Liselotte Greife
Ferien bi Grootmudder! Ferien in den olen Huus mit den groten Goorn ümto. Ferien mit all de Frünnen de Lars dor hett un mit all de Steden, nem een bi dat Verstekenspeeln swoor to finnen is. So ganz anners is dat, as in de Stadt.
Dat Huus, nem Grootmudder in leevt, hett Grootvadder sien Grootvadder mol köfft, un do is dat ok al oold ween. To enen Kloster hett dat mol tohöört, so as de grote Kark blangenbi.
De eerste Feriendag geiht denn hen mit Frünnen besöken, mit bekieken, wat sik villicht verännert hett, un mol an de Weser gohn, de nich wiedaf is.
Von den tweeten Feriendag an versöcht Lars denn over ok weller, achter dat Geheemnis to komen – dat Geheemnis achter de Döör, de Grootmudder so ganz un gor versloten höllt. Den Slötel hett se jümmerto bi sik.
De Döör geiht von de Köök ut eerstmol in de Spieskomer. Dor stoht op enen groten Regol Köörv mit Appels un Beern, dor stoht Glöös mit inkookte Plummen, Kassbeern un Marmelaad. Grootmudder seggt: „ Dor boben in de Deek sünd Stenen, de nich ganz fast sitt. Een mutt dor ganz vörsichtig ringohn, un du schallst lever buten vör blieben!“
Over Lars hett doch mol sehn, dat von de Spieskomer ut ene enge Trepp no nerden geiht. Un he weet – so ole Hüüs hebbt foken geheeme Gäng un geheeme Komern. He hett oftins versöcht, ruuttofinnen, wonwem de Trepp henföhrt. He hett de ganze Tiet siene Daschenlamp bi sik. Over an den Slötel för de Spieskomerdöör is nich antokomen.
Man denn – as Grootmudder eenmol wat ut de Spieskomer kregen hett, steiht miteens de Postbüdel in de Döör un hett een Paket för ehr. Se mutt ünnerschreven, dat se dat kregen hett – un se lett in de Iel den Slötel stecken.
Do wutscht Lars gau dör de Döör.
So, as he vermoden ween is, kummt he an`n Enn von de Trepp in enen düsteren Gang. Man goot, dat he de Daschenlamp hett. Is jo doch so`n beten gruulich. Överall sünd Asseln an de Wannen un Spinnweven hangt von de Deek. Ene Muus huscht över sienen Weg un is denn gau verswunnen. Lars geiht wieder. De Gang ward jümmer enger un sieder. He mutt den Kopp intrecken. Denn höört he dat miteens ruschen, so as Woter ruscht. Wenn nu Woter düssen Gang versparrt? Schall he trüüchgohn? Dat Ruschen ward jümmer luter. Do weet he – de Gang geiht no de Weser. Over nu kummt Sünnenlicht in den düsteren Gang. Sünnenlicht dör de Bläder von Buschwark. He kummt ruut, he hett den geheemen Gang funnen.
Man denn ruscht dor noch wat anners. Dat Bläderwark deelt sik un een Keerl kummt von de annere Siet in den Gang. Vor luter Schreck fallt Lars de Daschenlamp ut de Hannen. He will ehr opböörn, bückt sik daal. Do packt em ene grote, faste Hand in de Nack. He versöcht gor nich eerst sik lostomoken. Wat verjoogt he sik! Kann sik gor nich röhrn vör Schreck. „Wat hest du Bengel hier to söken? Diene Grootmudder is in Angst un Bangen. Hett se di nich seggt, du schallst nich achter de Döör gohn?“
De Goorner – de Mann, de Grootmudder af un an bi ehr Goornarbeid hölpen deit. Lars is so wat von verlichtert, ok wenn em de grote Hand nu so unsacht dör dat Buschwark teht, dat em de Twiegen in`t Gesicht schrammt. „Mook to, dat du in`t Huus kummst!“, seggt de Mann. Lars kann jüst noch sehn, dat de Weser ganz dicht bi is. Denn geiht he. Is froh, dat he de faste Hand nich mehr in`n Nacken hett. Utschellers von Grootmudder – de sünd meist nich gor so slimm. Un he – he is doch endlich achter dat Geheemnis komen un weet nu, worüm de Spieskomerdöör jümmer so good verslotten weer.
