Liselotte Greife
Ik glööv nich, dat anners nochmol een Auto op so afsünnerliche Oort un Wies to een Buul in dat Vörderdeel komen is. Andreas sien Wogen is sicher de eerste un de eenzige.
Andreas is een anstelligen un kloken Minschen. Man bloots von dat, wat op Hoochdüütsch „Orientierungssinn“ nöömt ward, dor fehlt em so`n lütt beten an. In de Stadt, nem he tohuus is, dor kennt he sik ut. Annerswo richt he sik no Strotenschiller un Landkorten oder lett sik von siene Froo seggen, woans dat längs geuht.
Over vonovend is he alleen ünnerwegens un will een Fründ besöken. He is dor al mol ween. Over dat hett bi Andreas nich veel to bedüden.
He harr jo ok noch bi Dag ankomen wullt. Man Harvstdaag sünd kott, un op de Autobohn weer he nich so goot vörankomen. Opstünns is dat düster. De Fründ wohnt op`n Land. Andreas hett al de Stroot footkregen, de no dat nee`e Wohnrebeet föhrt. Nu söcht he den Fohrweg no de Hüüs hen. De güng links von de Stroot af un dör een Waldstück, dat weet he noch. Over links sünd bloots Wischen, de Wald is op de annere Siet. Düürt `n ganze Tiet, bit he dorop kummt, dat he dütmol von de annere Siet in de Stroot rinföhrt is un nu rechts afbiegen mutt.
He föhrt ganz langsom. Wonem is de Schüün bleven, de lieköver von den Fohrweg stünn? De hett he sik doch domols markt. Andreas mookt dat Fernlich an.
Harr he woll leven nich doon schullt. Dor kummt miteens wat von boben op em doolflogen un landt mit enen örnlichen Knall op dat Vörderdeel von sienen Auto. Oh nee – wat verjoog he sik! He höllt den Wogen an, lett over den Motor lopen. Keen weet – villicht hebbt Rövers dat op em afsehn, un he mutt ganz gau utneihn. Wenn een Deel von so`n flegen Ünnertass op sien Auto knallt weer, harr sik dat woll anners anhöört. Egens glöövt he ok gor nich an so enen Kroom. Over – weer dor nich gliektietig mit düssen Knall wat över sien Auto wegflogen?
He töövt. Allns blifft still. No`n Wiel stiggt he vörsichtig ut. He mutt doch nokieken, wat op sien Auto doolsuust is.
Noch jümmer praat sik glieks weller an dat Stüür to setten un lostoföhrn, geiht he no vörn. Wat he süht – dat is nich so recht to begriepen. Gifft dat in düsse Gegend Kaninken, de flegen köönt? Een von jüm liggt jo woll op sienen Auto – doot. Mit de Daschenlamp süht he denn, dat dat Deert ok Wunnen hett, Wunnen von scharpe Krallen. Hett een Stöttvogel sienen Fang fallen loten? Villicht hett he sik verjoogt, as de Schienwarfers oplücht weern.
Andreas leggt dat doote Deert an`n Strotenrand. Lütte Buul hett sien Auto kregen. To`n Glück is he goot versekert un hett bit nu keen Schoden melln müsst. Argerlich is dat liekers. Un wat sik de Lüüd von de Versicherung dinkt, wenn he jüm schrifft, dat een Kaninken von boben doolsuust un op sienen Auto opslahn is – dat mag he sik gor nich vörstelln.-
Over nu kriggt he de Schüün in Sicht. De wiest em den Weg. Ooch ne – wat goot.
