöör jüst ferdig worn un inweiht as Mahnmaal for de fullen Suldaten. As wi us dat Boowark to’n eersten Maal so recht von allen Sieten bekeken harrn, lock us dat to’n Rop- un Rumstiegen. Nah een Stunnstiet, door kennen wi jede Klattergelegenheit un wussen nipp un nau, wo wi henpedden kunnen und hengriepen mussen.
As ick just een Reis unnen wöör, sehg ick den Weyerbarger Landjäger kamen un Hinnerk baben op den höchsten Tacken von den Vagelkopp sitten. Wohrschonen kunn ick em nich mehr, dat wöör to laat. De Schandarm harr em all to sehn kregen. „Kaam door maal foorns daal, du Slungel!“ rööp he nah baben. Man Hinnerk maak gor keen Anstalten, runnertostiegen. „Denn mutt ick eben ju’e Fohrrö’er in Beslag nehmen“, meen he un stüer op use Rö’er to. Nu kunn Hinnerk aber maken, datt he daalkööm. Meist harr he sick door noch bi vertütert. „Wo heet ji?“ fröög de Landjäger in strengsten Amtstoon. Wi sään use Nööms. „Wo kaamt ji her?“ fröög he wieter. „Uut Barkenmoor“, antern wi vull Bevern in’e Stimm. „Dat reckt mi! Un nu seht to, datt ji hier weggkaamt, anners mutt ick scharper döörgriepen.“ Wi brummeln noch so wat as „Danke“. Denn rennen wi nah use Rö’er un susen af.
Den annern Morgen in’e School kregen wi usen Lex vonwegen „eenmaliget Kunstwark“, „ehrwerdige Denkste’er“, „grode Lebensgefohr“ un sowat doorher. Nahst mussen wi Schoolkinner denn all‘ verspreken un Hinnerk un ick sogoor mit’n grodet Ehrenwoort, datt wi op’n Neddersassensteen nie nich woller rumklattern dään. — Dat wöör woll een half Johr later. Wi kömen döör den Busch nah’t Denkmaal. Door harrn sick vele Minschen sammelt. „Wenn nich foorns Hulp door is, stort he af!“ rööp een un wies an dat Muerwark hooch. Ganz baben an den rechten Flunken wöör he fastklemmt, anners sweef he free in’e Luft. Rögen dä he síck nich. „Hullt! Wo wullt du hen?“ rööp een ollern Herr un verspeer mienen Frund Hinnerk den Wegg. „Ick kann den Jung helpen“, sä he. „Di köönt wi hier just noch bruken. Hau aff!“ wöör de Antwoort. Hinnerk dä so, as höör he op em. Man as dem den Puckel todreih, door schööf he sick as’n Katt an’e Siet vorbi un mit fief , soss Tre’er wöör he an dat Pult, den Vorboo von dat Denkmaal. Mit’n „Wuppdi“ hung he all an de steenern Bookstaben, de door wat vorstunnen. „Wat wullt du door, Jung?“ röpen wecke em nah, „blief hier!“ Man as se so recht wussen, wat posseer, door stunn Hinnerk all baben op den Podest twussen de Vagelpootschen. Nu bolken noch mehr: „Minsch, büst du unklook? Kumm foorns retuur!“ Denn stunnen se stief un still, keken em nah un wöörn bannt. Nah’n knappe Minuten krööp Hinnerk op de böberste Kant von de Flunken. He böög sick wiet ower un sä to den Jung: „Verjaag di nich un röög di nich, ick will di helpen..“ Hinnerk kreeg sein Band uut de Bocksentaschen ruut, knutt sick dat eene Enn um sien Lief un dat anner bunn he stramm um de beiden Knee von den Jung. „Wööt hapen, dat hollt“, sä een Mann liesen, man all‘ kunnen dat verstahn, se dachen ja all‘ datsulbige.—
In’t Schoolhuus to Barkenmoor fröög de Schoolmester: „Hest du door ook an dacht, mien Jung, datt du von Rechts wegen nich woller op dat Denkmaal klattern wullst?“ – „He hett door an dacht“, sä ick. „As wi door op to kömen un dat Molöör to sehn kregen, meen Hinnerk: Ick heff doch mienen Schoolmester mien Ehrenwoort geben, anners…“ – „Un wenn een Jung sien Woort geben hett,…“ smeet de Schoolmester dortwussen. – „… denn hollt he dat ook, so hett Hinnerk dat to mi seggt.“ – „Ja, un nu?“ – „Se köönt mi nu doch woll nich mehr troon“, meen Hinnerk door sulben. „Man, ook dat heff ick bedacht; aber ick kunn eenfach nich anners. Een Minschenleben wöör in Gefohr un dat ducht mi mehr weert as’n Verspreken.“ –„Dat hett di recht ducht! Un doorum dankt di vondaag de ganze Moorgemeen; denn numms hett grottere Leef, as de, datt he sick insett för sienen Mitminschen. So is dat meent, wat door op Hoochdüütsch an de schräge Vorderwand bi den Sockel von den Neddersassensteen steiht.“