Jürgen O. H. Ludwigs
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
Wübke Wischhusen uut Worpheim harr bald ehrn achteihnsten Geboortsdag. Se wull ehrn Führerschien maken un doorum wünsch se sick von jeden een Geldgeschenk. Se harr dat ook ehre Oma von Timmersloh weten laten. Oma wöör aber hellsch spoorsaam un kööm anners jummer blooß mit’n Poor sulbenknutte Hanschen oder Strump, doorum reken Wübke bi ehr höchstens mit fief Mark. Aber ook dat kunn ja mithelpen!
As nu de Besökers kömen, drucken se dat Geboortsdagskind all‘ een Kuwert in’e Hand, Blooß Oma Timmersloh kööm mit’n lüttjen Kasten an un schööf em mit so’n mildgewersche Mien ehre Enkeldeern unnern Arm. Wübke bedank sick mit’n suret Lachen in’t Gesicht un dach: „Oma kann doch nich ower ehrn Schadden hüppen, door is se ook woll meist to oolt to.“ Ehre Mudder, de dat Spillwark mitkregen harr, bedü’e ehre Deern, se schull mit ruutkamen. Se güngen in’e Köken. Gau puuln se dat Inwickelpapier an de eene Siet uutenanner: Allerbeste Prolinen! De hefft seker teihn Mark kost. Mudder maak dat Papier woller dicht un meen: „Na, Wübke, nu heff di man nich so, du weeßt ja, wo Oma is. Se hett de Prolinen seker schunken kregen un wull nu dat Geld spoorn. Ick kööp di den Kasten af. Tokaam Week mutt ick nah Tant Lisbeth, denn heff ick glieks een Geschenk for ehr und du kummst doch noch to dien Geld. Un doormit steek Mudder ehr teihn Mark to. —
Twee Weken later kööm een Anroop von Tant Lisbeth. Eene besonners frundliche Stimm klung uut den Telefonhörer: „Du, Mogreet, ick will mi noch veelmaals bedanken for dien Geschenk. De Prolinen wöörn wunnerboor un all meist owerdreben – un denn noch de hunnert Mark!
